Τους τελευταίους μήνες παρακολουθούμε τα όσα εκφυλιστικά διαδραματίζονται στις τάξεις του συνδικαλιστικού κινήματος, με τα συνέδρια της ΓΣΕΕ και της ΟΙΥΕ να διαλύονται και τις κυρίαρχες συνδικαλιστικές παρατάξεις να προσφεύγουν στα δικαστήρια για να ορίσουν αυτά διοικήσεις, με την αστυνομία να καλείται από τις παρατάξεις για να διασφαλίσει τη «δημοκρατία» σε συνελεύσεις και συνέδρια Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών και γενικότερα διαδικασίες πολύ μακριά από τους εργαζόμενους.

Η ευθύνη γι’ αυτή την κατάσταση βαραίνει πρωταρχικά τις δυνάμεις που ελέγχουν τις ηγεσίες των ανώτερων συνδικαλιστικών οργανώσεων (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ), η συνδικαλιστική γραμμή των οποίων έρχεται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα των εργαζομένων, εξυπηρετώντας την κυβερνητική πολιτική και τους εργοδότες.

Πολύ βαριές ευθύνες, όμως, έχουν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, που ακολούθησαν όλο το προηγούμενο διάστημα τακτική διάλυσης συνδικαλιστικών διαδικασιών, συνδυασμένη με μια πρακτική που υπονομεύει την ανεξαρτησία των εργατικών συνδικάτων και εμπλέκει το αστικό κράτος ακόμα περισσότερο σε αυτά, δημιουργώντας αυταπάτες και για τον ρόλο του.

Τον Απρίλη εκδόθηκε προσωρινή διαταγή του Πρωτοδικείου Αθηνών για τον διορισμό προσωρινής διοίκησης στη Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας (ΓΣΕΕ), ενώ τον Μάη βγήκε η απόφαση του δικαστηρίου που διορίζει διοίκηση στην ΟΙΥΕ, που είναι η μεγαλύτερη Ομοσπονδία του ιδιωτικού τομέα. Τα δύο αυτά γεγονότα αναμφισβήτητα σηματοδοτούν τη δραματική κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος, την απομαζικοποίησή του και τον πλήρη εκφυλισμό της λειτουργίας των οργάνων του.

Οι συνέπειες του διορισμού διοικήσεων στις πολυαριθμότερες ομοσπονδίες της χώρας ήταν η υπονόμευση των απεργιών τόσο στις 24 του Σεπτέμβρη όσο και στις 2 του Οκτώβρη ενάντια στο αντεργατικό και αντισυνδικαλιστικό πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης. Ενώ η ΑΔΕΔΥ, το ΕΚΑ και μια σειρά εργατικά κέντρα και ομοσπονδίες είχαν πάρει αποφάσεις για απεργιακή κινητοποίηση στις 24 Σεπτέμβρη, η συνδικαλιστική πλειοψηφία των ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ, στη διορισμένη διοίκηση της ΓΣΕΕ, προχώρησαν σε μια άθλια κίνηση διάσπασης του απεργιακού μετώπου, καλώντας αρχικά τα δευτεροβάθμια συνδικαλιστικά όργανα (Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες), στα οποία πλειοψηφούν, να απεργήσουν μια μέρα μετά, στις 25 Σεπτεμβρίου. Στη συνέχεια και κάτω από την κατακραυγή που δέχθηκαν οι συγκεκριμένες παρατάξεις, αναδιπλώθηκαν και κάλεσαν σε «γενική απεργία» στις 2 Οκτωβρίου, με το πρόσχημα πως το νομοσχέδιο προβλέπεται να ψηφιστεί «στην καλύτερη περίπτωση στο τέλος του πρώτου δεκαπενθήμερου του Οκτώβρη», όπως αναφέρει το σχετικό δελτίο τύπου της ΓΣΕΕ στις 19/9. Εμφανίστηκαν, μάλιστα, ως τιμητές της ενότητας του συνδικαλιστικού κινήματος, να καλούν υποκριτικά σε «ουσιαστική και συντονισμένη απάντηση των συνδικάτων στο κυβερνητικό νομοσχέδιο», αυτοί που έχουν το πιο βαρύ ποινικό μητρώο στη διάσπαση, το συντεχνιασμό και την υπονόμευση των εργατικών αγώνων.

Όλα αυτά βέβαια είχαν σαν συνέπεια τόσο η πρώτη όσο και η δεύτερη απεργία να έχουν μικρότερη συμμετοχή. Εξασθενώντας στην ουσία την οποιαδήποτε δυναμική ανέπτυσσε η απεργία στις 24 Σεπτέμβρη, ως μια πρώτη απάντηση των εργαζομένων. Δίνοντας έτσι μια χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση της ΝΔ.

Η δημοκρατική λειτουργία των συλλογικών οργάνων και διαδικασιών του συνδικαλιστικού κινήματος διασφαλίζεται μόνο με τη μαζική παρουσία και την ενεργή συμμετοχή των εργαζομένων και αν σήμερα οι ταξικοί αγωνιστές έχουν ένα χρέος, είναι να παλέψουν σε αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση.

Φανή Μ.

Αναδημοσίευση από το νέο τεύχος του περιοδικού Πορεία που κυκλοφορεί

πηγή: poreia.net