Κάλεσμα του Μ-Λ ΚΚΕ στην απεργιακή συγκέντρωση την 8η Μάρτη-μέρα της γυναίκας Θεσσαλονίκη: Άγαλμα Βενιζέλου 1μμ

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Η 8η Μάρτη δεν επιλέχθηκε τυχαία: Στις 8 Μάρτη 1857 στις ΗΠΑ χιλιάδες εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας οργάνωσαν μεγάλη απεργία για τα δικαιώματά τους. Η Β’ Διεθνής την καθιέρωσε ως παγκόσμια μέρα της γυναίκας. Στην ΕΣΣΔ καθιερώθηκε ως επίσημη αργία. Ο δρόμος για την κοινωνική, επομένως και τη γυναικεία απελευθέρωση, δε θά ‘ναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Σ’ αυτήν τη διαδικασία οι καταπιεζόμενες τάξεις χρειάζονται συμμάχους, φρέσκες ιδέες, δυναμικό “παρών” και φυσικά τη γυναίκα να είναι “το μισό τ’ ουρανού”. Επομένως ο σταθμός της 8ης Μάρτη πρέπει να χρησιμοποιηθεί όπου είναι δυνατόν σε Ανατολή και Δύση, στον τρίτο κόσμο, για να ξαναπιαστεί το νήμα των αγώνων, για να σταματήσει η εκμετάλλευση των γυναικών και να σχεδιαστεί το καθεστώς της ελευθερίας για όλους. Η 8η Μάρτη δεν είναι γιορτή, είναι μέρα αγώνα.

Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, σε συνδυασμό με τις πολιτικές της Ν.Δημοκρατίας, συμπαρασύρει στην κόλαση και τις γυναίκες. Σ’ όλο τον πλανήτη η αδυσώπητη ανάγκη της άρχουσας τάξης για αύξηση των κερδών της υποτάσσει τα πιο αδύναμα κομμάτια του πληθυσμού (γυναίκες, παιδιά, μετανάστες) στη μέγιστη δυνατή εκμετάλλευση. Το καπιταλιστικό σύστημα χρησιμοποιεί δίπλα στη δομική ανεργία και τις γυναίκες σαν “εφεδρικό στρατό” φτηνών εργατικών χεριών για να ρίξει το μεροκάματο και το μισθό, όπως ακριβώς κάνει με τις στρατιές των μεταναστών. Έτσι, παρά την τυπική ισότητα που καθιέρωσαν τα δυτικά αστικά καθεστώτα, οι γυναίκες, εργαζόμενες ή άνεργες, παραμένουν το πιο εκμεταλλευόμενο τμήμα του προλεταριάτου. Τα αποτελέσματα της καπιταλιστικής κρίσης (ανεργία, υπερεκμετάλλευση, σκουπιδοπολιτισμός, περιθωριοποίηση) χτυπούν στην καρδιά το γυναικείο κομμάτι της κοινωνίας ως πιο αδύναμο, πιο ευάλωτο και πιο εξαρτημένο. Είναι φανερό ότι τα αιτήματα ενός νέου γυναικείου κινήματος δεν είναι αποκομμένα από το τι παλεύει ο εργαζόμενος λαός. Είναι άμεσα συνυφασμένα με το συνδικαλιστικό κίνημα, ιδιαίτερα την ταξική πλευρά του και την πραγματική αριστερά. Δεν σταματούν στην πόρτα του γραφείου και του εργοστασίου, στα σύνορα του χωραφιού, αλλά επεκτείνονται στο σπίτι, στον πολιτισμό, στο μεγάλωμα των παιδιών, στις “έμφυλες” ή διαφυλικές σχέσεις. Προβλήματα τα οποία οξύνονται λόγω της κρίσης που μαίνεται στη χώρα μας και συντρίβει δικαιώματα και κατακτήσεις χρόνων.