ΟΛΜΕ

«Άνθρακες ο θησαυρός» των αυξήσεων των μισθών στο Δημόσιο
που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ

Οι εξαγγελίες του Πρωθυπουργού στη ΔΕΘ για αυξήσεις στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και κατά συνέπεια και των εκπαιδευτικών μόνο απογοήτευση και θυμηδία προκαλούν. Μετά από 15 χρόνια μειώσεων και απωλειών που ξεπερνούν το 45% των αποδοχών μας, η κυβέρνηση υπόσχεται αυξήσεις που φτάνουν μόλις τα 20€ μεικτά (12€ καθαρά) από την άνοιξη του 2025 και 100€ μεικτά μέχρι το 2027! Η πολιτική αυτή κινείται στις ίδιες ράγες της θεσμοποίησης της φτωχοποίησης όπως τη διαμόρφωσε η αύξηση – κοροϊδία των 35-40 ευρώ το μήνα, που παρουσιάστηκε ως αλλαγή της οικονομικής πραγματικότητας που ζει ο/η εκπαιδευτικός.

Η λέξη που πραγματικά που ταιριάζει σε αυτές τις εξαγγελίες είναι ΝΤΡΟΠΗ!

Όλοι/-ες οι εκπαιδευτικοί από το 2009 και μέχρι σήμερα έχουμε χάσει πάνω από 6 (!) μισθούς το χρόνο. Η σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή με τους μνημονιακούς νόμους και τις εφαρμοστικές εγκυκλίους αποτέλεσε ουσιαστικά όχημα βαθιάς φτωχοποίησης για τον κόσμο της εκπαίδευσης καθώς κόπηκαν μια σειρά επιδόματα, τα δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα και καλοκαιρινής άδειας. Υπήρξε υφαρπαγή ουσιαστικά ενός ολόκληρου μισθολογικού κλιμακίου μέσω του «παγώματος» της διετίας 2016-2017, ενώ εφαρμόστηκαν εξαιρετικά σκληρές πολιτικές φορολόγησης τόσο σε επίπεδο άμεσης όσο και έμμεσης φορολογίας (ΕΝΦΙΑ, Εισφορά 2% υπέρ της ανεργίας). Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι τα μέτρα αυτά συνεχίζουν να εφαρμόζονται αν και ως οικονομία έχουμε «εξέλθει» (;) από το καθεστώς της δημοσιονομικής επιτήρησης.

Ο εισαγωγικός μισθός ενός νεοδιόριστου εκπαιδευτικού φτάνει 776 €, πολύ πιο κάτω από τον βασικό μισθό στον ιδιωτικό τομέα και μάλιστα για 12 μήνες σε αντίθεση με τους 14 στον ιδιωτικό τομέα. Πως μπορεί να ζήσει με αξιοπρέπεια ο άνθρωπος αυτός άραγε;

Διαμορφώνεται ουσιαστικά μια θεώρηση -την οποία στηρίζει με τρόπο απόλυτο το αφήγημα της κυβερνητικής πλειοψηφίας- πως το να ζει δηλαδή ένας/μία εκπαιδευτικός από το μισθό του/της, να μπορεί να πληρώνει το ενοίκιο και το ρεύμα, να καλύπτει τις βασικές του ανάγκες και να ζει με αξιοπρέπεια ο/η ίδιος/-α και η οικογένεια του/της θεωρείται ένα αίτημα που κινείται πια στη σφαίρα του φαντασιακού. Η επίκληση της δημοσιονομικής ορθότητας απέναντι σε ανθρώπους που ζουν στα όρια της εξαθλίωσης και της απόλυτης φτωχοποίησης υπηρετώντας την εκπαίδευση αποτελεί μια στάση από την οποία απουσιάζει η ενσυναίσθηση και περισσεύει η υποκρισία.

Ως εδώ! Δεν ανεχόμαστε άλλο τον εμπαιγμό και την κοροϊδία! Οργανώνουμε τον αγώνα για πραγματικές και ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς μας.

• Άμεσες αυξήσεις στους μισθούς.
• Επαναφορά 13ου και 14ου μισθού.
• Πολιτικές πραγματικής στήριξης στο πεδίο της στέγασης και σίτισης για όλους τους εκπαιδευτικούς που δουλεύουν μακριά από το τόπο κατοικία τους με ευθύνη του κράτους ώστε να ζουν με αξιοπρέπεια.
• Κατάργηση της ειδικής εισφοράς του 2% υπέρ ανεργίας.
• Να προσμετρηθεί στη μισθολογική εξέλιξη η διετία 2016 – 2017 που έχει «παγώσει».
• Αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ, με προσαύξηση 3.000 ευρώ για κάθε παιδί.
• Μέτρα ενάντια στην ακρίβεια και στην αισχροκέρδεια.
• Πολιτικές μείωσης των φορολογικών επιβαρύνσεων οι οποίες και φτάνουν στα όρια της επιδρομής στα λαϊκά εισοδήματα
• Υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας που θα κατοχυρώνει εργασιακά δικαιώματα για το σύνολο του κλάδου.

Τώρα είναι ώρα αγώνα και διεκδίκησης για μόρφωση, δουλειά και ζωή με αξιοπρέπεια!