47 χρόνια συμπληρώθηκαν από τη δολοφονία του Νίκου Ζαχαριάδη στο Σουργκούτ της Σιβηρίας από τις κρατικές δυνάμεις της μπρεζνιεφικής ΕΣΣΔ και τους έλληνες εγκάθετους από αυτούς, που ανοιχτά τον απειλούσαν για το ότι συνέχιζε την επαναστατική του τοποθέτηση ακόμα και στον τόπο εξορίας του. Κι όλα αυτά, μόλις ένα χρόνο πριν την μεταπολίτευση στην Ελλάδα, όπου και τυπικά ακόμα μπορούσε να τεθεί το ζήτημα του ποιος είναι το ΚΚΕ, και ενώ είχαν πυκνώσει οι επαφές του αστικού πολιτικού κόσμου με τους εγκάθετους, και των αντίστοιχων μεγάλων δυνάμεων που τους υποστήριζαν, για το νέο, σχετικά δημοκρατικό πια κομματικό σύστημα στην Ελλάδα: ένα σύστημα, το οποίο, ωστόσο, αν και θα χωρούσε τη νομιμοποίηση της αριστεράς (μιας ακίνδυνης ρεβιζιονιστικής και μιας εξίσου ακίνδυνης – καθότι στη γωνίτσα της – επαναστατικής, με σημαντικές πάντως επιτυχίες, ιδίως στον εκδημοκρατισμό της χώρας), δεν θα χωρούσε ένα επαναστατικό κόμμα, σαν αυτό που είχε επικεφαλής το Νίκο Ζαχαριάδη.

Άλλη μία 1η Αυγούστου, στα βάθη του καλοκαιριού, άνθρωποι από πολλές αποχρώσεις της αριστεράς θα επισκεφτούν τον τάφο του Νίκου Ζαχαριάδη. Ακόμα και το κόμμα των διωκτών και δολοφόνων του, που στη σχετική ανακοίνωσή του το 1973 ανέφερε υποκριτικά ότι ο ΝΖ μετά το ’57 δούλευε ως διευθυντής δασικής επιχείρησης, ίσως τελέσει κάποια εκδήλωση μνήμης. Δεν πειράζει, πολιτική νίκη είναι και αυτό για τους ζαχαριαδικούς. Τι πάει να πει όμως, “ζαχαριαδικός” στις μέρες μας; Το ερώτημα δεν τίθεται για να αποκλείσει κάποιους που “δεν δικαιούνται” να δηλώνουν ζαχαριαδικοί: τίθεται γιατί “χτυπά στο μάτι” η πραγματικότητα ότι όλο και περισσότεροι παρουσιάζονται ζαχαριαδικοί, όμως δεν έχει κατορθωθεί να δημιουργηθεί μια ζαχαριαδική πολιτική οργάνωση, από τους δεύτερης ή τρίτης γενιάς ζαχαριαδικούς (αφού παραδεχτούμε ότι δεν μπόρεσαν αυτοί να έχουν μια οργανωτική συνέχεια με τους πρώτης γενιάς ζαχαριαδικούς). “Χτυπάει στο μάτι” ότι καμία οργάνωση δεν έχει πάρει το νήμα από εκεί που το άφησε ο Ζαχαριάδης το 1956 με τη Δημοκρατική Ένωση και οι ζαχαριαδικοί που τα έβαζαν με το σοβιετικό μεγαλοκρατισμό και αργότερα σοσιαλιμπεριαλισμό, με τρομερές συνέπειες, αποκτώντας ωστόσο, μια πολύ σπουδαία πολιτική εμπειρία και γνώση (ανάλυση και έμπρακτη πάλη με το πιο ύπουλο εργαλείο του ιμπεριαλισμού και του καπιταλισμού).

Τι σημαίνει ωστόσο ζαχαριαδικός; Είναι κάποιος ζαχαριαδικός λόγω της λαϊκότητας της γλώσσας που χρησιμοποιεί; Κάτι τέτοιο, πρώτα από όλα, δεν συμβαίνει από καμία οργάνωση ή συλλογικότητα. Όχι ότι είναι δύσκολο να σταματήσει η “ξύλινη γλώσσα” που τουλάχιστον από εποχής Στάλιν και 7ου συνεδρίου της Κομιντέρν καταγγελλόταν, αλλά δεν έχει τεθεί από κανέναν αυτό το σοβαρό ζήτημα που εμποδίζει την επαφή με το λαό. Αλλά και πάλι, αν κάποιος είχε λαϊκότητα στη γλώσσα δεν σημαίνει ότι θα ήταν ζαχαριαδικός. Εύκολα, άλλωστε, θα μπορούσε κανείς στις μέρες μας να επικαλεστεί λαϊκότητα στο λόγο του λόγω του υβρεολογίου που χρησιμοποιεί.

Είναι όμως κάποιος ζαχαριαδικός λόγω της ασταμάτητης αγωνιστικότητάς του; Λόγω του δεν έχει αφήσει λευκή σελίδα στο ημερολόγιο αγωνιστικών δράσεών του, όπως τα μέλη του ΚΚΕ επί Ζαχαριάδη; Μα δεν είναι μόνο ζαχαριαδικοί που θα μπορούσαν να δρουν 365 μέρες το χρόνο.

Είναι, ίσως, ζαχαριαδικός αυτός που π.χ. βλέπει στο ΔΣΕ επανάσταση (ναι, εντάξει, το κύριο), αλλά ξεχνά τα συνθήματά του για ειρήνη-συμφιλίωση; Μα κι αυτός λίγο διαφέρει από εκείνον που μπαίνει στην αριστερά και συνήθως ασχολείται (ενίοτε και βίαια) με τον άλλο αριστερό, παρά π.χ. για να αποκτήσει επαφές με το λαό και να τον τραβήξει στον αγώνα (αντικαπιταλιστικό, μερικό, πολιτικό, οικονομικό κ.ο.κ.). Είναι σαν αυτούς που δηλώνουν “σταλινικοί”, αλλά περισσότερο χρησιμοποιούν τον όρο αυτό για ψυχολογικούς παρά για πρακτικούς πολιτικούς λόγους, για να κάνουν τους “αυστηρούς”, αυτούς που “δεν σηκώνουν μύγα” στο επαναστατικό σπαθί τους, αυτούς για τους οποίους βασικά Στάλιν ίσον “καλά τους έκανε” και η γλώσσα τους ρέπει προς τον “μελιγαλισμό”.

