To κλείσιμο του στρατοπέδου στο Φιλιάτι είναι η κορυφή του παγόβουνου

Στην ερήμωση της επαρχίας Φιλιατών μοναδική απάντηση η αγωνιστική διεκδίκηση

Το κλείσιμο του στρατοπέδου στο Φιλιάτι και άλλων σε όλη τη χώρα, «ξεχείλισε το ποτήρι» και έφερε κινητοποιήσεις όχι μόνο των τοπικών κοινωνιών, αλλά και θεσμικών παραγόντων, που δεν ανέδειξαν το ζήτημα στις πραγματικές τους διαστάσεις. Σίγουρα τα κλεισίματα αυτά εξυπηρετούν την «εξοικονόμηση πόρων» για την αύξηση των προμηθειών για εξοπλιστικά προγράμματα, που εντάσσονται στο νέο δόγμα ΝΑΤΟ – ΕΕ – Δένδια, διαμόρφωσης ενός στρατού στο πνεύμα μιας οικονομίας πολέμου.

Όμως η κορυφή του παγόβουνου που λέγεται εγκατάλειψη της ελληνικής υπαίθρου και η σχεδιασμένη υλοποίησή της από την πολιτική και οικονομική εξουσία έχουν παραμένει στο απυρόβλητο.

Κλείσιμο του Εργοστασίου Φιλιατών και άλλων μικρότερων εργοστασιακών μονάδων, χτύπημα της κτηνοτροφικής παραγωγής, που με το συνεταιριστικό τυροκομείο έφτασε να εξάγει ντόπια κτηνοτροφικά προϊόντα, κλείσιμο των Σφαγείων, υποβάθμιση του Νοσοκομείου, κλείσιμο τώρα του στρατοπέδου, νόμοι «Καποδίστριας», «Καλλικράτης», συρρίκνωση δημόσιου τομέα (ΙΚΑ, ΟΤΕ, ΕΛΤΑ, Εφορία, Τράπεζες) κλπ.

Ποιοι είναι τελικά οι υπεύθυνοι, που δεκάδες χρόνια κυβέρνησαν κεντρικά και τοπικά αυτό τον τόπο, που παρείχαν πλήρη στήριξη και πολλές φορές συγκάλυψη των αντιλαϊκών κυβερνητικών επιλογών;

• Είναι σήμερα, η ακραιφνώς νεοφιλελεύθερη ΝΔ, αλλά και τα άλλα κυρίαρχα κοινοβουλευτικάκόμματα (δήθεν σοσιαλιστικά και δήθεν αριστερά) με τις κυβερνήσεις τους.
• Είναι οι Θεσπρωτοί υπουργοί, βουλευτές, Νομάρχες, Δήμαρχοι, κομματικοί παράγοντες, που ορισμένες φορές διαμαρτύρονταν για «τα μάτια του κόσμου», αλλά τελικά έβαλαν τη σφραγίδα τους σ’ αυτή την εξέλιξη. Όλοι αυτοί έρχονται σήμερα χωρίς «τσίπα» και με εθνικιστικές κορώνες να μας συμπαρασταθούν και να στηρίξουν κινητοποιήσεις.

Εμείς, ο λαός της Θεσπρωτίας, βλέπουμε χωριά με εκατοντάδες κατοίκους κάποτε, σήμερα να είναι σχεδόν έρημα, με λιγοστούς ηλικιωμένους κατοίκους και το μέλλον προδιαγεγραμμένο. Σε λίγα χρόνια θα σβήσουν κι αυτά από το χάρτη, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να είναι μόνο «λόγια» και υποσχέσεις, ότι σε λίγο… έρχονται οι επενδυτές… και άλλα ηχηρά παρόμοια.

Οι κυβερνήσεις στην υπηρεσία της οικονομικής ολιγαρχίαςουδέποτε ενδιαφέρθηκαν για την ουσιαστική ανάπτυξή της ενδοχώρας. Το αντίθετο μάλιστα. Οικοτεχνίες, αγροτικά και κτηνοτροφικά νοικοκυριά βρέθηκαν σε οικονομικό αδιέξοδο, που προκύπτει από τα μεγάλα κόστη σε ενέργεια, πρώτες ύλες, λιπάσματα, ζωοτροφές κλπ, συνδυασμένα με τη σοβούσα κλιματική αλλαγή.

Ειδικότερα, με μια Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) να στηρίζει τις ανάγκες του κεφαλαίου, να στηρίζει τους ντόπιους και ξένους μεγαλοαγρότες, εμποροβιομηχάνους, πολυεθνικές κλπ, με τις ποσοστώσεις -που αντανακλούσαν και τους συσχετισμούς δύναμης ανάμεσα στις αστικές τάξεις της ΕΕ- να καταστρέφουν παραδοσιακούς κλάδους της αγροτικής παραγωγής, σε όφελος ηγεμονικών μερίδων του κεφαλαίου. Ουσιαστικά οι ΚΑΠ έρχονται να διευκολύνουν την «ορθολογική» καπιταλιστική ανάπτυξη-καταστροφή της υπαίθρου, μειώνοντας σταθερά τον αγροτικό πληθυσμό.

Το αντίθετο συμβαίνει σε τουριστικές περιοχές και περιοχές με μεγάλη παραγωγική δραστηριότητα, οδικά δίκτυα, λιμάνια, σύγχρονες συνθήκες σε κάθε επίπεδο ζωής (πολιτισμός, υγεία, παιδεία κλπ). Το κεφάλαιο εδώ βρίσκει πρόσφορο έδαφος για παραγωγή υπεραξίας. Καμιά αυταπάτη δεν πρέπει να υπάρχει για τη δράση των ξένων και ντόπιων μεγαλοεπιχειρηματιών, που σε καμιά περίπτωση δεν επενδύουν «για την ψυχή της μάνας τους».

Ο λαός έχει κάθε συμφέρον, μέσα και από τα κλεισίματα των στρατοπέδων, να συνειδητοποιήσει τα παραπάνω και να παλέψει προς την κατεύθυνση συντριβής εχθρικών απόψεων και ψεύτικων ελπίδων, που προκύπτουν από την ίδια την εξαρτημένη καπιταλιστική ανάπτυξη. Η υπεράσπιση του τόπου που ζούμε και η διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής δεν μπορεί να γίνει υπό τη σημαία ενός κίβδηλου εθνικοπατριωτισμού που καλλιεργείται εντέχνως σε όλες τις ακριτικές περιοχές της χώρας, αλλά ξεκαθαρίζοντας ανοιχτούς εχθρούς και ψεύτικους φίλους, ειδικότερα αυτούς που κρύβονται πίσω από ένα κάλπικο αντικυβερνητισμό, που αποστερεί από τις κινητοποιήσεις τον πραγματικά αγωνιστικό παλμό, περιεχόμενο και στόχο.

• Να δώσουμε τη μάχη για να αποκαλυφθούν οι ένοχοι που είναι το απάνθρωπο σύστημα που ζούμε, οι κυβερνήσεις του και κάθε λογής υποτακτικοί τους
• Να δώσουμε τη μάχη ενάντια στην ερήμωση της περιοχής και της χώρας
• Να διεκδικήσουμε την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μιας λαϊκής οικογένειας

Όχι άλλες αυταπάτες ! Αυτή η πολιτική που ερημώνει με κάθε τρόπο την επαρχία
η πολιτική της φτώχειας και της ακρίβειας, δεν παίρνει διορθώσεις αλλά ανατροπή!