Ήδη, από τις 20 Αυγούστου η χώρα έχει μπει στη λεγόμενη μεταμνημονιακή εποχή που συνοδεύεται από ένα άτυπο, αλλά εξίσου επώδυνο για το λαό, τέταρτο Μνημόνιο.

Φυσικά, η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πανηγυρίζει το γεγονός, μαζί με την ντόπια ολιγαρχία και τους δανειστές. Από την Ιθάκη και λίγο αργότερα από τη ΔΕΘ ο Τσίπρας σε ρόλο Οδυσσέα-Χατζιαβάτη, εξέπεμψε νέες προεκλογικές φανφάρες νοιώθοντας πίσω του την αβέβαιη στήριξη των ξένων ιμπεριαλιστικών κέν­τρων και μπροστά του, τόσο μία ακροβολισμένη ΝΔ, όσο και μία ελάσσονα πολυκερματισμένη αντιπολίτευση. Έτσι, με φουσκωμένα τα προεκλογικά πανιά του, ο πρωθυπουργός ζήτησε τη «συμμετοχή της κοινωνίας στο σχεδιασμό της επόμενης μέρας» -με δυο λόγια, τη λαϊκή συνενοχή στις επερχόμενες αντιλαϊκές «μεταρρυθμίσεις»-, ενώ αξίωσε από τις υπόλοιπες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, να «συζητήσουν για την εκπόνηση ενός σχεδίου το οποίο πραγματικά ενώνει όλο τον ελληνικό λαό», δηλ. του σχεδίου για την έξοδο στις «αγορές» και την προώθηση των «επενδύσεων»! Παράλληλα, απέκλεισε κάθε σκέψη επιστροφής στις «παθογένειες» του παρελθόντος, προφανώς αναφερόμενος στις εργασιακές σχέσεις και δικαιώματα που λεηλάτησε η μνημονιακή πολιτική.

Ταυτόχρονα, με τον πρόσφατο ανασχηματισμό και την ενσωμάτωση στην κυβέρνηση στελεχών της καραμανλικής Δεξιάς αλλά και του ΠΑΣΟΚ, σε συνδυασμό με τις εσωκομματικές αλλαγές, επιχειρείται να καθοριστούν τα όρια μιας «πλατιάς προοδευτικής συμμαχίας», στην οποία αποσκοπεί ο ΣΥΡΙΖΑ ενόψει της «νέας εποχής» και προφανώς και των εκλογών.

Ωστόσο, η λύση του δράματος της οκτάχρονης μνημονιακής λαίλαπας, αλλά και όσων νέων δεινών ακολουθήσουν, βρίσκεται στα χέρια του λαού μας και στους ίδιους μεγαλειώδεις αγώνες που έδωσε από το 2010 μέχρι το 2012. Αγώνες που τότε απέτρεπαν την πλήρη εφαρμογή του μνημονιακού σχεδιασμού και έριχναν τη μία μετά την άλλη τις κυβερνήσεις. Γιατί μπορεί οι Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, μαζί με την κυβέρνηση Τσίπρα να ξορκίζουν, έχοντας θεσμοθετήσει, κάθε σκέψη επιστροφής των λαϊκών εισοδημάτων στην προμνημονιακή εποχή, ωστόσο η συνεχής αύξηση των εργατολαϊκών νοικοκυριών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας (382 €) –σήμερα το 48%- δεν πρέπει να αφεθεί χωρίς απάντηση. Και η 20η Αυγούστου θα πρέπει να μείνει στη λαϊκή συνείδηση σαν μέρα ντροπής για την εργατική τάξη και τα σύμμαχα στρώματά της.