Τα παραπάνω παραδείγματα δείχνουν ότι ο όρος “ζαχαριαδικός”, όσο περνούν τα χρόνια, αποπολιτικοποιείται. Και αποπολιτικοποιείται, αφού η ίδια η πολιτική του δεν μελετάται από την πλειοψηφία όσων δηλώνουν ζαχαριαδικοί. Ή, μελετάται, αλλά αποσπασματικά, και μάλιστα, η μία πτυχή της, ακόμα κι από την περίοδο εκείνη που μελετούν: π.χ. ο (τιτοϊκός) “μακεδονόφιλος” θα πάρει την (αντιτιτοϊκή) 5η ολομέλεια και θα την παραποιήσει για να την μπει στους “πατριώτες”. Ο (κρυφοτροτσκιστής) “οπαδός του 19ου συνεδρίου” θα πάρει το 2ο και το 3ο γράμμα του ’40, θα ξεχάσει όμως το 1ο (αν δεν το θεωρήσει δεξιά παρέκκλιση), ενώ, άλλος, μπορεί να κάνει το αντίστροφο, κ.ο.κ. Φυσικά, αυτή την “τιμή” δεν την έχει μόνο ο Ζαχαριάδης. Όμως είναι προφανής η προσπάθεια αποπολιτικοποίησης. Κραυγαλέο παράδειγμα οι όψιμοι “αποκαταστάτες του”, που αφήνουν ακόμα και μέλη τους να δηλώνουν ότι “στην Τασκένδη το ’55 θα ‘μουν με τους ζαχαριαδικούς”. Φυσικά και επιτρέπουν κάτι τέτοιο: ακίνδυνες είναι τέτοιες δηλώσεις για “ιστορικά ζητήματα”. Ακόμα πιο “μελετημένη” η “ψυχολογίζουσα” εκδοχή περί “αυτοκτονίας του ΝΖ”, η οποία αυτοκτονία είναι μεν σαν κίνηση πολιτική, έχει πολιτικά αίτια, αλλά αφορά έναν… “λυγισμένο” άνθρωπο.

Η αποπολιτικοποίηση όμως δεν είναι αθώα. Ειδικά όταν προέρχεται από υπαρκτούς πολιτικούς χώρους. Όχι μόνο για λόγους “πιάτσας”, επειδή, δηλαδή, με την οικειοποίηση του Ζαχαριάδη, αποφεύγουν τη δημιουργία μιας νέας “πιάτσας” που θα μπορούσε να τους πάρει την “πελατεία”· αλλά γιατί, αν λάβει κανείς υπόψη τα βασικά στοιχεία της πολιτικής δράσης του Ζαχαριάδη, τότε είναι προφανές πως πρέπει όλοι αυτοί οι χώροι να φοβούνται, λόγω της δημιουργίας ενός άλλου τύπου αγωνιστή και, φυσικά, μιας άλλης πολιτικής δράσης, πέρα από τα “κλασικά” και συνηθισμένα τις τελευταίες δεκαετίες, που δε θα έρθει να προσθέσει απλώς άλλο ένα “φρούτο”, άλλη μια “πιάτσα”.

Ποια είναι, όμως, αυτά τα “βασικά στοιχεία”; Μιλώντας μόνο με παραδείγματα, πράγματι, και η λαϊκότητα της γλώσσας και η αγωνιστικότητα και η μετωπική αντίληψη περιλαμβάνονται σε αυτά. Όμως, το τελευταίο στοιχείο θα ήταν επίσης απολίτικο αν δεν οριζόταν πιο συγκεκριμένα. Για παράδειγμα, τα πλατιά εργατικά, λαϊκά και πατριωτικά μέτωπα που πρόκρινε ο Ζαχαριάδης στο εξωτερικό και το εσωτερικό, πήγαιναν παράλληλα με τον (προλεταριακό) διεθνισμό και στο εξωτερικό, αλλά και στο εσωτερικό. Ο Ζαχαριάδης, δηλαδή, δεν ήταν ούτε Καραμπελιάς, ούτε όμως κάποιος “ΑΑΔΜίτης” που θεωρεί την υπόθεση των δικαιωμάτων των Σλαβομακεδόνων της Ελλάδας αποκλειστικά “ιμπεριαλιστική ανακίνηση του μειονοτικού”. Το αντίθετο: η αποπολιτικοποίηση του Ζαχαριάδη είναι που, από τη μια, αφήνει να δημιουργούνται οι πιάτσες των Καραμπελιάδων, και πάνω από όλα στέλνει στην ακροδεξιά κόσμο (που νιώθει την ξενοκρατία και ξενοδουλεία) και, από την άλλη, αφήνει να δημιουργούνται οι πιάτσες των σκέτα “διεθνιστών” (που νιώθουν την ακροδεξιά ρητορική και πολιτική νομιμοποιημένη όσο ποτέ άλλοτε).

