Μια από τις κλασικές στρατηγικές φθοράς του «αντιπάλου» σε περίοδο ειρήνης είναι η μεταφορική βεβήλωση των συμβόλων του, ο χλευασμός τους, η γελοιοποίησή τους. Και ένα από τα μεγαλύτερα σύμβολα της μεταπολιτευτικής ελληνικής Αριστεράς είναι αναμφίβολα το Πολυτεχνείο και ο μύθος που το περιβάλλει.
Ακόμα και όταν, με αφορμή το Πολυτεχνείο, το αντικείμενο της πολιτικής κριτικής δεν φαίνεται να είναι το ίδιο το γεγονός της μαζικής αντίστασης των φοιτητών, αλλά ο υποτιθέμενος μεταγενέστερος ξεπεσμός της νεολαίας και η κατάντια της νέας γενιάς, ο βαθύτερος στόχος της δεξιάς κριτικής είναι η εξέγερση, ο ξεσηκωμός, οι μαζικές λαϊκές διεκδικήσεις.
Ο ασυνείδητος τρόμος μπροστά στην επανάληψη ενός παρόμοιου γεγονότος γεννά τρομακτικές αντιδράσεις. Αν, μάλιστα, ο «κριτικός» είναι ευφυής, γνωρίζει τις ευαίσθητες χορδές του κοινού στο οποίο απευθύνεται και μπορεί να χειρίζεται με επιδεξιότητα τα εικαστικά εργαλεία, η αντίδρασή του μπορεί να γίνει ακόμα πιο τρομακτική.
Οπως η γελοιογραφία του Ηλία Μακρή, δημοσιευμένη στην «Καθημερινή», τέτοιες ημέρες πριν από πέντε χρόνια. Σε πρώτη ανάγνωση ο στόχος δεν είναι οι φοιτητές του 1973. Αλλά σε δεύτερη, τρίτη κ.λπ., είναι ακριβώς αυτός. Γιατί αυτός που φαίνεται να βανδαλίζει τον, έτσι και αλλιώς, ρημαγμένο τοίχο (προφανώς από τους ομοϊδεάτες του) υπερασπίζεται τη μνήμη του Πολυτεχνείου οδηγώντας κατευθείαν στο αφήγημα που καλλιέργησε η ελληνική (ακρο)δεξιά: «Να πού μας οδηγούν οι εμμονές των αριστερών, αντί να διαβάζουν τα μαθήματά τους για να γίνουν άριστοι, γράφουν στους τοίχους».
Κι έτσι γίνονται ανορθόγραφοι, αγράμματοι, αστοιχείωτοι, αναρχοάπλυτοι, θολοκουλτουριάρηδες και βίγκαν σατανιστές. Αξια προσοχής είναι και η ενδυματολογική επιλογή. Ο φοιτητής ή μαθητής ή ο ίδιος ο Τσίπρας που τότε φάνταζε ακόμα ως η μεγαλύτερη απειλή για το τρίπτυχο «Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια», φορά γκρίζα (βρόμικα;) ρούχα και πράσινα παπούτσια φέρνοντας στον νου το περιστατικό με τον φοιτητή που φυλακίστηκε για βανδαλισμό με μόνο αποδεικτικό στοιχείο το χρώμα των υποδημάτων του. Το ντενεκεδάκι με την μπογιά είναι, φυσικά, κόκκινο και η μπογιά μαύρη (αναρχοκομμουνιστής!).
Και το σύνθημα ανορθόγραφο, διαστρέφοντας τη γελοιογραφική πρακτική των τελευταίων ετών, σύμφωνα με την οποία ως κατά τεκμήριο ανορθόγραφοι παρουσιάζονται οι χρυσαυγίτες. Ολα αυτά μαζί συνθέτουν μια τεχνικά άρτια και πολιτικά τρομακτική γελοιογραφία που αντανακλά τη δεξιά λογική απέναντι στο Πολυτεχνείο: αφού δεν μπορούμε να χτυπήσουμε το γεγονός ας λιώσουμε αυτούς που το υπερασπίζονται.
Πηγή: Γιάννης Κουκουλάς – efsyn.gr
e-prologos.gr
