Νίνα Γεωργιάδου

Πού θα ξαναβρεί ο πλανήτης σας τέτοια σύντροφο;
Να έχει διαλέξει από τα εκατομμύρια μαγνήτες του Σύμπαντος, το μαγνήτη αυτού πλανήτη. Να περιφέρεται με τόση αφοσίωση, όλες τις νύχτες κι όλο το χρόνο και να γεμίζει όλο το άχρονο κενό του.
Να είναι δορυφόρος, χωρίς την απειλή της σύγκρουσης.
Να κρατά διακριτικά την απόσταση που ορίζει τις λιακάδες. Να μην κρύβει το φως της μέρας, να μη σκοτεινιάζει τα πρωινά, να κάνει μόνο καμιά φορά το σκέρτσο της έκλειψης, ίσα για να θυμίσει πως η μικρή της ύπαρξη, φτάνει και περισσεύει για να φέρει μια πρόσκαιρη νύχτα.

Και πού θα ξαναβρεί η νύχτα αυτού του πλανήτη άλλο φως;
Τ’ αστέρια είναι πολλά αλλά αναιμικά, μακρινά και κρύα. Κανένας δεν ξέρει ποια ζουν και φεγγίζουν αδύναμα και ποια έχουν πεθάνει και ξέχασαν τη στάμπα τους στον ουρανό.
Το δικό της φως, το ολόγιομο, φωτίζει τις νύχτες, χωρίς να ταράζει τη μισοσκότεινη γαλήνη τους. Ίσα για να ασημώνει τη θάλασσα και να στραφταλίζει τα νερά της, να απλώνεται στα μονοπάτια των βουνών και να σκιτσάρει τις κορφές τους,
να μπαίνει απ’ τις γρίλιες του παράθυρου και να δίνει σχήμα στα γυμνά σώματα.
Να τη σέβεστε την πανσέληνο γιατί είναι κοντά στην τρέλα και εμπνέει τις μάγισσες.
Ανοίγει τα άνθη των κάκτων της ερήμου που φυλάγονται απ’ την κάψα του ήλιου, πήζει το θυμαρίσιο μέλι στις κηρύθρες, αποθαρρύνει τους κλέφτες, σπρώχνει τις παλίρροιες, φωτίζει το δρόμο των αναστημένων τζιτζικιών και τα μονοπάτια των κυνηγημένων ανθρώπων, φυλάει τα αφρόψαρα απ’ τα νυχτερινά παραγάδια και κρατάει μυστικά.
Να τη σέβεστε την πανσέληνο γιατί ανακατώνει τις αισθήσεις στα σωθικά των ανθρώπων και παραλογίζει τον έρωτα, όπως ανακατώνει τα μέταλλα στα σωθικά της γης και δείχνει στη λάβα το δρόμο του κρατήρα.