Η διαχείριση της «κοινωνικής γκρίνιας και αγανάκτησης», ο τρόπος που θα εγκλωβιστούν μάζες και θα χαλιναγωγηθεί ο λαός είναι μια μόνιμη τέχνη που την εξασκεί καθημερινά η αστική τάξη και ο μηχανισμός της. Σε στιγμές κρίσης και αβεβαιότητας, που οι τάξεις ανασκουμπώνονται και ο ιστορικός χρόνος συμπυκνώνεται, παρατηρούνται «φαινόμενα» που δείχνουν πως οι καπιταλιστές είναι πραγματικά καλοί παίχτες στο να διατηρούν την εικόνα τους (φιλολαϊκή, εθνική, πατριωτική κλπ) άρα και το σύστημα τους στο απυρόβλητο.
Μέσα στο στρατόπεδο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, έχει ξεκινήσει από καιρό η συζήτηση για τις ανεξέλεγκτες κοινωνικές καταστάσεις που θα δημιουργηθούν από το βάθεμα των ταξικών ανισοτήτων. Ήδη από το 2018, η Λαγκάρντ (ΔΝΤ) έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για τα ιμπεριαλιστικά κράτη και τους διεθνής οργανισμούς: η συνέχιση των μέτρων τους, έλεγε, θα σημάνει «εποχές οργής και μίσους», για τις οποίες θα πρέπει να προετοιμαστούν.
Βρισκόμαστε σε βαθιά καπιταλιστική κρίση που οξύνεται διαρκώς, οι καπιταλιστές το γνωρίζουν. Σε όλες τις χώρες η κάθε αστική τάξη προσπαθεί να την ξεπεράσει με κάθε τρόπο. Έτσι στο παγκόσμιο στερέωμα βλέπουμε συνεχείς κόντρες, ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, ενδοαστικές αντιθέσεις, καπιταλιστικά συμφέροντα παντού να ανοίγουν και να κλείνουν όλων των ειδών τις παρτίδες. Μόνιμοι χαμένοι: η εργατική τάξη και οι λαοί. Η εργατική τάξη είναι ο παγκόσμιος είλωτας του Κεφαλαίου. Το Κεφάλαιο της πίνει το αίμα και τον ιδρώτα. Είναι αυτή η τάξη όμως που όταν αποφασίσει να αναμετρηθεί με το Κεφάλαιο θα αλλάξει και το ρου της ιστορίας. Αυτά είναι γνωστά. Ας μην πλατιάζουμε.
Θέλουμε να σταθούμε όμως και να δώσουμε τροφή για προβληματισμό στους εργαζομένους και την προλεταριακή νεολαία σε κάτι που θα πρέπει να τοποθετηθούμε με αδιάλλακτη ταξική θέση. Και όχι σαν επαίτες. Όπως δηλαδή μας θέλουν οι καπιταλιστές. Αυτή η θέση θα μας βοηθήσει να χτυπήσουμε την ιδεολογική ηγεμονία που για άλλη μια φορά θα προσπαθήσει να ασκήσει στις μάζες ο κόσμος του Κεφαλαίου για να κερδίσει την κοινωνική συναίνεση. Εμείς από την άλλη έχουμε χρέος να του βάζουμε εμπόδια και να αποσπάμε εργαζόμενες μάζες από την ηγεμονία αυτή.
Αυτή η αντιπαράθεση πάνω στη διαχείριση των κρίσεων έχει δώσει και στις ταξικές δυνάμεις μπόλικη πείρα από την προηγούμενη δεκαετία της σκληρής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης.
