Διαλεκτή Αγγελή

Προ ημερών, γράφαμε για τη μήνυση που υπέβαλε διευθύντρια Γυμνασίου σε βάρος τριών ανήλικων μαθητών που κρατήθηκαν και οδηγήθηκαν με χειροπέδες στο δικαστήριο. Την ίδια ώρα, βάιραλ έγινε η είδηση της παραίτησης ενός αναπληρωτή εκπαιδευτικού σε ΕΠΑΛ, επειδή, σύμφωνα με όσα κατήγγειλε ο ίδιος, δεχόταν απειλές και ύβρεις από μαθητές.

Το ανάθεμα πολλών χρηστών του διαδικτύου για τους μαθητές αλλά και τους γονείς τους είναι ενδεικτικό της λανθασμένης εικόνας που έχουν για το σχολικό περιβάλλον. Ενα περιβάλλον που δεν υφίσταται αποκομμένο από την κοινωνία, αλλά είναι κομμάτι αυτής και καθρέφτης της.

Η δημιουργία εντυπώσεων ότι στα σχολεία επικρατεί «βία και ανομία» λειτουργεί αποπροσανατολιστικά και το μόνο που κάνει είναι να «βγάζει λάδι» την κυβερνητική πολιτική που κατηγοριοποιεί τις σχολικές μονάδες, απαξιώνει το εκπαιδευτικό έργο, υποχρηματοδοτεί την Παιδεία και επιχειρεί να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, δίνοντας βάση στην ύπαρξη «διαδραστικών πινάκων» και όχι στην επίλυση σοβαρών ζητημάτων.

Η καταφυγή σε αυστηρές τιμωρίες και κατασταλτικούς μηχανισμούς δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση λύση, αφού διόλου αγγίζει το πρόβλημα στην πηγή του. Αντιθέτως, λειτουργεί εμπρηστικά και σίγουρα απομακρύνει το σχολείο από τον παιδαγωγικό του ρόλο.

Αλήθεια, και στις δύο προαναφερθείσες περιπτώσεις, η εκάστοτε διεύθυνση εκπαίδευσης και, επομένως, και το υπουργείο Παιδείας δεν γνώριζαν τι συνέβαινε στα εν λόγω σχολεία; Και, αν το γνώριζαν, γιατί δεν έπραξαν τα δέοντα; Γιατί αδιαφόρησαν;

Η απάντηση είναι απλή: Γιατί είναι εύκολο να κατηγορήσεις τη νεολαία που δήθεν «ρέπει στη βία», παρά να αναγνωρίσεις τις ευθύνες που σε βαρύνουν ως κυβέρνηση, που όχι μόνο έχεις αποτύχει να διασφαλίσεις υποστηρικτικές δομές και υποδομές στα σχολεία, αλλά αποσαθρώνεις πλήρως και το τελευταίο όργανο που μπορεί να συμβάλει καθοριστικά στην αντιμετώπιση τέτοιων συμπεριφορών, τον Σύλλογο Διδασκόντων, μέσω της αξιολόγησης.