Άλλο βασικό στοιχείο είναι η απλόχερη υλοποίηση των μετώπων και όχι η “μετωπολογία”. Εδώ δεν γίνεται λόγος για το γενικό “έκανε τη θεωρία πράξη”, αλλά για τη συγκεκριμένη πράξη. Κι εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι δεν είναι τυχαίο ότι η μεγαλύτερη μετωπική πολιτική παρακαταθήκη που άφησε ο Ζαχαριάδης πριν αιχμαλωτιστεί, η Δημοκρατική Ένωση του 1956, με μέτωπο από το Μητσοτάκη ως τον (μακελάρη, μόλις 11 χρόνια πριν) Παπανδρέου, αλλά και χωρίς λικβινταρισμούς, είναι η πλέον αγνοημένη πολιτική κίνηση του ζαχαριαδικού ΚΚΕ. Πάει πολύ, φαίνεται, για κάποιους να δίνουν έστω και για λίγο την “καρέκλα” (όχι μόνο του ηγέτη αλλά και του “ποιος πήρε πρώτος την πρωτοβουλία”), που θεωρούν την “καρέκλα” ίσως αποκλειστικό γνώρισμα της αυτοτελούς ύπαρξης. Άσχετα αν το αντίθετο μπορεί να διασπά τον αντίπαλο, να βοηθά το λαό να συμμετάσχει όλο και πιο ενεργά στην πολιτική ζωή (πώς αλλιώς συγκεκριμενοποιείται η επαναστατικότητα κάποιου;), να αποκαλύπτει την ξενοκρατία και την ξενοδουλεία, που αν αυτές υπάρχουν σε μια χώρα, για κανέναν κομμουνισμό δεν μπορεί να γίνεται λόγος.

“Πιπέρι στο στόμα”, θα πει, βέβαια, ακούγοντας τις λέξεις “ξενοκρατία” και “ξενοδουλεία”, κάποιος που θεωρεί ότι οι όροι “εθνική ανεξαρτησία” ή “εξάρτηση” δεν ανταποκρίνονται στις σημερινές συνθήκες.

Ας μην αναφερθούν άλλα “βασικά στοιχεία”. Και τα παραπάνω, ενδεικτικά ήταν και αναφέρθηκαν για τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζονταν από τον Ζαχαριάδη.

Το βέβαιο είναι ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν επιθυμούν να δημιουργούνται “πιάτσες”, ούτε να αφήνουν χώρο στην ακροδεξιά λόγω στρουθοκαμηλισμού τους, ούτε να παρατηρούν ακίνητοι την αποπολιτικοποίηση του Ζαχαριάδη, μετατρεπόμενοι και οι ίδιοι σε “ξύλινους” αγωνιστές, αν όχι ιδιωτεύοντες και αφήνοντας τη χώρα και το λαό όχι απλώς μόνο του με τον ιμπεριαλισμό, αλλά και σιγά-σιγά, όλο και μεγαλύτερο τμήμα του, εξανδραποδισμένο. Από αυτή την άποψη, η αισιοδοξία πρέπει να διατηρείται, με το ερώτημα ωστόσο του πότε θα γίνει πράξη ο ζαχαριαδικός (με την παραπάνω έννοια του όρου) πολιτικός χώρος, να καθίσταται, λόγω της πιεστικής πραγματικότητας, όλο και πιο πιεστικό.

***

Μπροστά στην κρίση της ξενοδουλείας, πιο ψηλά τη σημαία της λαϊκής ενότητας και πάλης

Στην πολιτική κρίση που δέρνει μεταπολεμικά το δεξιό, αντιδραστικό πολιτικό κόσμο της Ελλάδας, προστέθηκαν τελευταία καινούργια στοιχεία. Είναι η καλπάζουσα αποσύνθεση του συναγερμού. Έτσι, ύστερα απ’ τη διάλυση του Λαϊκού Κόμματος, το στραταρχικό πλουτοκρατικό κατασκεύασμα ακολουθεί απαρέγκλιτα τον ίδιο δρόμο. Η κρίση αυτή, τα συμπτώματα διάβρωσης και αποσύνθεσης δεν περιορίζονται μόνο στη δεξιά, την πιο αντιδραστική μερίδα του πολιτικού μας κόσμου. Επεχτείνονται και κατατρώγουν και το “κέντρο” κάθε φορά που αυτό, έτσι είτε αλλιώς, συνταυτίζει τις τύχες του με τη δεξιά αντίδραση. Σαν απόδειξη γι’ αυτό έχουμε την πλαστηρική ΕΠΕΚ που έπαθε κι αυτή από καταστροφική διάλυση και αποψίλωση, καθώς και τους φιλελεύθερους του Παπαντρέα, που τους δέρνει ξεχαρβάλωμα και ξεγύμνωμα. Αντίθετα, το λεγόμενο κέντρο μπορεί να ορθοποδεί κάπως μόνον όταν διαχωρίζει την πολιτική του απ’ τη δεξιά, την πλουτοκρατική αντίδραση και εξαγγέλλει συνθήματα λαϊκά, ανορθωτικά, δημοκρατικά, όπως έγινε με τον Πλαστήρα τα πρώτα χρόνια αφού τέλειωσε ο εμφύλιος πόλεμος.

Αν θελήσουμε να βρούμε τις αιτίες της κρίσης αυτής, θα σταθούμε υποχρεωτικά σε μια: ο πολιτικός κόσμος της χώρας παθαίνει κρίση, χάνει το λαϊκό του έρεισμα και αποσυντίθεται τόσο και όσο μπαίνει στην υπηρεσία της κάθε φορά ξενικής κατοχής, που μαζί με τη ντόπια πλουτοκρατική ολιγαρχία αφανίζει τον τόπο και τον λαό και καταργεί την εθνική μας ανεξαρτησία.

Ένα δεύτερο συμπέρασμα που προβάλλει καθαρό απ’ τις πιο πάνω διαπιστώσεις είναι ότι, όταν πρόκειται για τη λαϊκή επιβίωση και την εθνική ανεξαρτησία, έδαφος ελιγμού για μια κεντρίζουσα πολιτική ή θέση δε μένει. Γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις, τα στρατόπεδα χωρίζουν τσεκουράτα: πατριωτισμός απ’ τη μια, με σημαία του το καλό του λαού και την εθνική ανεξαρτησία. Κι απ’ την άλλη στέκει ο κόσμος των προσκυνημένων, του δωσιλογισμού, της ξενοδουλείας.

