Η Ομοσπονδία Φροντιστών Ελλάδος κάνει κάθε χρόνο διαγωνίσματα προσομοίωσης (πανελλαδικών). Χρήσιμος θεσμός αποκλειστικά για τούτο: καίει θέματα! Κατά τα άλλα, τα θέματα του είναι μέτρια προς κακά (και εδώ μιλώ για την έκθεση, που παρακολουθώ στενά). Φέτος, στην έκθεση (23/05), το πράγμα ξεπέρασε κάθε προηγούμενο…Όλοι γνωρίζουμε ότι είναι ένα ιδεολογικό μάθημα, αλλά υπάρχουν και όρια. Κυρίως όρια σεβασμού στην προσωπικότητα των παιδιών, που κατηχούνται και “καπελώνονται” ανενδοίαστα…

Εξηγούμαι:
-Το α’ κείμενο ήταν ενός καθηγητή “επιχειρηματικότητας” και ενός οικονομολόγου γενικώς. Οι κύριοι αυτοί κουνάνε το δάχτυλο σε όλο το κείμενο στην κοινωνία και μιλώντας για την ευθύνη εννοούν αποκλειστικά την ευθύνη των πολιτών και της κοινωνίας. Δεν υπάρχουν κοινωνικές δομές, κυβερνήσεις, πολιτικές επιλογές, συγκυρίες. Χαρακτηριστικά, οι δύο από τις ελάχιστες παραγράφους ξεκινούν “μας είπαν και σωστά”, “μας είπαν και πολύ καλά”… (αναφερόμενοι στην κυβέρνηση). Ο λόγος είναι ακραία διδακτικός και το ύφος είναι κοφτό, απότομο θαρρείς πρωινή αναφορά στρατοπέδου. Δεν υπάρχει πουθενά ανάλυση, ερμηνεία, επεξήγηση. Κλείνει φυσικά “όλα θα κριθούν από τη δική μας στάση και συμπεριφορά”…
[α, και επειδή το έψαξα, το κείμενό που δημοσίευσαν γράφει κάπου για “ευθύνη των ιδιωτικών νοσοκομείων” και “ελλείψεις στα δημόσια νοσοκομεία”. Φυσικά, η παράγραφος αυτή δεν συμπεριλήφθηκε στο διαγώνισμα του ΟΕΦΕ, η μόνη κιόλας…]
– Το β’ κείμενο δεν θα μπορούσε να είναι κανενός άλλου παρά του αγράμματου Τάκη Θεοδωρόπουλου. Στις 4 πρώτες σειρές μέτρησα 4 λάθη (εκφραστικά και γραμματικά) -μετά βαρέθηκα, και είχα πολλά νεύρα από αυτά που διάβαζα για να συνεχίσω. Στην αρχή, λοιπόν, επιτίθεται στις “συλλογικότητες” μόνο και μόνο επειδή λειτουργούν υποτίθεται ως αντίπαλον δέος της “ατομικής ευθύνης”, χωρίς να καταλαβαίνει κανείς γιατί. Στη συνέχεια, γεμάτο λογικά άλματα, κενά και ακροβασίες, με ανάπηρες μεταφορές, υμνεί την ατομική ευθύνη, στο ίδιο μοτίβο με το πρώτο κείμενο: ευθύνη είναι η ευθύνη του πολίτη, τα “πρωτογενή του κύτταρα” (δηλαδή;)
Στην έκθεση μαθαίνουμε τα παιδιά να έχουν πολύπλευρη επιχειρηματολογία, να βλέπουν σφαιρικά ένα θέμα, να γράφουν αντιδογματικά, να εκφράζονται λογικά αλλά και συναισθηματικά, με βάση την επιστήμη αλλά και την εμπειρία τους. Να εξηγούν αναλυτικά την άποψή τους, να ερμηνεύουν. Να σκέφτονται… Και τα κείμενα που διαβάζουν και διαγωνίζονται πρέπει να είναι τέτοια και όχι κείμενα… πρωινής αναφοράς στρατοπέδου. Και τα διαλέγουμε ώστε να τους ανοίγουν το μυαλό- όχι να τους κάνουν κατήχηση.

Χριστόφορος Βλάχος (από το fb)