Μόνο οργή και αγανάκτηση μπορεί να δοθεί ως ορισμός του τι αισθάνονται οι Χανιώτες αλλά και ο υπόλοιπος λαός της Κρήτης, μετά τις καταστροφές αλλά και τους νεκρούς!!! που είχαμε μετά τις πλημμύρες. Ξανά, σαν να μην ήταν νωπά στη μνήμη τα γεγονότα σε Μάτι, Μάνδρα, Σαρωνικό, πάλι οι καλοθελητές και εκπρόσωποι του σάπιου αυτού συστήματος έτρεξαν να προλάβουν αντιδράσεις, μιλώντας για ασύμμετρες καταστάσεις, θεομηνίες, ακραία φαινόμενα.
Οι ευθύνες του κράτους, των δήμων δεν μπορούν να κρυφτούν, όσο κι αν μασκαρεύονται από τα διάφορα παπαγαλάκια του συστήματος. Όταν οι δρόμοι στις πρώτες βροχές πλημμυρίζουν και είναι κίνδυνος-θάνατος για τους οδηγούς. Όταν γέφυρες καταρρέουν σαν τραπουλόχαρτα, με αυτήν του Κερίτη να χρονολογείται στα 1908!!, αφημένη και αυτή στην τύχη και τον χρόνο. Όταν χωριά ολόκληρα αποκλείστηκαν, με τα ασθενοφόρα να μην μπορούν να προσεγγίσουν για επείγοντα περιστατικά, θέτοντας σε θανάσιμο κίνδυνο τις ζωές των κατοίκων. Όταν τα αντιπλημμυρικά έργα και οι υδρορροές να είναι ένα καθημερινό ανέκδοτο.
Όταν περιουσίες, σπίτια, αυτοκίνητα γίνονται έρμαιο του καιρού χωρίς να έχει μεριμνηθεί το παραμικρό σε επίπεδο προστασίας. Όταν φτάνουμε να θρηνούμε νεκρούς, παρασυρμένους από τα ρέμματα, ενώ η οδηγία από τους δήμους στους οδηγούς να είναι να διέρχονται με δική τους ευθύνη!!!
Φαίνεται καθαρά ποιοι είναι οι καθημερινοί υπαίτιοι. Αυτοί που μεθοδεύουν και εντείνουν την αντιλαϊκή πολιτική που απλώνει τη φτώχεια, την ανασφάλεια, την ανεργία, που μας στερεί την περίθαλψη, πετσοκόβει μισθούς και συντάξεις. Είναι η αστική τάξη και το κράτος της, οι δημαρχαίοι και περιφερειάρχες,σύσσωμο το αστικό πολιτικό προσωπικό που εγκληματικά αδιαφορούν για τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας. Είναι αυτοί που την ίδια ώρα που έχουν το λαό να καίγεται, να πνίγεται και να βιώνει απροστάτευτος τις συνέπειες οποιουδήποτε ”φυσικού φαινομένου”, ορέγονται επενδύσεις και μπίζνες, που μόνο καταστροφή στο περιβάλλον και φτώχεια στους εργαζόμενους υπόσχονται. Την ίδια ώρα μάλιστα, που συμμετέχουν ενεργά και στα πολεμοχαρή σχέδια των ιμπεριαλιστών στην περιοχή, ψάχνοντας τυχοδιωκτικά ρόλους και ευκαιρίες, μπλέκοντας το λαό μας στα πιο επικίνδυνα πολεμικά σενάρια.
Δεν είναι λοιπόν γενικολογία, ούτε συζήτηση χωρίς περιεχόμενο και σκοπό, να αποδωθούν οι ευθύνες στους πραγματικούς υπαίτιους. Η οργή και η αγανάκτηση για τις καταστροφές, που επιδεινώνουν την πραγματικότητα που βιώνουν οι λαϊκές μάζες, οφείλουν να συναντήσουν το δρόμο του αγώνα, της αντίστασης, της πάλης ενάντια σε αυτούς που κάνουν τη ζωή μας εφιαλτική. Η πάλη για το μεροκάματο,τη δουλειά, για τα δικαιώματα που καταπατούνται, για τα μέτρα προστασίας που δεν παίρνονται, για τις αποζημιώσεις, συνδέεται και αλληλοτροφοδοτείται, σε αντιπαράθεση με το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, τις κυβερνήσεις του και τους κάθε λογής απολογητές του..
e-prologos.gr
