Τις τελευταίες μέρες γίναμε μάρτυρες πρωτοφανών γεγονότων, εξαιρετικά ανησυχητικών για το συνδικαλιστικό κίνημα.

Ο ΣΔΟΕ, μετά από εισαγγελική εντολή, εισέβαλε προκλητικά στα γραφεία της ΕΛΜΕ Πειραιά προχωρώντας σε κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων του σωματείου.

Μπροστά σ’ ένα τέτοιο περιστατικό θα περίμενε κανείς μια δριμεία καταγγελία αυτής της αντιδημοκρατικής ενέργειας από την ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος. Όχι όμως μόνο αυτό δεν έγινε, αλλά στον αντίποδα η ηγεσία της ΓΣΕΕ συναντήθηκε με το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και ζήτησε την επέμβαση της αστυνομίας για να “διασφαλιστούν” λειτουργίες σε συνέδρια και εκλογές στα Εργατικά Κέντρα! Η έκκληση αυτή, μάλιστα, αμέσως “έπιασε τόπο”, καθώς καταγγέλθηκε παρουσία αστυνομίας στο συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης. Πριν μέρες, το ίδιο έγινε και στο συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Κατερίνης μετά από προσφυγή της προέδρου του Εργατικού Κέντρου στην αστυνομία και στην εισαγγελία.

Για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια έχουμε τέτοιες ωμές, προκλητικές και αντιδημοκρατικές επεμβάσεις του κράτους στο εσωτερικό σωματείων, που φέρνουν στη μνήμη μας άλλες εποχές.

Από τη μία γίνεται φανερή γι’ άλλη μια φορά, με τον πιο προκλητικό τρόπο, η πρόθεση της κυβέρνησης για τον περιορισμό και την καταπάτηση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, την χειραγώγηση και τον ελέγχο των σωματείων και την τρομοκράτηση των εργαζόμενων. Από την άλλη ξεδιάντροπα η ηγεσία της ΓΣΕΕ ανοίγει την πόρτα στο κράτος και, μάλιστα, στην αστυνομία για να επιβάλει την “ομαλότητα” και “δημοκρατία” στα συνδικάτα. Καλεί σε αστυνομική επέμβαση στα συνδικάτα αυτούς που η δουλειά τους είναι να καταστείλουν τα δικαιώματα των εργαζομένων και που πνίγουν στα δακρυγόνα κάθε μαζική απεργιακή συγκέντρωση.

Πρόκειται για πολύ σοβαρές υποθέσεις που πρέπει να απασχολήσουν όλους τους εργαζόμενους και δημοκράτες. Τα συνδικάτα και τα σωματεία οφείλουν να είναι ανεξάρτητα από το κράτος και την εργοδοσία. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που έχουν λόγο στη διαφάνεια, στον έλεγχο και την τήρηση των δημοκρατικών διαδικασιών μέσα στα σωματεία.

Βέβαια σ’ όλα αυτά έχει παίξει καθοριστικό ρόλο τις τελευταίες δεκαετίες η κυριαρχία στα σωματεία του ρεφορμισμού, μέσω των συνδικαλιστικών παρατάξεων των ρεφορμιστικών και αστικών κομμάτων. Οι παρατάξεις των ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΜΕΤΑ έχουν κάνει τα σωματεία και τα συνδικάτα εξάρτημα της αστικής πολιτικής και του αστικού κράτους. Αυτό κατάφεραν να πετύχουν τόσα χρόνια οι συμβιβασμένες και υποταγμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στην εκάστοτε κυβέρνηση και στην εργοδοσία (ΣΕΒ κλπ.), ασκώντας κυβερνητικό συνδικαλισμό, υπονομεύοντας την δημοκρατική λειτουργία των συνδικάτων, σαμποτάροντας τους εργατικούς αγώνες.

Η εξάρτηση του συνδικαλιστικού κινήματος από το κράτος αποτελεί μια μεγάλη πληγή και στρέφεται ενάντια στα ταξικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και στην προσπάθειά της για την αυτοτελή ταξική οργάνωσή της και την ανάπτυξη των ταξικών αγώνων της. Και έχει πολλές μορφές. Αποτυπώνεται και στην εμπλοκή δικαστικών αρχών στη λειτουργία των συνδικάτων (π.χ. διεξαγωγή εκλογών), αλλά και στην οικονομική εξάρτησή τους από το κράτος, καθώς σήμερα ένας σημαντικός αριθμός συνδικαλιστικών οργανώσεων καλύπτει τις οικονομικές τους ανάγκες μέσω κρατικών και κοινοτικών επιδοτήσεων.

Μπροστά και στα τελευταία νέα και πιο επικίνδυνα κρούσματα κρατικής επέμβασης στα συνδικάτα, με τη βοήθεια, μάλιστα, και της εκφυλισμένης ηγεσίας της ΓΣΕΕ είναι ανάγκη οι εργαζόμενοι: -Να υπερασπίσουν αποφασιστικά την ταξική ανεξαρτησία των συνδικάτων τους, να αντιταχθούν σε κάθε εισβολή ή ανάμιξη κρατικών αρχών στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, να καταγγείλουν και απομονώσουν την επαίσχυντη πρακτική συνδικαλιστικών δυνάμεων που νομιμοποιούν την επέμβαση του κράτους και της εργοδοσίας στη λειτουργία των συνδικάτων.

-Να απαντήσουν με την ταξική ανασυγκρότηση των σωματείων, για συνδικάτα που να έχουν οργανωτική αυτοτέλεια και να στέκονται αποφασιστικά ενάντια σε κάθε παρέμβαση του κράτους στο εσωτερικό τους. Για συνδικάτα στα οποία λόγο θα έχουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και όχι ο κάθε εφοριακός, δικαστικός ή αστυνομικός. -Να παλέψουν για συνδικάτα ταξικά και μαχητικά απομονώνοντας τη γραμμή του κυβερνητικού συνδικαλισμού, του ρεφορμισμού, της ταξικής υποταγής και τις συνδικαλιστικές παρατάξεις που στηρίζουν την εξάρτηση του συνδικαλιστικού κινήματος από το κράτος και την εργοδοσία.

ΕΡΓΑΣ