Οι τελευταίες δημοτικές και κοινοτικές εκλογές, με την καθαρή πολιτική τους σημασία, που τόνισαν και χρωμάτισαν πιο έντονα τη διάβρωση του συναγερμού και την προχωρική απομόνωση του Παπαντρέα και της παρέας του, ενώ παράλληλα εμφάνισαν τις δημοκρατικές δυνάμεις του τόπου σε μια υποτυπώδη και εμβρυακή ακόμα, όπως πατριωτική, αντισυναγερμική στη συγκεκριμένη εκδήλωσή της, εκλογική σύμπραξη, αυτά ακριβώς τα προβλήματα βάλαν: επιβίωση ή χαμός, εθνική ανεξαρτησία ή σκλαβιά και ραγιαδισμός. Ανάμεσα στους δυο αυτούς κόσμους περνά το νεροπρίονο. Εδώ, στα ζητήματα αυτά, συμβιβασμός δε χωρά. Γιατί αυτά τα ζητήματα κρίνουν για την ύπαρξη του έθνους και της πατρίδας μας, είναι τα θεμελιακά και πρωταρχικά, σήμερα, ζητήματα του λαού, της Ελλάδας.

Και ακριβώς γιατί τα ζητήματα αυτά είναι σήμερα τα πρώτιστα, τα κύρια στη ζωή και στην πορεία του έθνους, γι’ αυτό και το ΚΚΕ τα προβάλλει πρώτα και στην πολιτική του, δίνει σ’ αυτά το προβάδισμα, καλεί τις πατριωτικές δυνάμεις του τόπου σε κοινή σύμπραξη και πάλη γύρω απ’ αυτά. Και κάνει ταυτόχρονα το ΚΚΕ και όλες τις αναγκαίες και τις έσχατες υποχωρήσεις και παραχωρήσεις που το εθνικό-λαϊκό συμφέρον υπαγορεύει. Επειδή το ΚΚΕ καταλαβαίνει, βλέπει ότι απ’ την πατριωτική ενότητα και πάλη εξαρτάται αυτή η υπόσταση του λαού, της Ελλάδας, γι’ αυτό στην προσπάθειά του να προωθήσει, πλατύνει, στεριώσει την πατριωτική αυτή ενότητα και πάλη του λαού μας βγάζει, όσο είναι στο χέρι του, απ’ τη μέση όλα τα εμπόδια που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν προς την κατεύθυνση αυτή.

Το ΚΚΕ και στην προκειμένη περίπτωσή του δεν κάνει παζαρέματα και δε μικρολογαριάζει. Στηρίζει και τώρα την πολιτική του σε πολιτικές αρχές, αρχές λαϊκές, πατριωτικές. Και οι αρχές αυτές είναι: η επιβίωση του λαού, το απαραβίαστο της εθνικής ανεξαρτησίας, η λεύτερη δημοκρατική πορεία και ανάπτυξη εσωτερικά, η ειρηνική συνύπαρξη και συνεργασία με όλους τους λαούς εξωτερικά. Και απ’ τις αρχές αυτές το ΚΚΕ δεν παρεκκλίνει, δεν μπορεί να παρεκκλίνει. Και η εμμονή ή αδιάλλαχτη σ’ αυτές τις πατριωτικές-λαϊκές-εθνικές αρχές είναι εκείνο που εξασφαλίζει τη σταθερή προώθηση της πατριωτικής γραμμής παρά τη λυσσασμένη αντίδραση που βρίσκει απ’ την πλευρά όλων των εχθρών της Ελλάδας, ντόπιων και ξένων.

Όταν στα τελευταία χρόνια, ύστερα απ’ το 1949 και το τέλους του εμφυλίου πολέμου, το ΚΚΕ χάραζε και εφάρμοζε τη γραμμή του αυτή συγκεντρώνοντας τα πυρά του πρώτ’ απ’ όλα ενάντια στην πολιτική εκείνη που με την ψευτοδημοκρατική φρασεολογία της υπόσκαφτε και διασπούσε την πατριωτική-δημοκρατική αγωνιστική ενότητα του λαού, βρέθηκαν ορισμένοι, κυρίως απ’ την πατριωτική διανόησή μας, που όμως την καθαρότητα της πολιτικής τους σκέψης τη θόλωναν μικροαστικές ταλαντεύσεις και αναποφασιστικότητα, που δυσανασχέτησαν. Αυτό αποκορυφώθηκε όταν, στις εκλογές του Νοέμβρη του 1952, το ΚΚΕ δε βγήκε να υποστηρίξει ανοιχτά και ανεπιφύλαχτα τον Πλαστήρα, όπως αυτοί θέλαν και ζητούσαν. Στην πολιτική όμως δεν κρίνουν, δεν πρέπει να κρίνουν τα συναισθήματα, μα ο ψύχραιμος υπολογισμός στο συσχετισμό στις αντίπαλες δυνάμεις μέσα στις δοσμένες αντικειμενικές συνθήκες με υπέρτατο πάντα νόμο το συμφέρον του λαού.

