1. Η Ρωσία εισέβαλε σε μια ξένη χώρα. Δε συμφωνούμε με την πολιτική της κυβέρνησης αυτής της χώρας, αλλά αποτελεί αποκλειστική υπόθεση του λαού της Ουκρανίας να διεκδικήσει τα συμφέροντά του ελεύθερα και ανεμπόδιστα χωρίς την ανάμιξη καμίας ξένης ιμπεριαλιστικής δύναμης, είτε αυτή λέγεται ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ, είτε Ρωσία. Όσοι δικαιολογούν τη ρωσική επέμβαση στη βάση της αντιπαράθεσης στο αμερικανονατοϊκό στρατόπεδο ή στη βάση της ανάγκης ανατροπής του αντιδραστικού καθεστώτος του Κιέβου, στην πραγματικότητα αποδέχονται: α) το μοίρασμα του κόσμου από τις μεγάλες δυνάμεις, β) την ανάγκη των «μικρών λαών» για «μεγάλους προστάτες».

Για να το πούμε απλά, κανένας Ρώσος φαντάρος δεν έχει κανένα λόγο να βρίσκεται στην Ουκρανία. Βρίσκεται εκεί για τα συμφέροντα των Ρώσων ολιγαρχών που καταπιέζουν και τον ίδιο τον ρωσικό λαό και που θεωρούν την Ουκρανία και τις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης «ζωτικό χώρο» της Ρωσίας (βλ. εισβολή Γεωργία, Καζακστάν κλπ). Και όσοι δικαιολογούν με οποιοδήποτε τρόπο την επέμβαση της Ρωσίας γιατί «δεν είναι σαν τους δυτικούς ιμπεριαλιστές», καλό θα ήταν να μην ξεχνούν ότι η κυβέρνηση Πούτιν όλα αυτά τα χρόνια στηρίζει την κυριαρχία της στη βάρβαρη αφαίμαξη του ρωσικού λαού (καθώς και άλλων λαών), στη στήριξη του μεγάλου κεφαλαίου, στην καταπίεση και καταστολή κάθε φωνής που αντιστέκεται στην πολιτική του, στον αντικομμουνισμό και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.

Το ότι η καπιταλιστική Ρωσία περικυκλώνεται παράνομα και επιθετικά από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ δεν μαρτυρά παρά το γεγονός πως αποτελεί έναν βασικό ανταγωνιστή τους, δηλαδή μια ιμπεριαλιστική δύναμη, δεν της δίνει όμως αυτό τη νομιμοποίηση να εισβάλει σε οποιοδήποτε κράτος.

2. Ο πόλεμος δεν ξεκίνησε με την εισβολή της Ρωσίας τον Φλεβάρη του 2022, παρά τη όξυνση που επέφερε, αλλά το 2013-2014 μετά την αμερικανοκίνητη «Εξέγερση της Πλατείας Μαϊντάν».
Κατά το αμερικανόπνευστο πραξικόπημα του 2014 στην Ουκρανία αξιοποιήθηκαν έως και νεοναζιστικά στοιχεία και εξαπολύθηκε ένα πρωτοφανές κύμα διώξεων απέναντι σε όλες τις αντινατοϊκές και προοδευτικές φωνές της Ουκρανίας, βγήκαν στην παρανομία τα κομμουνιστικά κόμματα και οργανώσεις, δολοφονήθηκαν, ξυλοκοπήθηκαν και εκδιώχθηκαν άγρια αντιφασίστες αγωνιστές, ενώ νωπές είναι ακόμη οι μνήμες από το κάψιμο του «Σπιτιού των Συνδικάτων» στην Οδησσό, όπου δεκάδες άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί, γυναίκες βιάστηκαν και στραγγαλίστηκαν από νεοναζιστικές παρακρατικές ομάδες. Μέχρι σήμερα η κυβέρνηση του Κιέβου και τα φασιστικά στρατιωτικά τάγματα δολοφονούν και επιτίθενται στους ρωσόφωνους του Ντονμπάς, τους οποίους ενισχύει και αξιοποιεί η ρωσική ολιγαρχία για την προώθηση των δικών της συμφερόντων.

Η Ρωσία με την εισβολή της πέρα από το αναπόφευκτο μακελειό και τη μαζική μετανάστευση που θα επιφέρει, όχι μόνο δε λύνει το πρόβλημα της καταπίεσης των ρωσόφωνων πληθυσμών στην ανατολική Ουκρανία, αντιθέτως μετατρέπει τη χώρα σε μία απέραντη πολεμική ζώνη, προωθώντας τα συμφέροντα του μεγαλορώσικου επεκτατισμού. Ταυτόχρονα, ενισχύει τις φιλοδυτικές φωνές, καθώς ο ουκρανικός λαός δικαίως βλέπει στο πρόσωπο του ρωσικού ιμπεριαλισμού έναν εισβολέα που καταπατά και βομβαρδίζει τα εδάφη του. Αυτό αξιοποιεί και η αντιδραστική δυτική προπαγάνδα για να προασπίσει τα συμφέροντα του αμερικανονατοϊκού ιμπεριαλισμού.

