Η εργατική τάξη θρηνεί άλλον έναν νεκρό στο βωμό του κέρδους! Την Τετάρτη 9 Γενάρη, 60χρονος εργάτης στο εργοτάξιο του γηπέδου της ΑΕΚ έπεσε στο κενό από σκαλωσιά στον βορειοδυτικό πυλώνα στην οδό Φωκών. Κι έτσι ακόμα ένα όνομα προστέθηκε στον αιματοβαμμένο και δυστυχώς μακρύ κατάλογο των δολοφονημένων εργατών στα λεγόμενα εργατικά ατυχήματα. Πριν λίγους μήνες στο ίδιο εργοτάξιο υπήρξε κι άλλο «ατύχημα» με τραυματισμό μόνο, ευτυχώς, ενός εργάτη.

Κάθε εργάτης και εργαζόμενος γνωρίζει τις μεσαιωνικές συνθήκες που επικρατούν στους χώρους δουλειάς. Την εντατικοποίηση, την εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία, τους μισθούς πείνας και τους τραμπουκισμούς. Σε αυτό το κλίμα που οι εργαζόμενοι δεν έχουν δικαιώματα δε χωράνε μέτρα και κανόνες ασφαλείας, όπως δε χωράνε και οι αυξήσεις στους μισθούς.

Γιατί κάποτε ήταν κατοχυρωμένο ότι οι οικοδόμοι δε δουλεύουν όταν ο καιρός δεν το επιτρέπει. Σήμερα που δεν υπάρχει ένα ρωμαλέο εργατικό κίνημα, οι εργοδότες έχουν την άνεση να εκμεταλλεύονται και να καταπιέζουν ακόμα περισσότερο την εργατική τάξη. Να απαιτούν από έναν άνθρωπο 60 χρονών να σκαρφαλώνει σε τέτοιο ύψος μια μέρα μετά το χιονιά, για να μη χάσει κι αυτό το μεροκάματο της πείνας που του δίνουν.

Πολύτιμοι αρωγοί των εργοδοτών οι κυβερνήσεις που φροντίζουν να προσαρμόζουν τους νόμους στις απαιτήσεις τους, αφαιρώντας δικαιώματα που οι εργαζόμενοι κατέκτησαν με πολύχρονους αγώνες.

Το φαραωνικό έργο του γηπέδου της ΑΕΚ θα θεμελιωθεί, έτσι, με το αίμα του νεκρού οικοδόμου… Η «Δικέφαλος 1924» του Μελισσανίδη εξέφρασε ήδη τη λύπη της, η Επιθεώρηση Εργασίας σταμάτησε τις εργασίες και ερευνά τα αίτια του «δυστυχήματος» και ο Δήμος Φιλαδέλφειας δε θα πάρει λεφτά για την κηδεία… Το εργοτάξιο θα ξαναλειτουργήσει το συντομότερο, γιατί αυτό επιβάλλουν τα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών και των μεγαλοεργολάβων. Κι έτσι θα περάσει ο καιρός και το θέμα θα …ξεχαστεί, κάποτε το έργο θα τελειώσει και η ΠΑΕ θα πανηγυρίζει για «το σπίτι της».

Ως τότε δεν αποκλείεται να έχουμε κι άλλα θύματα. Στο ίδιο εργοτάξιο ή σε άλλο. Καθημερινά η εργατική τάξη πληρώνει βαρύ φόρο αίματος, όχι μόνο με τις δολοφονίες των εργατών, αλλά και τους τραυματισμούς και την ίδια την εξαθλίωση στην οποία την καταδικάζει το σύστημα της εκμετάλλευσης.

Κι όσο αυτό το σύστημα δεν έχει αντίπαλο, όσο δε συναντά απέναντί του ένα εργατικό κίνημα που θα βάζει φρένο στις αδηφάγες ορέξεις του, τόσο θα γίνεται πιο άγριο, πιο επιθετικό, πιο απάνθρωπο.

Ο δρόμος της μαζικής πάλης είναι ο μόνος που μπορεί να οδηγήσει την εργατική τάξη σε καλύτερες μέρες. Ο αγώνας για αυξήσεις στους μισθούς και τα μεροκάματα, για συλλογικές συμβάσεις, για περίθαλψη και σύνταξη είναι ο ίδιος με τον αγώνα ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία και για ουσιαστικά μέτρα ασφαλείας και ανθρώπινες συνθήκες στους χώρους δουλειάς.

Η θλίψη και η οργή μας δε φτάνει. Η πάλη μας ενάντια σε αυτούς που παίζουν τις ζωές μας για τα κέρδη τους, η απαίτηση να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι είναι ο καλύτερος φόρος τιμής στους αδικοχαμένους συναδέλφους μας!