Σήμερα ασφαλώς και οι ίδιοι θα βλέπουν ποιο θα ‘ταν το αποτέλεσμα αν ακολουθούσαμε όσα μας σύσταιναν τότε: Ο συναγερμός θα κέρδιζε μερικά χρόνια ζωής και θα μπορούσε στα σίγουρα να ολοκληρώσει το έργο του γενικού ξεπουλήματος και αφανισμού της Ελλάδας. Αν στο 1952 το ΚΚΕ υποστήριζε τον Πλαστήρα χωρίς όρους, (γιατί τις πατριωτικές αρχές που εκθέσαμε πιο πάνω τις προβάλαμε τότε στον αρχηγό της ΕΠΕΚ, μα αυτός τις απέκρουσε χωρίς συζήτηση), ο Πλαστήρας θα κέρδιζε την εκλογή. Τι θα έκανε όμως παραμένοντας στην κυβέρνηση; Θα εφάρμοζε την ίδια πολιτική που εφάρμοσε και πριν και που το νόημά της μπορεί να συνοψιστεί με δυο λόγια σε τούτο δω: δολοφονία του Μπελογιάννη. Το αποτέλεσμα θα ‘ταν να χρεωκοπήσει, χειρότερα από πριν, το πολύ μέσα σε ένα-ενάμισυ χρόνο, οπότε θα μας ερχόταν πιο “θριαμβευτικά” ο Παπάγος, πιο “σωτήρας” απ’ ό,τι ήρθε στα 1952, βαδίζοντας το δρόμο που του έστρωσε ο Πλαστήρας. Ο λαϊκός κυματοθραύστης θα ‘χε καταφέρει ν’ απογοητεύσει πιο πολύ τις λαϊκές μάζες, θα ‘χε εκθέσει και το ΚΚΕ κι έτσι ο Παπάγος θα πρόβαλε σαν ο μοναδικός λαοσωτήρας. Και θα χρειαζότανε περισσότερος χρόνος και κόπος για να τον βγάλουμε στα φόρα και να τον ξεσκεπάσουμε. Το ΚΚΕ, ξεσκεπάζοντας τον Πλαστήρα και παρουσιάζοντας, μόνον αυτό τότε, καθαρά και έντονα τον Παπάγο: ποιος είναι και τι συμφορές θα φέρει στη χώρα, όταν τον περιέβαλλε ακόμα ο φωτοστέφανος του “αναμορφωτή”(!), χάραζε και τη γραμμή της πατριωτικής πορείας που οδηγούσε στη συνεργασία των πατριωτικών δυνάμεων.

Την ορθότητα της πολιτικής του την αποδείχνει ένα ατράνταχτο στοιχείο: Το ΚΚΕ, σ’ αντίθεση μ’ όλα τ’ άλλα κόμματα, της ξενοδουλείας, δεν έπαθε, ούτε μπορεί να πάθει καμιά διαλυτική διάβρωση, ακριβώς γιατί η πολιτική του είναι εθνική-λαϊκή. Και αυτό, παρά το ότι οι συνθήκες πολιτικής ζωής και δράσης για το ΚΚΕ, ούτε μπορούν να συγκριθούν με τις συνθήκες των αντιπάλων του. Και αυτό, παρά και ενάντια στο γεγονός ότι η συκοφαντία και η δολοφονία είναι το κύριο όπλο πάλης της αντίδρασης ενάντια στους κουκουέδες. Εδώ θίξαμε ένα απ’ τα “παράδοξα” της πολιτικής μας ζωής, που ζάλισε, ζαλίζει και θα ζαλίζει τους διάφορους “εξοντωτές” του ΚΚΕ. Η κύρια κατηγορία που οι αντίπαλοί του χρησιμοποιούν ενάντια στο ΚΚΕ είναι ότι είναι “ξενοκίνητο”, “κατασκοπευτικό”, “πραχτορειακό”! Όμως, παρ’ όλη τη λύσσα τους και τις δολοφονίες τους, το ΚΚΕ δεν μπόρεσαν να το κλονίσουν, ούτε να το θίξουν. Γιατί; Γιατί πρώτον, ενάντια στην εθνική-λαϊκή πολιτική του ΚΚΕ, δε μπορούν ν’ αντιπαραθέσουν τίποτε το εποικοδομητικό, τίποτε το ελληνοπρεπές, οπότε και οι συκοφαντίες ξεφτίζουν και ξεπέφτουν. Και δεύτερο γιατί ο λαός είδε και ξεσκέπασε το παιχνίδι τους που μοιάζει με τον κλέφτη που φωνάζει για να φοβηθεί ο νοικοκύρης! Αυτοί που είναι ως τα μπούτια βουτηγμένοι στην εθνοπροδοσία και στην ξενοδουλεία, αυτοί που για “εθνική” υπηκοότητα έχουν το μυστικό αριθμό καταχώρησής τους στα τεφτέρια του Εφ-Μπι-Άι και της Ιντέλιτζενς Σέρβις, αυτοί κατηγορούν τους άλλους!

Αν το ΚΚΕ, παρ’ όλο που πέρασε στα τελευταία είκοσι χρόνια από τόσες και τέτοιες δυσκολίες και δοκιμασίες, που και το 1/20 τους θα ‘ταν αρκετό για να κονιορτοποιήσει και το πιο “γερό” απ’ τα αντίπαλά του, τα αστοτσιφλικάδικα κόμματα, δεν κατατρώγεται από την αποσυνθετική κρίση που μέσα της, έτσι είτε αλλιώς, παραδέρνουν όλα τα κόμματα αυτά, είναι γιατί με την πολιτική και τους αγώνες του στέκει ψηλά στη συνείδηση του λαού. Συγκεντρώνει την εμπιστοσύνη της εργατιάς, του εργαζόμενου λαού, της προοδευτικής διανόησής μας. Οι αντίπαλοί μας θα ‘ταν σε θέση κάπως να μας αντιβγούν αν είχαν να μας αντιπαραθέσουν κάτι που στο ύψος θα μπορούσε να παραβγεί στον Μπελογιάννη, στις χιλιάδες Μπελογιάννηδες που το ΚΚΕ ανάδειξε παλεύοντας για το καλό του λαού και την προκοπή του τόπου. Αυτό όμως είναι αδύνατο. Κι αυτό αποτελεί την πιο αδυσώπητη κι ανέκκλητη καταδίκη για τους αντιπάλους του.

Για τους ίδιους λόγους, το ΚΚΕ στέκει και σαν παράδειγμα για κάθε τίμιο πατριώτη και πατριώτισσα, ανεξάρτητα απ’ τις πολιτικές απόψεις που πιστεύει και ακολουθεί. Στέκει παράδειγμα ατρόμαχτης αποφασιστικότητας και ακατάβλητης αγωνιστικότητας στις επάλξεις όπου παλεύει ο λαός.

