Τι είχε δηλώσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης για την Παιδεία στην τελευταία ΔΕΘ
Με κεντρικό σύνθημα «Μπορούμε», ο πρόεδρος της ΝΔ παρουσίασε το όραμα και το σχέδιό του για την επόμενη μέρα στην Ελλάδα, από το Συνεδριακό Κέντρο «Ι. Βελλίδης», στο πλαίσιο της τελευταίας ΔΕΘ. Η ομιλία του κινήθηκε σε κεντρικούς άξονες όπως η οικονομία, θεσμοί, ασφάλεια, παιδεία, διεθνή παρουσία της χώρας και η ενεργοποίηση της κοινωνίας των πολιτών.
Σχετικά με τα θέματα της παιδείας ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξεκίνησε την αναφορά με τα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια.
“Επενδύσεις σε εξωστρεφή ιδιωτικά πανεπιστήμια, που θα φέρουν χιλιάδες φοιτητές από το εξωτερικό” τόνισε ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και συνέχισε: “Καθιερώνουμε την αξιολόγηση των Πανεπιστημίων από μια ανεξάρτητη αρχή διασφάλισης ποιότητας. Από αυτή την αξιολόγηση θα κρίνεται η χρηματοδότηση” και “Βάζουμε ελάχιστο όριο εισαγωγής στην ανώτατη εκπαίδευση. Σεβασμός στα χρήματα του φορολογούμενο δεν είναι να γράφει κάποιος 3 και να βρίσκεται στο Πανεπιστήμιο”.
“Η Παιδεία έχει ανάγκη από πιο αυτόνομα και δημιουργικά σχολεία. Με μεγαλύτερη ελευθερία στην οργάνωση, στη διαχείριση πόρων, στην επιλογή διδακτικού προσωπικού, στην κατάρτιση προγράμματος σπουδών. Να ξεφύγουμε από την τυραννία του ωρολογίου προγράμματος” σημείωσε.
Και συνέχισε: “Καθιερώνουμε την αξιολόγηση των Πανεπιστημίων από μια ανεξάρτητη αρχή διασφάλισης ποιότητας. Από αυτή την αξιολόγηση θα κρίνεται η χρηματοδότηση” και “Βάζουμε ελάχιστο όριο εισαγωγής στην ανώτατη εκπαίδευση. Σεβασμός στα χρήματα του φορολογούμενο δεν είναι να γράφει κάποιος 3 και να βρίσκεται στο Πανεπιστήμιο”.
Δεν τα λέει για πρώτη φορά αυτά ο κ. Μητσοτάκης. Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας ζήτησε οι καθηγητές των ΑΕΙ να μπορούν να ιδρύουν επιχειρήσεις. Παράλληλα, μιλώντας σε πρωτοετείς δημόσιου Πανεπιστημίου εκθείασε τις αρετές των ιδιωτικών Πανεπιστημίων και λίγο αργότερα πρότεινε τα σχολεία να μην είναι υπό την εποπτεία της Πολιτείας αλλά να είναι αυτόνομα. Την ίδια ώρα, η Ν.Δ. ξεπερνάει τις προτεραιότητες που συνήθως υπάρχουν στην έναρξη της σχολικής χρονιάς!
Αντίστοιχα πέρσι η ανησυχία της τομεάρχου Παιδείας Νίκης Κεραμέως, ως καθαρόαιμου τοποτηρητή του νεοφιλελεύθερου ΟΟΣΑ και των θεσμών, ήταν αν «θα υλοποιηθεί φέτος η αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων», η οποία, όπως είπε, είχε συμφωνηθεί με τους θεσμούς.
Παράλληλα, και στην ομιλία του το Σάββατο 16 Σεπτεμβρίου 2017, από το βήμα της 82ης ΔΕΘ ο πρόεδρος της Ν.Δ. Κυριάκος Μητσοτάκης ξεπέρασε τον εαυτό του. Ανέφερε συγκεκριμένα: «Αξίζουμε αυτόνομα και δημιουργικά σχολεία. Με ελευθερία στην οργάνωση, τη διαχείριση πόρων, την επιλογή διδακτικού προσωπικού. Αλλά και ελευθερία στην κατάρτιση προγράμματος σπουδών και επιλογή διδακτικών μεθόδων. Με αξιολόγηση παντού».
Οικονομικές μονάδες
Η λεγόμενη αυτονομία της σχολικής μονάδας, η διαφοροποίηση στο ίδιο το περιεχόμενο του σχολείου, η μετατροπή των σχολείων σε οικονομικές μονάδες που θα προσπαθούν να εξασφαλίσουν το «ψωμί» τους μόνες τους (προφανώς από τους γονείς ή από κάποιους χορηγούς), η λεγόμενη «ελεύθερη επιλογή» του διδακτικού προσωπικού (που σημαίνει εδραίωση μηχανισμών ρουσφετιού), μαζί με την ενίσχυση του ρόλου της γονεϊκής επιλογής, της δυνατότητας δηλαδή των γονιών να επιλέξουν σχολείο, αποτελούν τη «χημεία» της αποδόμησης του δημόσιου χαρακτήρα του εκπαιδευτικού συστήματος.