3. Το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η ΕΕ δεν εκπροσωπούν τη «Δημοκρατική Δύση» αλλά το πιο τρομοκρατικό μπλοκ του πλανήτη, που αξιοποιεί από βομβαρδισμούς αμάχων, χρηματοδότηση φασιστών (βλ. ISIS), μέχρι και αποικιοκρατικές μεθόδους για την εδραίωση της παγκόσμιας κυριαρχίας του.
Όσοι θυμήθηκαν τον πόλεμο κατόπιν εορτής με τη σημερινή εισβολή της Ρωσίας, καλά θα κάνουν να θυμηθούν χώρες όπως η Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, η Λιβύη, η Υεμένη, η Συρία. Δεν έχουν τελειωμό τα εγκλήματα της «Πολιτισμένης Δύσης».
Στην πραγματικότητα η τάση του #stand_with_ukraine παρ’ ότι για μια πλειοψηφία του κόσμου εκφράζει αγνά αντιπολεμικά αισθήματα, αποτελεί όμως επικοινωνιακό ξέπλυμα των νατοϊκών και φασιστικών εγκλημάτων που έχουν διαπραχθεί στην Ουκρανία και υποκινείται από τις αντιδραστικές δυνάμεις.

4. Η προοπτική απώλειας της ηγεμονικής θέσης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και της ανάδειξης της Κίνας σε παγκόσμια οικονομική υπερδύναμη, η ταυτόχρονη σταδιακή ανάκαμψη της Ρωσίας και η δυνατότητά της να επηρεάζει σοβαρά τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Ευρώπης και της Μεσογείου, οξύνει τους ανταγωνισμούς των μεγάλων δυνάμεων και την πολεμική απειλή, με οδυνηρές συνέπειες για τους λαούς. Όσο οι λαϊκοί αγώνες δεν καθορίζουν το πολιτικό προσκήνιο η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών θα οδηγεί σε πολεμικές απειλές και συγκρούσεις και όχι σε κάποια «πολυπολική ειρήνη» που είναι κατασκεύασμα της φαντασίας ορισμένων και δεν βρίσκει καμία δικαίωση στην πολύχρονη ιστορία της ανθρωπότητας, ούτε όταν ακόμα υπήρχε το στρατόπεδο της ειρήνης και του σοσιαλισμού.

5. Η Ελλάδα είναι οικονομικά, στρατιωτικά και πολιτικά εξαρτημένη από τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τελευταία, με τις συμφωνίες που υπέγραψαν οι κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, αυτή η εξάρτηση κινδυνεύει να μετατρέψει τη χώρα σε κανονικό στρατιωτικό προτεκτοράτο των Αμερικάνων, με στρατιωτικές βάσεις από το βορρά μέχρι το νότο, βάσεις που αξιοποιούνται και θα αξιοποιηθούν για την προώθηση των νατοϊκών συμφερόντων και την εξαπόλυση νέων πολεμικών επιχειρήσεων. Κατά τη διάρκεια της νέας ουκρανικής κρίσης η δεξιά κυβέρνηση Μητσοτάκη στέλνει πολεμικό υλικό στην αντιδραστική κυβέρνηση Ζελένσκι, ενώ ελληνικά πλοία βρίσκονται στη Μαύρη Θάλασσα, μακριά από τα χωρικά ύδατα της Ελλάδας. Αυτή η κατάσταση απειλεί το λαό και τη χώρα μας όχι μόνο οικονομικά λόγω των δισεκατομμυρίων που πληρώνουμε για ξένους και επιθετικούς στην πραγματικότητα στρατιωτικούς εξοπλισμούς, αλλά και γιατί η χώρα μετατρέπεται σε στρατιωτικό στόχο για τους ανταγωνιστές των ΗΠΑ.

6. Οι πόλεμοι δεν είναι βίτσιο ορισμένων εκκεντρικών, αλλά ανάγκη μιας χούφτας ισχυρών κρατών για το ξαναμοίρασμα του κόσμου στη βάση των οικονομικών και πολιτικών τους συμφερόντων.
Αν θέλουμε να βοηθήσουμε τον ουκρανικό λαό και όλες τις εθνότητες εκείνης της περιοχής πρέπει να σταματήσουμε να ξορκίζουμε τον πόλεμο γενικώς και αορίστως σαν ένα «κακό» της ανθρωπότητας και να δούμε καθαρά με ποιους τρόπους η χώρα μας εμπλέκεται σε αυτόν και άλλους πολέμους.
Να δούμε τον κοινό εχθρό όλων των λαών, από την Ελλάδα μέχρι την Ουκρανία, τον ιμπεριαλισμό, είτε αυτός λέγεται ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, είτε λέγεται Ρωσία.
Να μην χάψουμε τα κροκοδείλια δάκρυα της Δύσης. Να υψώσουμε ένα αντιιμπεριαλιστικό-αντιπολεμικό κίνημα που θα τραντάξει με τα αιτήματά του τα κάστρα των ισχυρών, και αυτά τα αιτήματα δεν μπορούν παρά να είναι:
ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ
ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ
ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΝΑΤΟ-ΗΠΑ-ΡΩΣΙΑ-ΕΕ
χωρίς όρους και προϋποθέσεις.

Φοίβος Αδριανός, στέλεχος της Πορείας