Δημήτρης Μπαμπούλης

Οι δυσκολίες για τον κινηματογράφο τα τελευταία δύο χρόνια της πανδημίας είναι αρκετές και το 2021 ήταν η χρονιά που οι θεατές άρχισαν να επιστρέφουν σιγά σιγά στις αίθουσες και με τις υπερπαραγωγές που αναμένονταν για καιρό, όπως το Dune, να σημειώνουν ξανά μεγάλα νούμερα στις εισπράξεις από τα εισιτήρια.

Ακόμη μία χρονιά υπήρχαν αρκετές αξιοσημείωτες δημιουργίες στις ταινίες που προβλήθηκαν στις αίθουσες, έτσι και εμείς παρουσιάζουμε εκείνες που ξεχώρισαν φέτος.

Η Μικρή Μαμά (Petite Maman) της Σελίν Σιαμά

Μετά το αριστουργηματικό «Πορτρέτο μίας Γυναίκας που Φλέγεται» η Σελίν Σιαμά δημιουργεί μία δραματική ταινία για τα παιδικά χρόνια και τις σχέσεις μεταξύ κηδεμόνων και γονιών με έναν παραμυθικό παραλληλισμό, δημιουργώντας μία ιστορία που αγγίζει κάθε λογής θεατή. 

Υπόθεση: Μετά το θάνατο της γιαγιάς της, η οκτάχρονη Νελί βοηθά τους γονείς της να αδειάσουν το σπίτι στο οποίο μεγάλωσε η μητέρα της. Μια μέρα, στο διπλανό δάσος, η Νελί θα συναντήσει ένα κορίτσι της ηλικίας της που έχει ακριβώς το ίδιο όνομα με την μητέρα της.

Dune του Ντενίς Βιλνέβ 

Η πολυαναμενόμενη μεταφορά του αριστουργηματικού βιβλίου επιστημονικής φαντασίας στον κινηματογράφο για δεύτερη φορά μετά την πλέον καλτ μεταφορά του Ντέιβιντ Λιντς, βρήκε φέτος τον δρόμο για τις αίθουσες μετά από έναν χρόνο στον «πάγο». Ο Βιλνέβ αποδεικνύει για ακόμη μία φορά ότι μπορεί να διαχειριστεί υπερπαραγωγές επιστημονικής φαντασίας, όπως με το Blade Runner 2049, δημιουργώντας ένα επικό σύμπαν με σεβασμό στο βιβλίο αλλά και την προσωπική του σφραγίδα που ήδη έπεισε τους παραγωγούς με τις εισπράξεις του και οδεύει σε παραγωγή το σίκουελ του.

Υπόθεση: Ο νεαρός Πολ, διάδοχος του Οίκου των Ατρειδών, θα βρεθεί παγιδευμένος σε μια πολύπλοκη γαλαξιακή συνωμοσία με στόχο τον έλεγχο του αφιλόξενου πλανήτη Αράκις, από τον οποίο πηγάζει η πολυτιμότερη ουσία στο σύμπαν.

Η Εξουσία του Σκύλου (Power of the Dog) της Ζαν Καμπιόν

Η Ζαν Καμπιόν σκηνοθετεί ένα αρκετά διαφορετικό Γουέστερν που δίνει βάση στην ανάπτυξη των χαρακτήρων των πρωταγωνιστών και τις μεταξύ τους σχέσεις, σπάζοντας τα κλισέ και τα πρότυπα του είδους. Η ταινία έχει μοναδική φωτογραφία και σκηνοθεσία, ενώ εξαιρετικές είναι και οι ερμηνείες των Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, Κρίστεν Ντανστ και Τζέσε Πλέμονς.

Υπόθεση: Στη Μοντάνα του 1925 η σχέση των αδελφών Μπέρμπανκ θα δοκιμαστεί όταν ο κοινωνικός Τζορτζ φέρει στην απομονωμένη φάρμα τους τη νέα του σύζυγο, την οποία ο μοναχικός καουμπόι Φιλ περιφρονεί προκλητικά.