Όμως, αλήθεια, γιατί πανηγυρίζει η κυβέρνηση Τσίπρα;

Για το «μη βιώσιμο» χρέος του δημοσίου που έχει εκτιναχθεί σε δυσθεώρητα ύψη;

Για το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου στα ντόπια και ξένα μονοπώλια για 99 χρόνια;

Για την εξαθλίωση του λαού μας;

Για τη δέσμευση της συνέχισης των «μεταρρυθμίσεων» με όλα τα στοιχεία της κοινωνικής καταστροφής, σε βάθος δεκαετιών;

Για τη συνεχιζόμενη «ενισχυμένη εποπτεία» που μετατρέπει τη χώρα μας σε νεοαποικία των κάθε λογίς ιμπεριαλιστών;

Για την εξωτερική πολιτική που υποτάσσει τη χώρα μας και τη μετατρέπει σε άθυρμα των επικίνδυνων ΝΑΤΟϊκών και γερμανικών γεωστρατηγικών βλέψεων;

Χωρίς καμία αμφιβολία, ναι, γι’ αυτά όλα!

Γιατί οι χιλιάδες μνημονιακοί εφαρμοστικοί νόμοι, προεδρικά διατάγματα, υπουργικές αποφάσεις που ισχύουν και εφεξής, ψηφισμένοι από ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ και ΔΗΜΑΡ και επικυρωμένοι από όλα τα αστικά κόμματα της Βουλής τα τελευταία οκτώ χρόνια, σε συνδυασμό με την υποτελή στάση όλων αυτών στα «εθνικά» ζητήματα (ελληνοτουρκικά, Συμφωνία Πρεσπών, υδρογονάνθρακες, ΝΑΤΟ, κλπ.), δείχνουν το δρόμο στα ξένα και ντόπια μονοπώλια για τη «νέα εποχή» που διαλαλεί η συγκυβέρνηση και συναινεί σιωπώντας η ΝΔ και οι λοιποί. Μία «εποχή» μεγάλων ευκαιριών, που σηματοδοτεί αθρόες παροχές προς το κεφάλαιο, συνεχείς μειώσεις του μισθού εργασίας, δραστική συρρίκνωση των κοινωνικών παροχών, εμπλοκή σε επικείμενες στρατιωτικές επεμβάσεις. Αυτό είναι το πιο αυθεντικό τοπίο της μεταμνημονιακής εποχής, που έχει φιλοτεχνηθεί ήδη «από πολλούς κι από καιρούς» στους σχεδόν δύο αιώνες της εξάρτησης.

★★★

Η ελληνική οικονομία έχει υποστεί σαρωτικές αλλαγές, αρχής γενομένης από το ΑΕΠ της χώρας. Το 2009 (πριν την εφαρμογή των Μνημονίων) το ΑΕΠ ήταν σε τρέχουσες τιμές στα 237,5 δις €. Οκτώ χρόνια μετά, το 2017 κατέρρευσε στα 177,7 δις €, δηλ περίπου 25% χαμηλότερο. Ο πλούτος της χώρας χάνεται.

Η ανεργία έφθασε τον Ιούλη 2013 στο υψηλότερο σημείο (27,9%) για να υποχωρήσει (;) το Μάη 2018 στο 19,5%. Υποχώρηση, προφανώς, με κάθε λογίς όρους ελαστικής εργασίας. Είναι ενδεικτικό ότι στην περίοδο 2011-2017 η ανεργία αυξήθηκε κ.μ.ο 24,6%, όμως η μερική απασχόληση αυξήθηκε ακόμη περισσότερο κατά 39%. Σημειώνουμε ότι η όποια αύξηση στην απασχόληση αφορά κυρίως θέσεις μερικής απασχόλησης με ελάχιστο μεροκάματο (μ.ο. 18 €) και τουλάχιστον 12ωρη δουλειά. Όροι γαλέρας!

Η μείωση του μισθού εργασίας αποτέλεσε τον καμβά πάνω στον οποίο σχεδιάστηκε η μνημονιακή πολιτική. Αρκεί να πούμε πως η εσωτερική υποτίμηση (λόγω αδυναμίας υποτίμησης του ευρώ) αφορά κυρίως τη μείωση του πραγματικού μισθού εργασίας. Έτσι, το 2017 (στοιχεία της ΙΝΕ-ΓΣΕΕ) το 37,4% (το 13,1% το 2009) των μισθωτών φαίνεται να παίρνει καθαρές μηνιαίες αποδοχές κάτω από 700 €, το 23,5% (το 27,3% το 2009) να παίρνει καθαρές μηνιαίες αποδοχές μεταξύ 700-899 €, ενώ τέλος το 16,8% (το 35,7% το 2009) να παίρνει καθαρές μηνιαίες αποδοχές μεταξύ 900-1.300 €. Σημειώνουμε πως με βάση τα στοιχεία της Εurostat το ωριαίο κόστος εργασίας στην Ευρωζώνη είναι 30,3 €.

