Οι δεκαπέντε (Αμνηστία ’64) – Δ Σαββόπουλος 1964. Εποχή κυβέρνησης Ένωσης Κέντρου. Παραχώρηση μιας περιορισμένης, ωστόσο, αμνηστίας σε πολιτικούς κρατούμενους από φυλακές, τόπους εξορίας και ξερονήσια. Χωρίς, επίσης, να θεσμοθετείται η κατάργηση όλων των περιοριστικών νόμων και διατάξεων που επιβλήθηκαν την εποχή του εμφυλίου πολέμου και εφαρμόστηκαν με κάθε επισημότητα και υπερβάλλοντα ζήλο από κράτος και παρακράτος όλα αυτά τα χρόνια.

Ο Διονύσης Σαββόπουλος τα χρόνια της «επαναστατικής» του νιότης, όντας μέλος των «Λαμπράκηδων» (της νεολαίας της ΕΔΑ), παρήγαγε έργο μέσα στο οποίο αποτυπώνονται, με έντεχνο τρόπο, οι συνθήκες και οι εικόνες της εποχής.

Οι «δεκαπέντε», λοιπόν. Οι πρώτοι που επιστρέφουν κουβαλώντας μες την ψυχή τους το βάρος για τους συντρόφους τους που δεν τα κατάφεραν και χάθηκαν, υποκύπτοντας στα βάσανα της ταλαιπωρίας, των βασανιστηρίων, τις εκτελέσεις. Επιστρέφουν κουβαλώντας μαζί και το πικρό χαμόγελο εκείνων, σαν ένα νεύμα ελπίδας πως η θυσία τους θα φέρει καρπούς. Επιστρέφουν, παρά ταύτα, οι ίδιοι γνωρίζοντας ότι η απελευθέρωσή τους δεν είναι παρά μια ντουφεκιά προς χάριν εντυπώσεων• οι καιροί παραμένουν σκοτεινοί, τα βάσανα τα δικά τους, των συναγωνιστών τους και των ανθρώπων δεν έχουν τελειώσει.

Μια επιστροφή γεμάτη κι αυτή πίκρα για όλη τη ζωή που κύλησε χωρίς τους ίδιους, για τη νιότη που τόσο ακριβά πλήρωσε το τίμημα της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας, για τα «σπίτια» τα άλλοτε γεμάτα, μα τώρα αδειανά, για τους ανθρώπους τους που δεν υπάρχουν πια κι εκείνοι δεν πρόλαβαν να τους πουν αντίο.

Μια επιστροφή, παρ’ όλα αυτά, αντάμα και γλυκιά, καθώς τα φθαρμένα από το χρόνο και τα βάσανα πρόσωπά τους αναγνωρίζονται, η συγκίνηση του πρώτου φιλιού του «ξεχασμένου» πατέρα στον γιο, η έμπνευση και η ώθηση του αγώνα τους στου κόσμου τα παιδιά, στον αγώνα των μελλοντικών γενεών.