Παράλληλα, η ανάθεση μεγάλου μέρους της ευθύνης για τη χρηματοδότηση, τη λειτουργία, τους προσανατολισμούς κάθε εκπαιδευτικού ιδρύματος στο εκπαιδευτικό προσωπικό, στους εκπαιδευόμενους, στους γονείς, στην «τοπική κοινωνία» και στους «παραγωγικούς φορείς» είναι φανερό ότι καλλιεργεί την τάση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων να υποχωρήσουν στις απαιτήσεις των «πελατών», αφού η συντήρηση ή η ανάπτυξή τους εξαρτάται άμεσα από τη «ζήτηση» των εκπαιδευτικών «προϊόντων» τους.
Η παιδαγωγική και η διδακτική οδηγούνται στο να υποταχθούν σε μια νέα αντίληψη, που έχει σχέση περισσότερο με την επιχειρηματική λογική, αφού το σχολείο θα λειτουργεί με κριτήριο την εξεύρεση κονδυλίων και πρέπει να προσαρμόζει τη λειτουργία του σ’ αυτήν την προοπτική.
Στο όνομα του «αποτελεσματικού σχολείου» και του ανταγωνισμού με βάση τα κριτήρια της αγοράς, είναι ορατός ο κίνδυνος δημιουργίας σχολείων πολλών και διαφορετικών ταχυτήτων, με αποτέλεσμα τη δημιουργία γκρίζων μορφωτικών ζωνών στις ήδη γκρίζες κοινωνικές περιοχές.
Πελάτες ή μαθητές; Ο κ. Μητσοτάκης από το βήμα του 10ου Συνεδρίου του κόμματός του ήταν σαφής για το πώς εννοεί τη δική του μεταρρύθμιση στον χώρο της Παιδείας: «Μία Παιδεία βασισμένη στον υγιή ανταγωνισμό μεταξύ πολλαπλών επιλογών, με γνώμονα πάντα την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών, σκεπτόμενοι πρώτα από όλα τους μαθητές, τους πραγματικούς πελάτες της Παιδείας». Θα μπορούσε να πει κανείς το αρχαιοελληνικό «Ποίον σε έπος φύγεν έρκος οδόντων;», κύριε πρόεδρε της Ν.Δ.; (Ιλιάδα Δ’ 360. μτφρ.: τι λόγος ξέφυγε από την οδοντοστοιχία σου;). Πώς το είπε ο κ. Μητσοτάκης;
Τι είναι οι μαθητές; Πελάτες λέει. Οι μαθητές είναι οι πελάτες των σχολείων. Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστική φράση δυσφήμησης της εκπαίδευσης, όταν ο μαθητής μετατρέπεται σε καταναλωτή, σε πελάτη, και όταν η μόρφωση υποβαθμίζεται σε αγοραία διαδικασία και εμπόρευμα. Και αυτό δεν ειπώθηκε από τον κ. Μητσοτάκη «εν τη ρύμη του λόγου του» σε συνέντευξη Τύπου, ειπώθηκε με το βάρος της εισηγητικής ομιλίας του, στο 10ο Συνέδριο της Ν.Δ.
Και κάνουμε αυτή την επισήμανση γιατί αν γνωρίζει κανείς στοιχειωδώς τις απόψεις για την εκπαίδευση της Ν.Δ. και του προέδρου της καταλαβαίνει αμέσως ότι όσα είπε ο τελευταίος «για τους μαθητές–πελάτες» κάθε άλλο παρά «ανορθογραφία» αποτελούν στο όραμά του για την Παιδεία.
Ιδιωτικοποίηση
Επιδέξια και αθόρυβα, με τη βοήθεια του τακτοποιημένου λόγου μιας νέας (;) μεταρρυθμιστικής σταυροφορίας, όπου σκόπιμα έχει υποκατασταθεί η αναζήτηση των αιτιών από τη διαπίστωση των αποτελεσμάτων, όλος ο προβληματισμός μοιάζει με τη θεωρία του πεπρωμένου στη θρησκευτική σκέψη, όπου οι άνθρωποι αναφωνούν «είναι θέλημα θεού» για να εξηγήσουν ή να δικαιολογήσουν μια ορισμένη εξέλιξη των πραγμάτων: η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης είναι η λύση! Στο πλαίσιο αυτό οι εκπαιδευτικοί πρέπει να μεταλλαχθούν σε κακοπληρωμένους τεχνικούς και οι μαθητές και οι γονείς τους σε πελάτες.
Μαθητές–πελάτες!
Kάτω από την ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού σχεδιάζεται και υλοποιείται μια εκπαιδευτική πολιτική σύμφωνα με την οποία το σχολείο λειτουργεί με τα βασικά χαρακτηριστικά μιας ανταγωνιστικής επιχείρησης, μετατρέποντας ουσιαστικά τη γνώση σε εμπόρευμα. Ολα μετριούνται.
H γνώση κατέχεται και ελέγχεται, αγοράζεται και πωλείται. Tα άτομα που κατέχουν γνώση ή θραύσματα γνώσης κατέχουν δύναμη. Oι επιδόσεις των υποκειμένων της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων χρησιμοποιούνται ως μονάδες μέτρησης της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας.
H λογική αυτή οδηγεί στην εφαρμογή μοντέλων αξιολόγησης και ελέγχου με «πιστοποιητικά ποιότητας» σύμφωνα με τα πρότυπα της βιομηχανίας και του εμπορίου. Χαρακτηριστική είναι η χρήση του διεθνούς εμποροβιομηχανικού προτύπου ISO 9000 ως πιστοποιητικού ποιότητας για την ικανοποίηση των μαθητών και των γονέων που αντιμετωπίζονται σαν «καταναλωτές», «πελάτες».
——————Δείτε και αυτό:
e-prologos.gr