Το ίδιο παρατηρείται και στο δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, όπου το 2017 (στοιχεία ΙΝΕ-ΓΣΕΕ) το 29,8% (το 18,7% το 2009) φαίνεται να παίρνει καθαρές μηνιαίες αποδοχές κάτω των 1.000 €, το 16,2% (το 13,1% το 2009) μεταξύ 1.000-1.100 €, το 34,3% (το 46,5% το 2009) μεταξύ 1.100-1.599 € και τέλος ένα 4,7% (το 10,9% το 2009), να παίρνει μηνιαίες αποδοχές άνω των 1.600 €.

Τεράστιο πλήγμα δέχθηκαν και οι συντάξεις, με τους συνταξιούχους να βλέπουν τις συντάξεις τους να μειώνονται 23(!) φορές μέσα σε διάστημα οκτώ χρόνων με συνολικές απώλειες να φθά­νουν τα 60 δις €! Παράλληλα, τα Ασφαλιστικά Ταμεία, πέρα από την, επί δεκαετίες, άτοκη κατάθεση των αποθεματικών στη ΤτΕ και πέρα από τα δομημένα ομόλογα και το καταλυτικό μέτρο του PSI, έχασαν πάνω από το 65% των κεφαλαίων τους.

Την ίδια ώρα επεκτείνονται οι πλειστηριασμοί μέσω ηλεκτρονικής πλατφόρμας και οι κατασχέσεις των ληξιπρόθεσμων οφειλών σε πάνω από 2 εκατ. εργατολαϊκά νοικοκυριά. Ιδίως ο στόχος των τραπεζών για απομείωση των «κόκκινων» δανείων (που φθάνουν σήμερα τα 92 έναντι 14,5 δις € το 2008) κατά 20% μέχρι τα τέλη του 2021 σημαίνει ένταση των πλειστηριασμών, αλλά και του ξεπουλήματος της λαϊκής στέγης σε ξένα –κυρίως αμερικάνικα- funds, τα οποία διαθέτουν και…περίπτερα στη ΔΕΘ.

Παράλληλα, με βάση το διαθέσιμο εισόδημα, η φτωχοποίηση των εργατολαϊκών νοικοκυριών το 2016 έφθασε το 47,8% σε σχέση με το 2008. Ολόκληρο το πλέγμα της εργατικής νομοθεσίας που διαμορφώθηκε μεταπολιτευτικά, σαρώθηκε από τη μνημονιακή λαίλαπα, για να παραχωρήσει τη θέση του στην καταστρατήγηση των κοινωνικών δικαιωμάτων, στο αίσχος των κατώτατων και υποκατώτατων μισθών (των 586 και 527 ευρώ αντίστοιχα), στην ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, στην καθολική ελαστικοποίηση της εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, στις αθρόες απολύσεις χωρίς αποζημίωση, στην καταπάτηση του δικαιώματος της απεργίας, κλπ., κλπ.

Η απασχόληση στο δημόσιο τομέα μειώθηκε κατά τουλάχιστον 30%, ενώ με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας στα ξένα μονοπώλια (ιδιωτικοποιήθηκαν 14 περιφερειακά αεροδρόμια, ο ΟΛΠ και ο ΟΛΘ, τμήμα του ΑΔΜΗΕ, η ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ο ΔΕΣΦΑ, προχωρά το Ελληνικό) η μείωση θα συνεχιστεί. Να σημειώσουμε ότι ακολουθούν τα «Ελ. Βενιζέλος», ΕΛΠΕ, μαρίνα Αλίμου, Εγνατία, ΔΕΠΑ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, λιμάνια Αλεξανδρούπολης, Καβάλας, Η­γου­μενίτσας, Κέρκυρας, ΔΕΗ, ΔΕΠΑ, υπό­γεια αποθήκευση Καβάλας κ.ά.