Σήμερα που η πατρίδα μας σταμάτησε σε σταυροδρόμι, υποχρεωμένη να διαλέξει το δρόμο που θα πάρει στην παραπέρα πορεία της, σήμερα που ο πολιτικός κόσμος της χρεωκοπίας και της εθνοπροδοσίας σφαδάζει κυριολεχτικά πιασμένος στη μέγγαινα της κατάπτωσης και της αποσύνθεσής του και όταν στην ημερήσια διάταξη της πολιτικής ζωής της χώρας προβάλει η εθνική ανάγκη της πολιτικής κάθαρσης απ’ τον προσκυνισμό και της προώθησης νέων πολιτικών δυνάμεων που άξια θα επωμισθούν την αποστολή της πραγματοποίησης ριζικής στροφής, ΑΛΛΑΓΗΣ στην εσωτερική και εξωτερική μας πολιιτκή, επιβάλλεται να σταθούμε στα διδάγματα απ’ την ιστορία μας, τουλάχιστο στα τελευταία είκοσι χρόνια, και να βγάλουμε απ’ αυτά τ’ απαραίτητα συμπεράσματα. Προοπτική, μέλλον, ζωή, πατριωτική δικαίωση μπορεί στον τόπο μας να ‘χει μόνον το κόμμα, ή τα κόμματα εκείνα, ο πολιτικός ή οι πολιτικοί εκείνοι, που διατηρούν επαφή με το λαϊκό παλμό, με τις λαϊκές προσδοκίες και την πολιτική τους την εναρμονίζουν προς τα πεπρωμένα του έθνους, προς τα πραγματικά εθνικά-λαϊκά ιδανικά και που έχουν γραμμένα στη σημαία τους: επιβίωση του λαού, λεύτερη δημοκρατική ζωή και ανάπτυξη, κατοχύρωση της εθνικής μας αυτοτέλειας, ειρηνική συμβίωση και συνεργασία με όλους τους λαούς. Τα κόμματα και οι πολιτικοί που είναι ικανοί να τραβούν μπροστά, πάντα μπροστά, προς την πρόοδο, την άνοδο.

Έξω απ’ αυτό υπάρχει μόνον ο ξεπεσμός, ο βούρκος, η κατάντια που μας παρουσιάζει, όλο και πιο χτυπητή και αποκρουστική, ο πολιτικός κόσμος, αυτός που την ψυχή του την πούλησε στους ξένους και ντόπιους πλουτοκράτες που δεν έχουν άλλο όσιο και ιερό απ’ το πουγκί τους, όπου το κάθε τάληρο είναι, όπως έλεγε ο Λένιν, βουτηγμένο στη λάσπη και στο αίμα.

***

Οι τελευταίες εκλογές επιβεβαίωσαν και υπογράμμισαν τις ανακατατάξεις που γίνονται στον πολιτικό στίβο στη χώρα μας με ρυθμούς που επιταχύνονται.

Δεν πρόκειται, φυσικά, για τις πυρετώδικες και απελπιστικές αναζητήσεις που κάνουν οι αμερικάνοι κυρίως, μα όχι μόνον αυτοί, για “νέα” πολιτικά σχήματα και κατασκευάσματα και που αποσκοπούν ν’ απαλλάξουν μια καταδικασμένη απ’ το λαό πολιτική απ’ τους ναυαγούς, απ’ τους ξεφτιλισμένους και ξεσκεπασμένους εφαρμοστές της και να τους αντικαταστήσουν με “καινούργια” φυντάνια, που όμως θα πρέπει να εφαρμόσουν την ίδια πολιτική που αποκρούει ο λαός! Οι αναζητήσεις αυτές γίνονται όλο και πιο ανεδαφικές και θνησιγενείς, γι’ αυτό και όλο και περισσότερο συγκλίνουν προς τους στρατοκράτες πραξικοπηματίες του ΙΔΕΑ. Δεν πρόκειται λοιπόν, για όλα αυτά. Πρόκειται για τις ανακατατάξεις που για επίκεντρό τους έχουν την πατριωτική-δημοκρατική αγωνιστική συσπείρωση των μαζών, των λαϊκών οργανώσεων, κομμάτων και προσωπικοτήτων, των τίμιων αξιωματικών, όλων των πατριωτών, συσπείρωση και πάλη και που για σκοπό βάζουν να βγάλουν την Ελλάδα απ’ το γκρεμό όπου τη ρίξαν οι εχθροί της, ντόπιοι και ξένοι πλουτοκράτες και τα όργανά τους.

Το πρόβλημα της πατριωτικής ενότητας και πάλης στην Ελλάδα ξεπηδά ώριμο πια για λύση μέσα απ’ την ίδια τη ζωή. Και η ζωή το λύνει πραχτικά το πρόβλημα αυτό μέσα στην καθημερινή πάλη του λαού μας και των δημοκρατικών εκπροσώπων του, το λύνει υπερνικώντας τις χίλιες λογής δυσκολίες και εμπόδια που του προβάλουν όσοι στην ενότητα αυτή βλέπουν το χαμό το δικό τους.

Αν, τώρα εδώ, καταπιανόμαστε πάλι με το ζήτημα αυτό, είναι για να φωτίσουμε μια ξεχωριστή πλευρά του, έναν τομέα του πολέμου που κάνουν οι εχθροί του λαού ενάντια στην πραγματοποίηση της πατριωτικής αγωνιστικής του ενότητας, για να τον κρατάν διασπασμένο, κομματιασμένο και κατά συνέπεια και σκλάβο.

