*Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο νέο περιοδικό «Πορεία», τ. 52, που κυκλοφορεί

Ο χώρος του παγκόσμιου ποδοσφαίρου δεν είναι σίγουρα ένας χώρος αγγελικά πλασμένος. Τόσο που κάποιες φορές δε διαφέρει σε τίποτα από τον υπόκοσμο, μιας και συχνά πυκνά ηγέτες των ομάδων και των ομοσπονδιών βρίσκονται φορτωμένοι με διαφθορά, σκάνδαλα, δωροδοκίες, ακόμα και δολοφονίες.

Και σε όλα αυτά, δε διαφέρει ούτε η διοργάνωση του Μουντιάλ από το Κατάρ, αλλά φαίνεται να είναι τελικά το αληθινό πρόσωπο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και του επαγγελματικού αθλητισμού γενικότερα.

Προ της ανάληψης, λοιπόν, του Μουντιάλ από το εμιράτο, είχαν καταγγελθεί δωροδοκίες μελών της παγκόσμιας Ομοσπονδίας ποδοσφαίρου (FIFA) για να κερδηθούν οι απαραίτητες ψήφοι. Ο φάκελος που κατατέθηκε ήταν άδειος από αθλητικές και άλλες χρήσιμες εγκαταστάσεις, αλλά με έναν γιγάντιο προϋπολογισμό για την κατασκευή τους που έφτανε τα 220 δισ. δολάρια.

Το ποσό είναι αδιανόητο. Είναι περίπου 60 φορές μεγαλύτερο από το ποσό που δαπανήθηκε για το Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής το 2010. Την τελευταία δεκαετία, λοιπόν, το Κατάρ «τρέχει» ένα πρωτοφανές οικοδομικό πρόγραμμα, το οποίο περιλαμβάνει 7 νέα ποδοσφαιρικά στάδια, πολλά έργα υποδομής, μία ολοκαίνουρια πόλη (που μάλιστα θα φιλοξενήσει και τον τελικό της διοργάνωσης) και ένα αεροδρόμιο. Ως εκ τούτου, γίνεται προφανές ότι απαιτούνται πολλά εργατικά χέρια. Και κάπου εκεί ξεκινά το πραγματικό πρόβλημα – έγκλημα. Σύμφωνα με ρεπορτάζ του Guardian, εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες μεταφέρονται από σύγχρονους δουλεμπόρους. Οι «δουλέμποροι» αυτοί, τους κρατάνε τα χαρτιά μέχρι να τους ξεπληρώσουν ένα ποσό που φτάνει τα 3 χιλιάδες δολάρια. Το ποσό ακόμα και όταν κάποιος χάσει τη ζωή του, δε χάνεται, καθώς μεταβιβάζεται στους συγγενείς του, οι οποίοι είναι υποχρεωμένοι να αποπληρώσουν το χρέος!

Από το Δεκέμβριο, λοιπόν του 2010 μέχρι τα μέσα περίπου του 2020, 12 άνθρωποι κάθε εβδομάδα και συνολικά περισσότεροι από 6.800 άνθρωποι από την Ινδία, το Νεπάλ, το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές και τη Σρι Λάνκα πέθαναν δουλεύοντας κάτω από, κυριολεκτικά, απάνθρωπες συνθήκες. Με αφόρητη ζέστη (το Κατάρ έχει μέσο όρο θερμοκρασία το χρόνο 29 βαθμούς, ενώ 7 μήνες το χρόνο ξεπερνάει τους 31), συνδυαστικά με την ανεπαρκή ιατρική υποστήριξη, την έλλειψη νερού και τα εξοντωτικά ωράρια. Εκ του αποτελέσματος παρατηρούνται καρδιακές προσβολές, θάνατοι από υπερθερμία, κατάρρευση λόγω κούρασης, πέρα από τα ατυχήματα που μπορούν να συμβούν σε κατασκευαστικούς χώρους.

Υπολογίζεται μάλιστα ότι ο αριθμός των νεκρών είναι πολύ μεγαλύτερος, αφού δεν υπάρχουν στοιχεία για εργάτες από τις Φιλιππίνες, την Κένυα και άλλες χώρες με πολυπληθή εργατική παροικία στο Κατάρ.

Πάνω σε πτώματα εργατών μεταναστών, λοιπόν, στήνεται η «γιορτή» του ποδοσφαίρου. Η FIFA όχι απλά δεν παίρνει θέση υπέρ, έστω, της βελτίωσης των συνθηκών εργασίας, συγκαλύπτει την κατάσταση δηλώνοντας «η συχνότητα των ατυχημάτων στις κατασκευές για το Μουντιάλ του Κατάρ είναι πολύ χαμηλή σε σχέση με άλλα αντίστοιχα projects σε όλο τον κόσμο».

Είναι γλυκά τα πετροδολάρια, λοιπόν. Και το μποϊκοτάζ των αγώνων που συζητιέται σε διάφορες χώρες, όπως η Νορβηγία ή οι αντιδράσεις από τους αθλητές των ομάδων της Αγγλίας, της Ολλανδίας, της Δανίας, της Γερμανίας, σίγουρα δεν είναι αρκετά για να αλλάξουν την ουσία. Ότι σε λίγο καιρό, στα ολοκαίνουρια στάδια, στους καινούριους δρόμους και στα φαντεζί κτήρια του Κατάρ, θα τελεστεί ένα γεγονός που θα το δουν δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο και που τα θεμέλια του έγιναν με το αίμα φτωχών ανθρώπων.

Δ.Κ

πηγή: poreia.net