Το γεγονός και μόνο ότι οι διεθνείς οικονομικοί επαΐοντες φθάνουν στο σημείο να θεωρούν ότι δέκα χρόνια μετά το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, η παγκόσμια ανάπτυξη «μοιάζει να έχει φθάσει στην κορύφωσή της», δείχνει ανάγλυφα τον επερχόμενο κίνδυνο μιας νέας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγουν και οι πρόσφατες Εκθέσεις των ιμπεριαλιστικών Οργανισμών, ΔΝΤ, ΟΟΣΑ και ΕΚΤ. Μάλιστα το ΔΝΤ, διαβλέποντας έξαρση των μελλοντικών κινδύνων, προχώρησε σε υποβάθμιση των προβλέψεων για την παγκόσμια οικονομία στο 3,7%, τόσο για το 2018 και το 2019, από 3,9% του παγκόσμιου ΑΕΠ στην προηγούμενη Έκθεσή του τον Ιούλη 2018.

Τα στοιχεία που δίνει για το 2016 το ΔΝΤ για το παγκόσμιο ΑΕΠ είναι: 74,43 τρις δολάρια (ή σωστότερα 119,69 τρις δολάρια σε ισοτιμία αγοραστικής δύναμης- Purchasing Power Parity/ΡΡΡ), ενώ το παγκόσμιο κρατικό χρέος έχει εκτιναχθεί στα 237 τρις δολάρια, απειλώντας άμεσα την παγκόσμια καπιταλιστική ισορροπία τρόμου. Ωστόσο, εκείνο που αποτελεί τον αστάθμητο παράγοντα κατάρρευσης, είναι η έκδοση των τραπεζικών παραγώγων που φθάνουν στο ασύλληπτο ύψος των (αμφιλεγόμενων εκτιμήσεων) 550 τρις έως 1,2 τετράκις δις δολαρίων!!! Σημειώνουμε, πως ο Ισολογισμός της Deutsche Bank AG έδειξε πως το 1/5 του κεφαλαίου της αποτελείται από τέτοια παράγωγα, επισείοντας τον κίνδυνο κατάρρευσής της κατά το πρότυπο της Lehmann Brothers.

★★★

Ιδιαίτερα ανησυχητική είναι η κατάσταση στην Ε.Ε. όπου η κοινοτική «συνοχή» φαίνεται κυριολεκτικά να παραπαίει, εξ αιτίας των φανερών πλέον αποσχιστικών ή «ευρωσκεπτιστικών» τάσεων στην καρδιά ακόμα και των πιο ισχυρών κρατών-μελών της. Οι τέσσερις μεγαλύτερες οικονομίες της Ε.Ε. (Γερμανία, Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία), οι πόλοι ουσιαστικά του δυτικοευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, εμφανίζουν ήδη σημάδια αποσυγκρότησης ως προς το «ευρωπαϊκό κατεστημένο». Το μοντέλο διακυβέρνησης (οικονομία, πολιτική, κοινωνία) που χτίστηκε από τη Δεξιά και τη Σοσιαλδημοκρατία με τη στήριξη του λεγόμενου ευρωκομμουνισμού τα τελευταία 50 χρόνια, δεν πείθει πια τους λαούς. Σοβαρή επίδραση πάνω στην ευρωπαϊκή εργατική τάξη είχε και η ξέφρενη αντικομμουνιστική προπαγάνδα που κλιμακώθηκε τόσο από την Κομισιόν όσο και από το Ευρωκοινοβούλιο, με το αντικομμουνιστικό Μνημόνιο, με την απόφαση 1096 του Συμβ. της Ευρώπης «περί μέτρων για την κατεδάφιση της κληρονομιάς των πρώην κομμουνιστικών απολυταρχικών συστημάτων», με την απόφαση του 16ου Συνεδρίου του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος το Φλεβάρη του 2004 με τον τίτλο «Καταδίκη του απολυταρχικού κομμουνισμού», με τη μετονομασία της 9ης Μάη από Ημέρα της Αντιφασιστικής Νίκης, σε Ημέρα της Ευρώπης, κ.α. Όλ’ αυτά φούσκωσαν τα πανιά πολλών κρατών-μελών (Γερμανία, Βουλγαρία, Τσεχία, Βαλτικές χώρες, Ουγγαρία, Πολωνία, κ.α.), κυρίως πρώην ρεβιζιονιστικών χωρών, που προωθούν τον αντικομμουνισμό σαν επίσημη πολιτική γραμμή, χτίζοντας μία σειρά κρατικών υπηρεσιών που δήθεν ερευνούν τα εγκλήματα του κομμουνισμού. Μάλιστα στη Βουλγαρία, την πατρίδα του Γκ.Δημητρώφ, συστάθηκε και «Ινστιτούτο για την Εθνική Μνήμη των Εγκλημάτων ενάντια στο Βουλγαρικό Λαό»!!! Αυτά και πολλά άλλα περιλαμβάνονται στην αντικομμουνιστική επίθεση που ξεδιπλώνεται με στόχο όχι μόνο την τρομοκράτηση, αλλά και την ύψωση ανυπέρβλητων εμποδίων, σε όσες λαϊκές δυνάμεις αντιτίθενται στον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό. Κάτω από αυτές τις συνθήκες και με την ενοχοποίηση του μεταναστευτικού ρεύματος σαν παράγοντα που απειλεί τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, δημιουργήθηκε η σοβαρότατη στροφή ενός τμήματος του λαϊκού παράγοντα προς την συντηρητικοποίηση και οπισθοδρόμηση.

