Της Ελένης Αντωνακοπούλου, δασκάλας

Εμείς οι δάσκαλοι ανέκαθεν είχαμε, και εξακολουθούμε να έχουμε, την τάση να συντασσόμαστε με τις κατά καιρούς οδηγίες που παίρνουμε από το υπουργείο Παιδείας όταν προτάσσεται η ασφάλεια και το καλό των μαθητών μας, αγόγγυστα. Έτσι, μέσα στα χρόνια εκτός από παιδαγωγοί έχουμε γίνει εμψυχωτές, ψυχολόγοι, οικογενειακοί σύμβουλοι, νοσοκόμοι, τραπεζοκόμοι, κοινωνικοί λειτουργοί, σιτιστές, διακινητές εδώδιμων και αποικιακών προϊόντων, συντηρητές υδραυλικών, λογιστές. Σήμερα μας ζητείται να γίνουμε επιπλέον, χωροτάκτες, τοπογράφοι, παιδονόμοι, νοσηλευτές, διαγνώστες ύποπτων κρουσμάτων κορωνοϊού, μπογιατζήδες στα προαύλια, τηλεφωνητές, παρουσιαστές μαθημάτων on camera, κ.λ.π. Κι ακόμα μια φορά το πράξαμε. Γίναμε όλα τα παραπάνω και ενημερώσαμε με φιρμάνι και τους γονείς των μαθητών μας. Κι όλα αυτά αγόγγυστα πάλι, κι όλα αυτά κρατώντας και την ψυχραιμία μας και το χαμόγελό μας. Έχουμε να κάνουμε με παιδιά άλλωστε. Κι έτσι έπρεπε και πρέπει να κάνουμε.

Η μεγαλύτερη ανταμοιβή από τη δουλειά μας όλα τα χρόνια είναι οι αγκαλιές των μαθητών μας, η ζωγραφιά με τις καρδούλες που θα μας χαρίσουν, το κέρασμα όταν κάποιος γιορτάζει, η χαρά από την ομάδα που κοπιάζουμε κάθε χρονιά να συγκροτήσουμε και να κρατήσουμε ενωμένη, το μοίρασμα και η βοήθεια στον αδύναμο. Κι όλα αυτά πάνε περίπατο. Δικαίως, αφού υπάρχει ο κίνδυνος της πανδημίας, θα πει κάποιος. Μαζί του, λέω εγώ. Είναι ατομική υπευθυνότητα να τηρηθούν τα μέτρα, ε; Και πρέπει και να τη διδάξουμε στους μικρούς μας συμπολίτες. Σωστά. Μαζί με όλα αυτά τα καινούρια που θα διδάσκω στους μαθητές μου εγώ προσωπικά θα διδάξω και κάτι ακόμα. Το πώς να διακρίνουν την υποκρισία, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Κυρίως από όσους έχουν εξουσία κι έχουν κάθε λόγο να μας θέλουν υπάκουους. Γιατί αν δεν είναι υποκρισία οι αποστάσεις των 80 εκατοστών στα αεροπλάνα και υποχρεωτικά 150 εκ. στην τάξη ας μου πει κάποιος τι είναι. Γιατί αν δεν είναι υποκρισία πως θα γίνεται δειγματοληπτικός έλεγχος για κορωνοϊό στους τουρίστες που θα εισρεύσουν στη χώρα τις επόμενες μέρες αλλά απαγορεύεται το κυνηγητό στο προαύλιο του σχολείου ας μου πει κάποιος τι είναι.

Αλλά αφού έχουμε καταπιεί το χαπάκι της ατομικής ευθύνης μας και το έχουμε χωνέψει καλά δεν χρειάζεται να ασχολούμαστε πια με την υποκρισία και την αδικία στον κόσμο. Ας μη νοιαζόμαστε λοιπόν για την πείνα που σκοτώνει εκατομμύρια παιδιά στην Αφρική ενώ τόνοι τροφίμων πετιούνται στη Δύση, για τους εμφύλιους που κάνουν παιδιά στρατιώτες, για τους φόνους πολιτών από φασίστες παντού στον κόσμο, για πουλημένα ΜΜΕ, για επιθέσεις σε ομοφυλόφιλους, για φράχτες σε σύνορα, για βιασμούς γυναικών που «πηγαίνανε γυρεύοντας», για σεξιστικά σχόλια εκλεγμένων κοινοβουλευτικών εκπροσώπων μας και καταξιωμένων «δημοσιογράφων», για καταπάτηση ανθρώπινων δικαιωμάτων, για ξεκλήρισμα προσφύγων, για τον ξεπουλημένο συνδικαλισμό, για δικαιώματα φυλακισμένων που αυτοσωφρονίζονται κι αυτό δεν αρέσει στη «δημοκρατία» μας, για βαφτισμένα «περιβαλλοντικά» έργα που εξαφανίζουν οικοσυστήματα και τοπικές κοινωνίες, για εξαθλίωση των ήδη φτωχών, για την ανεργία που θερίζει, για την κρατική βία, για τους άστεγους που συνηθίσαμε στη θέα τους, για την πρέζα που ανενόχλητα καίει ανήσυχα μυαλά και απόκληρους, για για για για για…

Όλα καλά, λοιπόν.

Υ.Γ. Α, μην ξεχάσουμε να δούμε τις αντιδράσεις από την πρώτη μέρα επανέναρξης των μαθημάτων σε Δημοτικά σχολεία και Νηπιαγωγεία, στην ΕΡΤ μιας κι ο ΣΚΑΙ είναι πιο αντικειμενικός πια.

Πηγή: tetartopress.gr