Ατυχές Πήδημα ή Παλαβό Πορνό (Bad Luck Banging or Loony Porn) του Ραντού Ζουντέ

Η ταινία που βραβεύθηκε με την Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου του δημιουργού Ραντού Ζουντέ και προκάλεσε ιδιαίτερη διχόνοια μεταξύ των θεατών της. Ο Ρουμάνος σκηνοθέτης παραδίδει ένα In Your Face δημιούργημα με έντονη σάτιρα για την εποχή που ζούμε, την ανθρώπινη συμπεριφορά αλλά και διάφορα κοινωνικά και πολιτικά τεκταινόμενα. 

Υπόθεση: Όταν ένα ερωτικό βίντεο της διαρρέει στο διαδίκτυο, μια καθηγήτρια καλείται σε συνέλευση γονέων του σχολείου με την απειλή της απόλυσης.

Quo Vadis, Aida? της Τζασμίλα Ζμπάνιτς

Η πολυβραβευμένη και με υποψηφιότητα για Όσκαρ Βοσνιακή ταινία της Τζασμίλα Ζμπάνιτς που μιλάει για τα γεγονότα των εγκλημάτων πολέμου στην Σρεμπρένιτσα. Η σκηνοθεσία δημιουργεί απίστευτη ένταση στον θεατή και τον μεταφέρει στην καρδιά των γεγονότων, η αφήγηση είναι εξαιρετική και παρά τα μελοδραματικά στοιχεία που «επιστρατεύονται» προς το τέλος της η ταινία αφήνει το στίγμα της στον θεατή που θα την παρακολουθήσει, πετυχαίνοτας με αυτό τον τρόπο τον αρχικό σκοπό της.

Υπόθεση: Το καλοκαίρι του 1995 ο σερβικός στρατός καταλαμβάνει τη βοσνιακή Σρεμπρένιτσα. Η Άιντα εργάζεται ως διερμηνέας για τις δυνάμεις των Ηνωμένων Εθνών, στο στρατόπεδο των οποίων καταφθάνουν χιλιάδες κάτοικοι της πόλης. Καθώς η τεταμένη κατάσταση γίνεται ασφυκτική, εκείνη θα πρέπει να πάρει αποφάσεις ζωής και θανάτου για τον εαυτό της και την οικογένειά της.

Ο Πατέρας (Father) του Φραν Ζέλερ

Ο Φραν Ζέλερ μετέφερε την δική του θεατρική παράσταση στην κινηματογραφική οθόνη και με μία εξαιρετική σκηνογραφία και μοντάζ μας μεταφέρει στο μυαλό ενός ατόμου με γεροντική άνοια. Πυλώνας της ταινίας είναι και η εκπληκτική ερμηνεία του βετεράνου Άντονι Χόπκινς.

Υπόθεση: Εικόνες και πρόσωπα από το παρελθόν εισβάλλουν στην πραγματικότητα του 80χρονου Άντονι, κάνοντας την καθημερινότητά του όλο και πιο παράξενη και την επικοινωνία με την κόρη του Άνα όλο και δυσκολότερη.

Η Χώρα των Νομάδων (Nomadland) της Κλόι Ζάο

Η πολυβραβευμένη ταινία με Χρυσό Λιοντάρι στο φεστιβάλ Βενετίας, δυο Χρυσές Σφαίρες, τέσσερα BAFTA και τρία Όσκαρ (καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, α΄ γυναικείου ρόλου για την Φράνσις ΜακΝτόρμαντ) της Κλόε Ζάο. Ένα υπαρξιακό δράμα για την απώλεια, την ψυχική και κοινωνική απομόνωση με πραγματικά πρόσωπα που ζουν σε σύγχρονες νομάδες. Η ταινία είναι σκηνοθετημένη σαν mockumentary, η φωτογραφία είναι μαγική και σε μεταφέρει στην άγρια φύση της επαρχίας των ΗΠΑ και στην ζωή των ατόμων για τα οποία μιλάει, συνθέτοντας ένα μελαγχολικό στην βάση -αλλά με ελπιδοφόρα κατάληξη- αποτέλεσμα.

Υπόθεση: Μένοντας άνεργη στα 60 της, η Φερν αποφασίζει να ζήσει σαν σύγχρονος νομάδας, διασχίζοντας τη χώρα με το τροχόσπιτό της.

