Τιμώντας την ηρωική αντίσταση και θυσία των τριών ΕΠΟΝιτών, του Δημήτρη Αυγέρη, του Κώστα Φολτόπουλου και του Θάνου Κιοκμενίδη, που στις 28 Απριλίου του ’44 έπεσαν από τις σφαίρες 200 χιτλερικών κατακτητών και ταγματασφαλιτών, η Κ.Ο. Ανατολικών Συνοικιών του Μ-Λ ΚΚΕ διοργανώνει την Κυριακή 25 Απριλίου στις 11.30 π.μ. συγκέντρωση στη πλατεία Υμηττού και πορεία προς το Κάστρο του Υμηττού.

Στην Ανακοίνωσή του το Μ-Λ ΚΚΕ, σημειώνει:

“ Τιμάμε τους ήρωες του Κάστρου συνεχίζοντας τον αγώνα για ψωμί, δουλειά, ειρήνη, δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία!

Στην 77η επέτειο της μάχης το Μ-Λ ΚΚΕ θα φωνάξει συνθήματα για την ΕΠΟΝ, το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και ενάντια στους σημερινούς εχθρούς των λαών και του λαού μας ώστε η τιμή και η δόξα που οφείλουμε στους ήρωες του Κάστρου να γίνουν πράξη με τους αγώνες που δίνουμε σήμερα.“

Στις 28 Απρίλη του 1944, σ’ ένα μικρό σπιτάκι στον Υμηττό, στη μια γωνία της οδού Κοραή, γράφτηκε μια από τις πιο ηρωικές και δοξασμένες σελίδες της Εθνικής Αντίστασης κατά των χιτλεροφασιστών κατακτητών και των συνεργατών τους. Τρεις ΕΠΟΝίτες του ΕΛΑΣ της Αθήνας, ο Δημήτρης Αυγέρης,ο Κώστας Φολτόπουλος και ο Φάνης Κιοκμενίδης, που φύλαγαν τον οπλισμό της διμοιρίας τους, αντιμετώπισαν για πάνω από 7 ολόκληρες ώρες, με τ’ ατομικά τους όπλα, 200 Γερμανούς και ταγματασφαλίτες. Δεν είχε καλά – καλά ξημερώσει, όταν ο εχθρός περικύκλωσε το σπίτι και από το στόμα αξιωματικού των τσολιάδων ακούστηκε: – Παραδοθείτε τομάρια, γιατί διαφορετικά θα σας κάψουμε!

Η απάντηση των κυκλωμένων ΕΠΟΝιτών ήταν μια και απλή, η μοναδική που μπορούσαν να δώσουν πατριώτες… Μια ριπή από αυτόματο. Η μάχη δεν άργησε να φουντώσει. Ήταν 8 το πρωί. Μα, κάθε προσπάθεια που έκαναν οι πολιορκητές να καταλάβουν το φρούριο απέβαινε άκαρπη, παρά το γεγονός ότι διέθεταν ισχυρότατη δύναμη πυρός και υπέρτερες δυνάμεις. Η αντίσταση των τριών παιδιών, των τριών αυτών ηρώων, ήταν εκπληκτική. Η ηρωική θυσία των τριών ΕΠΟΝΙΤΩΝ είναι ένα τμήμα του μεγάλου αντιφασιστικού πατριωτικού αγώνα του λαού μας, ενάντια στο φασιστικό –ναζιστικό άξονα και στους ντόπιους συνεργάτες τους.

Σήμερα 77 χρόνια μετά η θυσία αυτή αποτελεί φωτεινό παράδειγμα θάρρους και αποφασιστικότητας των λαϊκών αγωνιστών για την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας, για την προκοπή και τη κοινωνική πρόοδο.