Πρώτο ανάμεσα στους πρώτους στο λαϊκό-εθνικό αγώνα στον τόπο στέκει το ΚΚΕ. Και κρατά στον αγώνα αυτόν ορισμένα ταμπούρια απ’ τα πιο προχωρημένα και τα πιο δύσκολα. Και, όπως είναι φυσικό, δέχεται αυτό πρώτο απ’ όλες τις μεριές, τα κάθε λογής συγκεντρωτικά-καταιγιστικά πυρά του εχθρού. Τον τελευταίο καιρό, ο αγώνας κατά του ΚΚΕ έχει συστηματοποιηθεί και συγκεντροποιηθεί. Κάτω απ’ την άμεση καθοδήγηση των αμερικάνικων υπηρεσιών κατασκοπείας και της αμερικάνικης πρεσβείας έχει δημιουργηθεί και ένα αντικομμουνιστικό τραστ εγκεφάλων που διευθύνει τον “ιδεολογικό” ενάντια στους κουκουέδες αγώνα, παράλληλα με τον πόλεμο τον χαφιεδικό-τρομοκρατικό-προβοκατόρικο-πραχτορειακό, που διεξάγουν ενάντια στο ΚΚΕ ασφάλειες, γενικά επιτελεία, ξένες υπηρεσίες και αποστολές κλπ κλπ. Ο “ιδεολογικός” αυτός πόλεμος συνταυτίζεται και ενοποιείται με αυτόν που κάνουν και οι κάθε λογής, οι κάθε μάρκας και διαμετρήματος χαφιέδες, και αυτό γιατί, μια και πολιτικά, δηλαδή στην πολιτική γραμμή, στις πολιτικές του θέσεις δεν μπορούν να το πολεμήσουν και να του αντιβγούν του ΚΚΕ, συγκεντρώνουν οι πολέμαρχοι και οι κονταρομάχοι της αμερικανοκρατίας και της αμερικανοδουλείας στον “ιδεολογικό” κατά του ΚΚΕ πόλεμο την κύριά τους προσπάθεια, την συγκεντρώνουν στα προβοκατόρικα-χαφιέδικα μέσα. Καταλαβαίνουν ότι το “όνειρο” να χτυπήσουν πολιτικά το ΚΚΕ είναι φρούδο και ανέφιχτο. Γι’ αυτό και όλες τις ελπίδες τους τις αναθέτουν στο κυνήγημα της άλλης φαντασίωσής τους: να το φαν το ΚΚΕ, όπως λένε, απ’ τα μέσα!

Όμως θα ‘ταν λάθος αν πιστεύαμε ότι αυτός ο σκοπός, δηλαδή η από μέσα υπόσκαψη και αποσύνθεση του ΚΚΕ, τους είναι ο κύριος ή ο αποκλειστικός. Οι ντόπιοι και ξένοι πλουτοκράτες εκμεταλλευτές του λαού και αφανιστές του τόπου, χτυπώντας το ΚΚΕ, θέλουν να πετύχουν άλλον, πιο βασικό σκοπό. Αυτή, λοιπόν, την πλευρά πρέπει να φωτίσουμε εδώ πιο προσεχτικά. Αν ο εχθρός χτυπά το ΚΚΕ, αυτό το κάνει για να πετύχει την κύρια επιδίωξή του. Να αφοπλίσει, δηλαδή, να αλυσσοδέσει και να υποτάξει το λαό. Χτυπώντας το ΚΚΕ, θέλουν να σκοτώσουν την ψυχή του λαού, τη συνείδηση του έθνους, για να το μετατρέψουν σε κουρέλι, πτώμα που μετά θα το κάνουν, όπως νομίζουν, αυτό που θέλουν.

Όταν βγαίνουν και αναθεωρούν – αρνούνται την ιστορία του έθνους, σβήνουν απ’ τ’ αναγνωστικά το 1821 και κατεβάζουν τις εικόνες των ηρώων του. Όταν διακηρύσσουν ότι η εποχή της εθνικής ανεξαρτησίας και αυτοτέλειας πέρασε (όχι φυσικά για τις ΕΠΑ και την Αγγλία, μα για τις αποικίες τους σαν την Ελλάδα). Όταν η γυναίκα του Γκρέιντυ, αμερικάνου πρεσβευτή στην Αθήνα, μας πετά κατάμουτρα: οι έλληνες πρέπει να ξεχάσετε την ιστορία σας! Όταν υπογράφονται συμφωνίες προδοσιάς και εθνικής απεμπόλησης σαν της 12 του Οχτώβρη 1953 που μετατρέπει την Ελλάδα σε τσιφλίκι και που μια απ’ τις συνέπειες και συνέχειές της είναι ότι η κυβέρνηση των ΕΠΑ, χωρίς να ρωτά κανέναν στην Ελλάδα, παραχωρεί αυτή τώρα στο ΝΑΤΟ το δικαίωμα χρήσης των λιμανιών σαν της Καβάλλας, Ελευθερών, Αλεξανδρούπολης. Όταν παραχωρούμε στους ξένους, στους αμερικάνους το δικαίωμα ετεροδικίας για να κάνουν όσα θέλουν στον τόπο μας ατιμώρητα! Όταν απαρνιόμαστε και γελοιοποιούμε τον πατριωτισμό, την ιερή αγάπη προς την πατρίδα και την αντικαθιστούμε με τον κοσμοπολιτισμό της ξενοδουλείας. Όταν βγαίνει το επίσημο κράτος και με τα λόγια και τα έργα του κηρύσσει ότι έχουν μειωμένη εθνική συνείδηση όλοι οι έλληνες και ελληνίδες που πήραν και το ελάχιστο μέρος στον πανεθνικό ξεσηκωμό ενάντια στους χιτλεροφασίστες εισβολείς, σβήνουμε απ’ την ιστορία μας και την 28 του Οχτώβρη 1940, ενώ παράλληλα εξυψώνουμε σε ήρωες και κυβερνήτες τους πρωτολακέδες του χιτλεροφασίστα καταχτητή, τους κοτζαμάνηδες, βουλπιώτες, ράλληδες και γερακίνηδες. Όταν ανακηρύσσουμε σε έγκλημα την εποποιΐα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ που συνάρπασε και ξεσήκωσε όλο το λαό. Όταν γίνονται όλα αυτά, και όλα αυτά τα κάνει η ξενόδουλη πλουτοκρατία με κύριο σήμερα εκπρόσωπό της τον στραταρχικό συναγερμό και τους συμπαραστάτες του τύπου Παπαντρέα, τότε η κύρια και βασική επιδίωξή της είναι να σκοτώσει στο λαό τον εθνισμό του, την ιστορία του, τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπειά του, τότε σκοπό της βάζει να πνίξει μέσα στο λαό όσα όσια και ιερά έχει, να τον αφήσει δίχως εθνική ψυχή, χωρίς πατριωτική καρδιά, για να τον μετατρέψει έτσι σε άβουλα σώμα, που οι αμερικάνοι θα τον κάνουν αυτό που κάθε φορά θέλουν: σκλάβο, ραγιά, προσκυνημένο, άποικο, σφαχτάρι της Κορέας κλπ. Η κύρια επιδίωξη ντόπιων και ξένων βασανιστών του λαού είναι να του σκοτώσουν τη θέληση για τη ζωή και την πάλη, γιατί τον θέλουν δούλο.

