Το δίδαγμα από τις ΗΠΑ

Όταν υπάρχουν ισχυρά συνδικάτα, ακόμη και οι γίγαντες της βιομηχανίας γονατίζουν. Γίγαντες όπως η Ford, η Stellantis (μητρική της Crysler) και η General Motors συμβιβάστηκαν και συμφώνησαν με το Συνδικάτο Ενωμένων Εργατών στην Αυτοκινητοβιομηχανία των ΗΠΑ, τους UAW. Οι οποίοι έγραψαν ιστορία για τον τρόπο που οργάνωσαν τον απεργιακό αγώνα των 42 ημερών, πείθοντας 50.000 εργάτες να απέχουν από την εργασία τους. Διατηρώντας σε εφεδρεία άλλους 100.000 που συνέχιζαν να εργάζονται, εξασφαλίζοντας ισχυρό απεργιακό ταμείο και κλιμακώνοντας σταθερά τον αγώνα. Ετσι τίμησαν και με το παραπάνω την υποστήριξη της κοινωνίας, που βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο από το 1970!

Συγκεκριμένα, αυτή τη φορά, το συνδικάτο -στηριγμένο στην ενότητα και την αποφασιστικότητα των εργαζομένων- αποφάσισε να χρησιμοποιήσει μια νέα μορφή κινητοποίησης: τη stand up strike, ας διακινδυνεύσουμε εδώ να την αποδώσουμε στα ελληνικά ως απεργία κατά ριπάς. Τι είναι αυτό; Αντί να απεργούν όλοι μαζί οι εργάτες του συνδικάτου, σε όλα τα εργοστάσια των τριών κατασκευαστριών, επιλεγμένες τοπικές ομάδες εργαζομένων κατεβαίνουν σε απεργία κάθε τόσο. Όσο περνούν οι μέρες, ο αριθμός των ομάδων που καλείται «να σηκωθεί και να φύγει» από τη δουλειά μπορεί να αυξάνεται. Το πλεονέκτημα είναι ότι η εργοδοσία βρίσκεται διαρκώς σε εγρήγορση, καθώς τα χτυπήματα είναι απρόβλεπτα και δεν γνωρίζει σε ποιο εργοστάσιο θα σταματήσει η παραγωγή τις επόμενες ημέρες. Έτσι δεν μπορεί να προγραμματίσει αντίμετρα ούτε να αναπληρώσει αποτελεσματικά τη χαμένη παραγωγή. Ακόμη, το μέγεθος της ζημιάς για την εργοδοσία δεν είναι άμεσα αντιληπτό, αφού η διοίκηση δε γνωρίζει ακριβώς ποιες μονάδες θα σταματήσουν στο προσεχές μέλλον. Επιπλέον, το ενδεχόμενο να απεργήσουν όλοι μαζί οι εργαζόμενοι σε όλες τις μονάδες ταυτόχρονα παραμένει ανοιχτό, αυξάνοντας την πίεση και διατηρώντας την αβεβαιότητα στην πλευρά του εργοδότη.

Το Ντιτρόιτ, σύμβολο της αποβιομηχάνισης και της μεγάλης κρίσης, γίνεται ξανά σύμβολο της εργασίας που όταν οργανώνεται κι έχει επίμονους ηγέτες, μπορεί να επιτυγχάνει νίκες. Και αυτή η νίκη, που σφραγίστηκε χθες με αυξήσεις από 30% έως 68%, δεν ήταν η μόνη. Προηγήθηκαν οι νοσηλευτές, οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία, οι ηθοποιοί, οι σεναριογράφοι, ο… τριζάτος κόσμος του Χόλιγουντ που τόλμησε το ανήκουστο: την απεργία.

Κάτι αλλάζει κι αυτό δεν συμβαίνει στην Ευρώπη – και πολύ περισσότερο στην Ελλάδα. Νέος αέρας φυσά από τον Ατλαντικό αλλά δεν φτάνει ακόμη στον θερμό ευρωπαϊκό Νότο. Δεν αγγίζει την Ελλάδα όπου ακόμη και σήμερα η συνδικαλιστική δράση, ποινικοποιημένη από τους νόμους Μητσοτάκη, τελεί σχεδόν υπό απαγόρευση.

Η αφύπνιση των συνδικάτων στις ΗΠΑ δεν έγινε από το πουθενά. Προηγήθηκε η βοή τεσσάρων εκατομμυρίων ανθρώπων που εγκατέλειψαν τις δουλειές τους για να επαναξιολογήσουν τη ζωή και τις επαγγελματικές επιλογές τους.

Κι αυτοί ήταν εκείνοι που μπορούσαν, που δεν τους αρκούσε το 12ωρο εργασίας για να απολαμβάνουν τα stock options, οι πιο καταρτισμένοι, οι πιο ελεύθεροι από οικογενειακές υποχρεώσεις. Ίσως. Αλλά ήταν και η μεγάλη έξοδος από την πολυετή οικονομική κρίση.

Στην Ελλάδα, τα μεγάλα συνδικάτα συνεχίζουν να απολαμβάνουν τη δική τους χειμερία νάρκη. Κλάδοι μεγάλοι, μεταξύ των οποίων και αυτός των ΜΜΕ, συνεχίζουν να στερούνται κλαδικής σύμβασης. Ανακοινώσεις, ημερίδες, ψηφίσματα, δηλώσεις συνδικαλιστών, όλα αυτά που αντικαθιστούν την ανάγκη μιας γενναίας επαναδιαπραγμάτευσης για συμβάσεις που δεν θα δίνουν ψίχουλα, όπως συμβαίνει, δεν θα εξαργυρώνουν τη διεκδίκηση με την αποδοχή της 6ης ημέρας εργασίας και δεν θα βολεύονται με την ατομική διαπραγμάτευση. Αλλά για όλα αυτά χρειάζονται άλλου τύπου συνδικάτα και όχι παρατάξεις κομμάτων που κάνουν δημόσιες σχέσεις…

πηγή: efsyn.gr, thepressproject.gr