Η δική μας αστική τάξη σε αυτή τη φάση τι φαίνεται ότι προτάσσει;;; Μα κοινωνική προσφορά και έργο. Δηλαδή συναγωνίζονται οι καπιταλιστές ως προς τις δωρεές και τις φιλανθρωπίες. Ο ΣΕΒ, η Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών, αλλά και πλήθος ιδρυμάτων που ελέγχουν έλληνες καπιταλιστές κάνουν τα πάντα «για να επανδρώσουν με κάθε τρόπο υγειονομικές υποδομές». Όλα αυτά τα κάνουν με τέτοιο τρόπο που να δείχνουν ότι όλα γίνονται από «αγνή εθνική ευαισθησία». Από κοντά και το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης, τα αστικά κόμματα- με πρώτη την κυβέρνηση-που πρόταξαν τις περικοπές βουλευτικών μισθών στο όνομα της «νίκης με τον αόρατο εχθρό»…
Σε αυτόν, λοιπόν, τον βομβαρδισμό «φιλανθρωπίας», που μεγάλο μέρος του κόσμου «τσιμπάει», πρέπει να παρέμβουν οι ταξικές δυνάμεις για να τσαλακώσουμε αυτή την φτηνή και ψεύτικη τακτική διαχείρισης. Πρέπει με κάθε τρόπο να πούμε την αλήθεια που ο Μαρξ απέδειξε στο Κεφάλαιο και μας χάρισε την φωτιά σαν τον Προμηθέα. Ότι αυτά που μας χαρίζουνε είναι αποτέλεσμα κλοπής και όχι δουλειάς. Είναι «δωρεές» από την κλεμμένη υπεραξία που οι καπιταλιστές υφαρπάζουν από την εργατική τάξη. Όλος ο κοινωνικός πλούτος φτιάχνεται από την εργατική τάξη. Όλο το σύστημα στηρίζεται πάνω στη ληστεία μιας τάξης, των Καπιταλιστών, και των σύμμαχων στρωμάτων που συσπειρώνονται δίπλα τους ανάλογα τη περίσταση και τα οικονομικά οφέλη που τους καλύπτουν. Αυτή τη ληστεία προσπαθεί ο καπιταλιστικός κόσμος να σκεπάσει έτσι ώστε να μη φαίνεται η ταξική εκμετάλλευση και να παρουσιάζεται σαν φυσικό φαινόμενο. Με φτιασιδώματα προσπαθούν να καλύψουν το αποκρουστικό πρόσωπο του συστήματός τους.
Εμείς από την άλλη αν θέλουμε να ανοίξουμε τον δρόμο προς την ανατροπή του καπιταλισμού και την προλεταριακή επανάσταση πρέπει να λέμε την αλήθεια γύρω από τους νόμους στους οποίους στηρίζεται η καπιταλιστική μηχανή. Να τολμάμε ακόμα και με πολιτικό κόστος να λέμε την αλήθεια και να μην χαϊδεύουμε αυτιά. Αυτοί θα μηχανευτούνε τα πάντα για να καταφέρουν να διαχειριστούν τις λαϊκές μάζες. Έχουν τον τρόπο. Εμείς θα πρέπει να χτίζουμε την ανεξάρτητη ταξική πολιτική των προλεταριακών συμφερόντων.
Όσο λοιπόν αυτοί το παίζουν «εθνικοί ευεργέτες» τόσο εμείς πρέπει να τους καταδεικνύουμε ως παράσιτα και ληστές.
Με τον ίδιο τρόπο φυσικά χρειάζεται και η πολεμική με το πολιτικό προσωπικό, το χουμε γράψει και θα το ξαναγράψουμε. Όποιος διαχειρίστηκε τον ελληνικό καπιταλισμό, άρα συμμετείχε στην αφαίμαξη της εργατικής τάξης για το Κεφάλαιο, δεξιός ή αριστερός, πρέπει να βρίσκεται απέναντι για τον λαό και την εργατική μας τάξη.
Έρχονται δύσκολες μέρες και ο κάθε κατεργάρης πρέπει να μπει στον πάγκο του που λέει και ο λαός.
*Για να δώσουμε ένα παράδειγμα για τα ψίχουλα της κλεμμένης υπεραξίας: το φοβερό ποσό των 10. εκατ ευρώ που «μάζεψαν με κόπο μέσα σε πέντε ημέρες» 120 εφοπλιστές, αντιστοιχεί στα ναύλα που εισπράττουν όλοι μαζί σε τρεις μέρες, μόνο για τα δεξαμενόπλοια τύπου aframax, που βρίσκονται στην πιο χαμηλή κατηγορία ναύλων.
Πηγή: proletconnect.blogspot.com
e-prologos.gr