Σήμερα 77 χρόνια μετά ο αγώνας αυτός αποτελεί φωτεινό παράδειγμα για τη δική μας γενιά στη πάλη ενάντια στην πολιτική της υποτέλειας και του ραγιαδισμού που εφαρμόζει η κυβέρνηση της ΝΔ που έχει εμπλέξει επικίνδυνα τη χώρα μας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια που αναπτύσσουν οι ΗΠΑ και η ΕΕ στην περιοχή, θέτοντας τον εθνικό χώρο κυριαρχίας της Ελλάδας στη διάθεση των αμερικανικών και των ΝΑΤΟικών στρατιωτικών δραστηριοτήτων, συμμετέχοντας εκτεταμένα σε πολεμικά γυμνάσια και ασκήσεις τους.

Σήμερα 77 χρόνια μετά που η πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη έχει σπρώξει ραγδαία τα εργατικά και λαϊκά στρώματα μέσα σε μια καταθλιπτική ζωή όπου ο κίνδυνος για την υγεία και ο θάνατος συμβαδίζουν με τη μαζική οικονομική καταστροφή τους και τη στέρησή τους από βασικές δημοκρατικές και κοινωνικές ελευθερίες. Στα χέρια της η αντιμετώπιση της πανδημίας έγινε μέσο λαϊκού εκφοβισμού, αντιδημοκρατικών απαγορεύσεων και κλιμάκωσης της αστυνομικής τρομοκρατίας και καταστολής, για να εξουδετερωθούν εργατικές και λαϊκές αντιδράσεις σε νομοθετήματα που ξηλώνουν εργατικά, λαϊκά και νεολαιίστικα δικαιώματα  με στόχο να επιβάλει ένα εργασιακό τοπίο «παράδεισο» για την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Σήμερα 77 χρόνια μετά όταν στην κορυφή των αντεργατικών «μεταρρυθμίσεων» βρίσκεται το νομοσχέδιο για το εργατικό ωράριο, την τηλεργασία και την αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου που ετοιμάζεται άμεσα να φέρει για ψήφιση στη Βουλή ενώ επακολουθεί και νομοσχέδιο για την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας επικουρικής ασφάλισης. Το κυβερνητικό εργασιακό και συνδικαλιστικό νομοσχέδιο επιδιώκει να γκρεμίσει ό,τι απομένει όρθιο ακόμα από το εργατικό οκτάωρο, από την πενθήμερη εβδομαδιαία εργασία, από τη σταθερή και πλήρη εργασία, από την πληρωμή της υπερεργασίας και της υπερωρίας, από τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, από το δικαίωμα τα συνδικάτα να αποφασίζουν με τις συνελεύσεις τους για τις απεργίες και άλλες δράσεις τους, από το δικαίωμα συμμετοχής τους στην απεργία και το δικαίωμα εργατικής περιφρούρησης της απεργίας, από το δικαίωμα το κράτος να μην αναμιγνύεται στη λειτουργία των συνδικάτων.

Σήμερα, λοιπόν, 77 χρόνια μετά, ο λαός μας καλείται και πάλι να σηκώσει τις κόκκινες σημαίες του αγώνα για να αντιμετωπίσει τη βάρβαρη πολιτική των μνημονίων, την πολιτική της φτώχειας, την πολιτική της ανεργίας, της μαύρης και ελαστικής εργασίας.

Σήμερα 77 χρόνια μετά ο λαός μας και η νεολαία καλείται και πάλι να σηκώσει τις σημαίες του αντιιμπεριαλιστικού –αντιπολεμικού αγώνα, αφού τα τύμπανα του πολέμου ηχούν τόσο στην Ανατολική Μεσόγειο, σαν αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, αλλά και στο Αιγαίο και την ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων.

Τιμάμε τους ηρωικούς ΕΠΟΝΙΤΕΣ συνεχίζοντας τον αγώνα ενάντια στα φιλοπόλεμα σχέδια των ιμπεριαλιστών, για να αποτρέψουμε τον κίνδυνο του πολέμου, για να φύγουν οι βάσεις του ΝΑΤΟ και των αμερικάνων απ’ τη χώρα μας για να υπερασπιστούμε την ειρήνη και την φιλία των λαών, για την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας μας, για το σοσιαλισμό!