★★★

Οι παράμετροι που δημιουργούν τα οικονομικοπολιτικά και κοινωνικά προβλήματα στους ευρωπαϊκούς λαούς, έχουν σαν αφετηρία το μισθό εργασίας, τις εργασιακές σχέσεις, την παρατεταμένη λιτότητα και την ανεργία. Όλ’ αυτά έρχονται πλέον σε πλήρη αναντιστοιχία με τη αλματώδη ανάπτυξη του χρηματιστικού κεφαλαίου (θηριώδεις ισολογισμοί τραπεζών, τεράστια βιομηχανικά κέρδη, συγχωνεύσεις μονοπωλίων, κλπ.). Κι αυτό δημιουργεί σοβαρές λαϊκές αντιδράσεις. Οι διάφορες Συνθήκες (Μάαστριχτ, Άμστερνταμ, Νίκαιας, Λισαβόνας) και τα Σύμφωνα που έστησαν στα πόδια του αυτό το αντιδραστικό οικοδόμημα της «Ενωμένης Ευρώπης», αμφισβητούνται ακόμα και από μεγάλα τμήματα των ίδιων των «εθνικών» αστικών τάξεων, και από τα ακροδεξιά κόμματά τους που δομήθηκαν και πάτησαν πάνω στους πόθους των λαών για απαλλαγή από το θανάσιμο οικονομικό σφιχταγκάλιασμα των διαφόρων ευρωπαϊκών Συμφώνων. Από κοντά και η ανισόμετρη ανάπτυξη (οικονομική, χρηματιστική, στρατιωτική, κλπ.) αυτών ακριβώς των ισχυρών κρατών-μελών, που δημιουργεί όρους έντονου ανταγωνισμού και επιμέρους εθνικιστικές επιδιώξεις και προτάξεις. Δεν είναι τυχαία η στροφή ορισμένου τμήματος της γερμανικής μεγαλοαστικής τάξης προς τη Ρωσία (ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Ζ.Γκάμπριελ -SPD, ο αντιπρόεδρος της γερμανικής Βουλής Β.Κουμπίκι –FDP, κ.α.), σε μία περίοδο έντονων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Ακόμα και η Α.Μέρκελ έχει δηλώσει από το βήμα της Συνόδου του ΝΑΤΟ ότι αντιτίθεται σθεναρά στις στρατιωτικές δαπάνες της Συμμαχίας και της πρωτοκαθεδρίας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Όλοι αυτοί έχουν εκφράσει την αντίθεσή τους στις κυρώσεις που έχουν επιβληθεί στη Ρωσία οι οποίες αποδυναμώνουν και την ευρωπαϊκή οικονομία, ενώ οι ΗΠΑ επηρεάζονται ελάχιστα. Μάλιστα, αμφισβητείται ανοιχτά –ακόμα και μέσα από την κυβέρνηση Μέρκελ- η σημερινή γραμμή της γερμανικής κυβέρνησης για «παράνομη προσάρτηση της Κριμαίας» από τη Ρωσία και για «εφαρμογή των συμφωνιών του Μινσκ» ως προϋπόθεση για άρση των κυρώσεων.

