ΘΕΜΑ: «Είστε ευχαριστημένοι από τις ως τώρα εμπειρίες της μαθητικής σας ζωής; Νομίζετε ότι το σημερινό σχολείο ανταποκρίνεται  αποτελεσματικά στις προσδοκίες σας; Αν όχι, τι θα είχατε να προτείνετε για τη βελτίωσή του;»

Θα ήθελα πολύ να βρω ορισμένες θετικές εμπειρίες, τις οποίες να απέκτησα στην μέχρι τώρα μαθητική ζωή μου, αλλά αυτό είναι από δύσκολο ως αδύνατο. Το μόνο που είμαι σίγουρος ότι έμαθα, όλα αυτά τα χρόνια, είναι o ρόλος του σχολείου και τα αληθινά αίτια ύπαρξής του σε όλες τις κοινωνίες σήμερα. H μόρφωση είναι σίγουρα ένα πρόσχημα και κυρίως η γενική μόρφωση, για την οποία δεν ενδιαφέρεται κανείς σήμερα. Όλοι ενδιαφέρονται για ειδικές γνώσεις, που θα τους βοηθήσουν στο επάγγελμα που θέλουν να ακολουθήσουν και για τα μαθήματα που θα τους χρειαστούν για να περάσουν στην σχολή που θέλουν. Αυτές τις γνώσεις όλοι τις αποκτούν από τα ιδιαίτερα μαθήματα και τα φροντιστήρια, όπου πηγαίνουν μετά το σχολείο, με αποτέλεσμα οι μαθητές σήμερα, ειδικά στην Ελλάδα, να δουλεύουν εξαντλητικά από το πρωί μέχρι το βράδυ, έχοντας και πάλι λίγες πιθανότητες για να πετύχουν στη σχολή που θέλουν.

Οι μόνοι λόγοι για τους οποίους το σχολείο λειτουργεί σήμερα, είναι μαζεύονται τα παιδιά και να έχουν με κάτι ασχολούνται για να μην είναι στο δρόμο, ώστε να έχουν -τα ίδια και οι γονείς τους- την ψευδαίσθηση ότι κάνουν κάτι που θα τους φανεί χρήσιμο και μην φαίνεται πως η πολιτεία όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται για τους νέους, αλλά κοιτάζει πώς θα κοπούν περισσότεροι από τα Πανεπιστήμια. ΟΙ καθηγητές τα γνωρίζουν όλα αυτά, αφού οι περισσότεροι, ή δουλεύουν σε φροντιστήρια ή δίνουν ιδιαίτερα μαθήματα. Οι δικές μου σχολικές εμπειρίες, όπως και όλων των συμμαθητών μου, αποκτήθηκαν σε μια περίοδο αρκετών εξελίξεων στην ελληνική εκπαίδευση, αφού πέσαμε πάνω σε αλλαγές βιβλίων, αλλαγές στην ελληνική γλώσσα, μεταρρυθμίσεις στο σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ, και πάνω σε απεργίες καθηγητών, με διάφορα αιτήματα.

Μερικά από αυτά τα γεγονότα, όπως το μονοτονικό και η απεργία διαρκείας των καθηγητών, επηρέασαν και εμάς τους μαθητές άμεσα.

Πολλοί λένε, ότι το σχολείο δεν υπάρχει μόνο για να παρέχει γνώσεις, αλλά και για να έρχονται τα παιδιά σε επαφή μεταξύ τους και να διαπλάθονται χαρακτήρες. Ειδικά σε αυτούς τους τομείς, είχα μερικές από τις αρνητικότερες εμπειρίες της σχολικής ζωής. Με το που έρχονται τα παιδιά στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, τα υποδέχονται υστερικά άτομα, γυναίκες δασκάλες στην πλειοψηφία τους, που βγάζουν όλα τους τα απωθημένα, χτυπώντας εξάχρονα και εφτάχρονα παιδάκια και μειώνοντάς τα μπροστά στους συμμαθητές τους. Οι ίδιες αυτές κυρίες, για να διαπλάσουν ακόμα καλύτερους χαρακτήρες στα παιδιά, ρωτάνε διάφορα παιδιά «πες μου ποιος μίλαγε όσο έλειπα;» ή «ποιος σε έδειρε να τον δείρω;». Στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο μπορεί να μη γίνονται τέτοια πράγματα, αφού τα παιδιά είναι πιο ώριμα, αλλά -για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι- το σχολείο διαθέτει τους θεσμούς των αποβολών και των απουσιών. Επίσης, υπάρχει και η αξιολόγηση, που δίνει στους μαθητές το πρότυπο του χαυνωμένου «σπασίκλα», που στηρίζει όλο το εγώ του σε έναν μεγάλο μέσο όρο

Για να ξεφύγει από όλα αυτά το σχολείο, πρέπει να γίνει πιο ελεύθερο και ανοιχτό. Να καταργηθούν αποβολές και απουσίες και να μπορεί κάθε μαθητής να διαλέγει τα μαθήματα που θέλει να διδάσκεται και να δίνει στο τέλος της χρονιάς.

Το σχόλιο του καθηγητή, κάτω από την έκθεση, προέτρεπε  νάναι πιο επιμελημένο, σε μορφή και περιεχόμενο, το γραπτό. Τίποτε άλλο δεν έκρινε o συνάδελφος άξιο σχολιασμού.

Δεν είναι άξιος σχολιασμού ο σχολιασμός του;

Πηγή: αντιτετράδια, τ. 5 (1989)