The Hand of God του Πάολο Σορεντίνο

Η πιο προσωπική ταινία του Πάολο Σορεντίνο που σε μεγάλο βαθμό είναι αυτοβιογραφία και έχει προταθεί για Όσκαρ καλύτερη ξενόγλωσσης ταινίας. Ο Σορεντίνο μας καλεί σε ένα ταξίδι στα παιδικά του χρόνια και σε όλα όσα τον ώθησαν να ασχοληθεί με την σκηνοθεσία σε ένα αρκετά Φελινικά δοσμένο δημιούργημα που μας μιλάει για την οικογένεια, τον έρωτα, την αγάπη, την απότομη ενηλικίωση και πως αυτά όλα συνθέτουν έναν δημιουργό. 

Υπόθεση: Ο Φαμπιάνο Σκίζα ενηλικιώνεται στη Νάπολη της δεκαετίας του ’80, όταν ο Αργεντίνος σούπερ σταρ Ντιέγκο Μαραντόνα παίρνει μεταγραφή για την ποδοσφαιρική ομάδα της.

Άσπρο Πάτο (Another Round) του Τόμας Βίντενμπεργκ

Η πολυβραβευμένη ταινία του Τόμας Βίντενμπεργκ που βραβεύθηκε και με Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας είναι ένα ακόμη υπαρξιακό ταξίδι που είδαμε φέτος. Μία άρτια σκηνοθετημένη ταινία που μεταφέρει με επιτυχία την άνοδο και την πτώση των χαρακτήρων της, ενώ προκαλεί στον θεατή τόσο το γέλιο όσο και την συγκίνηση. Οι διάλογοι της ταινίας είναι άκρως ρεαλιστικοί και μιλούν κατευθείαν στην καρδιά του θεατή. 

Υπόθεση: Νιώθοντας κούραση και ανία, ένας καθηγητής γυμνασίου και τρεις συνάδελφοί του αποφασίζουν να καταναλώνουν καθημερινά μια σταθερή, ελεγχόμενη ποσότητα αλκοόλ, προσδοκώντας να βελτιώσουν την καθημερινότητά τους.

C’ mon C’mon του Μάικ Μίλς

Μία ταινία που ο δημιουργός της την σκηνοθετεί και την γράφει με ειλικρίνεια, χωρίς περιττές εντάσεις και υπερβολές. Η ταινία μιλά για τις ανθρώπινες σχέσεις και για την σχέση κηδεμόνα και παιδιού με απλότητα και αγγίζει κάθε θεατή που θα μπει στην διαδικασία να την δει. Ακόμη μία ταινία που έχει γυριστεί σαν mockumentary και μεταφέρει με ρεαλισμό τις ανθρώπινες σχέσεις προτρέποντας μας να εκφράζουμε με ειλικρίνεια τα συναισθήματα μας. 

Υπόθεση: Η ζωή του Τζόνι, ενός εργένη ραδιοφωνικού παραγωγού, θα αλλάξει από τη στιγμή που θα αναλάβει να προσέξει για λίγες ημέρες τον εννιάχρονο γιο της αδελφής του.

Δέκα Συν Μία…

Don’ t look Up, του Άνταμ ΜακΚέι

Στο νήμα της χρονιάς προβλήθηκε και μια ακόμη ταινία που κέρδισε τις εντυπώσεις με πολλούς κριτικούς να κάνουν λόγο για την πολιτική κωμωδία της δεκαετίας, αν και όπως υπογραμμίζουν ο σκηνοθέτης δεν απέφυγε εντελώς τον χολυγουντιανό μελοδραματισμό. Πρόκειται για το Don’ t look Up, από το βραβευμένο με Όσκαρ σεναρίου Άνταμ ΜακΚέι, το οποίο προβάλλεται στο Netflix και έχει συμπυκνώσει όλα τα διλήμματα της εποχής, τo υπαρξιακό αδιέξοδο, την πολιτική και μιντιακή παρακμή, την μονοκρατορία της ελίτ, την κοινωνική αφασία. 

H ταινία αφηγείται την ιστορία δύο χαμηλόβαθμων αστρονόμων, του Leonardo DiCaprio και της φοιτήτριας του (Jennifer Lawrence), που προσπαθούν να προειδοποιήσουν την ανθρωπότητα για την έλευση ενός κομήτη που θα καταστρέψει τον πλανήτη Γη. Αλλά η κοινωνία, από πολίτες μέχρι μίντια, δισεκατομμυριούχους επιχειρηματίες και την πρόεδρο των ΗΠΑ (Meryl Streep) βρίσκονται στον δικό τους… πλανήτη.

πηγή: tvxs.gr