★★★

Παρά τις επανειλημμένες τραπεζικές «μεταρρυθμίσεις», η οικονομική κατάσταση της Ευρωζώνης δείχνει σοβαρή επιβράδυνση. Η γεωπολιτική αβεβαιότητα (κυρώσεις σε Ρωσία και Ιράν, το Brexit, η ένταση ΗΠΑ-Τουρκίας, η διαφαινόμενη καθίζηση της ιταλικής οικονομίας, κ.α.), ο εντεινόμενος εμπορικός πόλεμος, η αύξηση των επιτοκίων του δολαρίου, ο επαναπροσδιορισμός της παγκόσμιας νομισματικής πολιτικής, η συνεχής πτώση των εκλογικών ποσοστών των Χριστιανοδημοκρατών, Χριστιανοκοινωνιστών και Σοσιαλδημοκρατών στη Γερμανία, η άνοδος της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς, το μεταναστευτικό-προσφυγικό, κ.α., ανατρέπουν συνεχώς τις οικονομικές εκτιμήσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, η οποία προβλέπει ότι η σταδιακή επιβράδυνση στην Ευρωζώνη θα συνεχιστεί τουλάχιστον μέχρι το 2020, με ρυθμούς 2,0% το 2018, 1,8% το 2019 και 1,7% το 2020. Και επιπλέον προβλέπει πως όλοι οι παραπάνω παράγοντες αστάθειας «ενδέχεται να πάρουν πιο μόνιμο χαρακτήρα στο μέλλον…»

Η Έκθεση για τις «Εαρινές προβλέψεις 2018» της Κομισιόν κάνει λόγο για την «κορύφωση της ανάπτυξης το 2017», ενώ για τα επόμενα χρόνια προβλέπει συνεχή πτώση. Και βεβαιότατα για την υπέρβαση της διαφαινόμενης κρίσης είναι απαραίτητες οι «αναδιαρθρώσεις» στην κατεύθυνση της καταπάτησης των συμφερόντων και δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας, με πρώτη και κύρια τη διαβόητη «ανταγωνιστικότητα», που υποκρύπτει βασικά μειώσεις μισθών και αυξήσεις ωρών εργασίας. Οι παραπάνω επιδόσεις είναι οι χειρότερες των τελευταίων τεσσάρων ετών, γεγονός που αίρει την εμπιστοσύνη των επενδυτών στην ευρωπαϊκή οικονομία, πόσω δε μάλλον προς τη χώρα μας.

Αναφερόμενοι στην ευρωπαϊκή οικονομία, οι πολιτικοί εκφραστές του ευρωπαϊκού μονοπωλιακού κεφαλαίου μέχρι πρότινος υπογράμμιζαν τα σημάδια σταθεροποίησης. Και βέβαια αυτό ίσχυε για τη Γερμανία με τα 700 δις € εμπορικού πλεονάσματος κυρίως από κράτη-μέλη της Ε.Ε.! Σήμερα τονίζουν ότι η κατάσταση της απασχόλησης και η κοινωνική κατάσταση αναμένεται να επιδεινωθούν ακόμη περισσότερο βαδίζοντας προς το 2020. Ως εκ τούτου, οι πολιτικές προς στήριξη της οικονομίας θα πρέπει να διατηρηθούν και να αρθούν μόνο όταν θα έχει διασφαλισθεί πλήρως η ανάκαμψη. Με λίγα λόγια, οι χαρμόσυνοι ήχοι των καμπάνων για το μονοπωλιακό κεφάλαιο, ακούγονται σαν πένθιμα σήμαντρα για τον κόσμο της εργασίας που θυσιάζεται στο βωμό του Μολώχ του κέρδους για να εξασφαλιστεί η ευημερία των λίγων. Κι αυτή η πίεση εντείνει στο έπακρο τις ταξικές αντιθέσεις, οι οποίες από ένα σημείο και πέρα μετατρέπονται σε μαζικούς αγώνες, των οποίων η έκβαση εξαρτάται από την ύπαρξη ενός ρωμαλέου επαναστατικού κινήματος που καθοδηγείται από μία πρωτοπόρα κομμουνιστική οργάνωση.

Πηγή: Λαϊκός Δρόμος