Τέλος, η κατάρρευση της Υγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας, είναι πλέον τόσο φανερή με γυμνό μάτι ώστε δεν χρειάζονται σχόλια.

★★★

Η κυβέρνηση Τσίπρα βαδίζει προς τις επικείμενες βουλευτικές εκλογές, κάνοντας λόγο για «καλύτερες μέρες όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες» και καλλιεργώντας αόριστες παροχές, κάλπικες προσδοκίες και ψεύτικες υποσχέσεις σε ό,τι αφορά στις συντάξεις, στις αυξήσεις του μισθού, στις συλλογικές συμβάσεις, στις φοροελαφρύνσεις, τις εισφοροελαφρύνσεις, κλπ., όπως διαφάνηκε και απ’ τις δηλώσεις του πρωθυπουργού στην Ιθάκη. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, πρόκειται για προεκλογικά ψίχουλα, που θυμίζουν τη λαϊκή επωδό: «θα μας λείπουν ακόμα 99 για να συμπληρώσουμε το 100στάρικο!».

Ο πρωθυπουργός επιμένει να δείχνει ένα αλαζονικό πρόσωπο, ένα πρόσωπο πετυχημένου ηγέτη, θεωρώντας τον εαυτό του κυρίαρχο στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική. Δυστυχώς γι’ αυτόν δεν είναι παρά ένα ακόμα πιόνι στις απαιτήσεις των ξένων ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Η άτυπη συνεδρίαση του Eurogroup και η «μεταμνημονιακή αξιολόγηση» της ελληνικής οικονομίας -με αιχμή τον Προϋπολογισμό 2019-, φέρνει για άλλη μία φορά τους Ευρωπαίους ανώτατους θεσμικούς εκφραστές της «ενισχυμένης εποπτείας», να κουνούν το δάχτυλο, να λοιδορούν, να γελοιοποιούν, να ειρωνεύονται, να εγκαλούν, να απειλούν και να εκβιάζουν την κυβέρνηση προκειμένου να τηρήσει τα αυστηρότατα δημοσιονομικά κριτήρια και να αποφύγει κάθε παρέκκλιση.

Σ’ αυτές τις συνεδριάσεις γίνεται φανερή η προσπάθεια των κυβερνητικών στελεχών να δικαιολογούνται, να ψεύδονται, να κρύβονται, να παραπλανούν, να απολογούνται απέναντι στους παραπάνω κοινοτικούς υπαλλήλους, προκειμένου να μην ριψοκινδυνεύσουν τέτοια μέτρα που να τους υποσκάπτουν την κυβερνητική εξουσία λίγους μήνες πριν τις εκλογές. Θα πρέπει να τονιστεί με έμφαση ότι ανεξάρτητα από τριβές μεταξύ κυβέρνησης και Κομισιόν, μεταξύ εξαρτημένης ελληνικής ολιγαρχίας και ευρωπαϊκού-αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, ο παρονομαστής προβάλλεται ξεκάθαρος. Και αυτός δεν είναι άλλος από τον κοινό ταξικό αντίπαλο, τον εχθρό-λαό.

Όλες οι αναδιαρθρώσεις-προσαρμογές, μεταρρυθμίσεις και μέτρα που πραγματοποιήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, καταδικάζοντας εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά στην ανεργία, τη φτώχεια και την οικονομική εξαθλίωση, μοντάρονται στο όνομα της κερδοφορίας των ξένων και ντόπιων μονοπωλίων.

Τώρα, μπροστά στο γεγονός της «μεταμνημονιακής εποχής», όχι μόνο δεν ορρωδούν, αλλά και εντείνουν ακόμα περισσότερο την τρομοκρατία και τη λήψη ακόμα σκληρότερων αντιλαϊκών μέτρων, προκειμένου να διασφαλίσουν την «κανονικότητα» της Ελλάδας, που συνεπάγεται ακόμα μεγαλύτερα κέρδη για τα μονοπώλια στο νέο τοπίο για τη νέα εποχή.

Κατά συνέπεια η αντιλαϊκή τους επίθεση θα συνεχιστεί και θα είναι ακόμα πιο σφοδρή.