Και στη μπούκα του κανονιού βάζουν πρώτο το ΚΚΕ γιατί ξέρουν: αν τα καταφέρουν να χτυπήσουν τους κουκουέδες, μόνο τότε θα μπορέσουν να πλησιάσουν και την κύρια και βασική επιδίωξή τους: να σκλαβώσουν το λαό.

Ώστε όταν ξελαρυγγιάζονται και ωρύονται ότι το ΚΚΕ είναι κόμμα “προδοσίας”, “κατασκοπίας”, ότι είναι “κόμμα δηλωσιών” και “ξένων πραχτόρων”, ότι το κατατρώει η εσωτερική αποσύνθεση και η προβοκάτσια και τα λοιπά και τα ρέστα, δεν είναι μόνον ούτε τόσο γιατί λυσσομανούν επειδή το ΚΚΕ, ξεσκεπάζοντας και απομονώνοντας τους προβοκάτορες και πουλημένους πράχτορές τους Σιάντο, Πλουμπίδη, Μάθεση και τόσους άλλους, τους ξεδόντιασε, μα γιατί χτυπώντας το ΚΚΕ, θέλουν να κλονίσουν, να λυγίσουν, να τσακίσουν τη θέληση για αντίσταση και πάλη του λαού. Αυτός είναι ο κύριος σκοπός τους. Μα και σ’ αυτόν, όπως δείχνουν τα γεγονότα, σπάζουν και θα σπάζουν τα μούτρα τους.

Και θα σπάζουν τα μούτρα τους ακριβώς γιατί δεν μπορούν ούτε να συγκινήσουν ούτε να κερδίσουν την ψυχή του λαού. Και αν η πολιτική του ΚΚΕ δικαιώνεται, είναι ακριβώς γιατί ανταποκρίνεται στα συμφέροντα, στις τάσεις, στους πόθους του λαού.

Με την συναίσθηση αυτής του της δικαίωσης, το ΚΚΕ προχωρεί μπροστά, προσφέροντας κι αυτό, μαζί με όλους τους άλλους πρωτοπόρους πατριώτες, όσα μπορεί, για να πλαταίνει, για να βαθαίνει και αναπτύσσεται, για να φουντώνει αδιάκοπα η πατριωτική αγωνιστική ενότητα του λαού. Και δεν έχει, ούτε προβάλλει στην προσφορά του αυτή, το ΚΚΕ, δικές του, στενά κομματικές αξιώσεις, ενώ φιλοδοξία του παραμένει να στέκει πρώτο ανάμεσα στους πρώτους στην πρώτη γραμμή της πάλης, των δυσκολιών, των θυσιών.

Το ΚΚΕ δίνει το χέρι και συμπαραστέκει ανυστερόβουλα σ’ όλους όσοι σήμερα, άσχετα αν χτες του στέκονταν ανειρήνευτοι και φανατικοί αντίπαλοι, ακούοντας τη φωνή της πατριωτικής του συνείδησης, τραβούν κι αυτοί μπροστά, να παλέψουν κι αυτοί, μαζί με όλους τους πατριώτες και όλο το λαό για μια λεύτερη, δημοκρατική, ανεξάρτητη, ειρηνόφιλη και δυνατή, χάρη στη δουλιά και τον πατριωτισμό του λαού της, Ελλάδα.

Όλοι αυτοί, απ’ την πλευρά τη δική μας δεν πρόκειται στο έργο αυτό να βρουν κανένα εμπόδιο, καμιά αντίπραξη. Θα συναντήσουν πάντα από μας συμπαράσταση και σύμπραξη. Γιατί, το ξανατονίζουμε, η επιδίωξη του ΚΚΕ είναι μια, το καλό του λαού, η προκοπή του τόπου. Και όποιος τα θέλει και τα δημιουργεί αυτά, αυτός θα ‘χει πάντα δίπλα του τους κουκουέδες πιστούς στρατιώτες-αγωνιστές.

Η πατρίδα μας, ο λαός μας παλεύει για τη ζωή και την πρόοδο μέσα σε συνθήκες που οι αμερικάνοι εσωτερικά σ’ εμάς προωθούν όλο και πιο πολύ στο προσκήνιο τον ΙΔΕΑ και εξωτερικά συνεχίζουν τον ξέφρενο, τυχοδιωκτικό, πολεμόχαρο καλπασμό τους, ενώ απ’ την άλλη μεριά, το μέτωπο των λαών της ειρήνης, της δημοκρατίας, της ανεξαρτησίας και της προόδου, τους αντιβγαίνει και τους αντιπαλεύει όλο και πιο αποτελεσματικά. Ένα κομμάτι στο μέτωπο αυτό κρατά και ο λαός μας. Και μπορεί με την πάλη του και στην Ελλάδα να χαλάσει τα σχέδια των εχθρών του, ντόπιων και ξένων. Φτάνει οι πατριώτες, τα δημοκρατικά κόμματα, οργανώσεις, παράγοντες, να κάνουν το χρέος τους: Ψηλά, λοιπόν, τη σημαία του λαού. Όλο και πιο πλατιά και στέρεη η ενότητα και πάλη του λαού για την επιβίωση, τη δημοκρατία, την ανεξαρτησία και την ειρήνη.

1 του Δεκέμβρη 1954

Δημοσιεύτηκε, μεταξύ άλλων, στον “Λαϊκό Αγώνα”, Όργανο των προσφύγων της Ελλάδας στην Ουγγαρία, Σάββατο 11 Δεκέμβρη 1954, χρόνος Ε’, αρ.φ. 821, σ.σ.1-2.

πηγή: parapoda