Πλησιάζοντας προς τις εκλογές, ο λαός βλέπει για μια ακόμα φορά να στήνονται μπροστά του τα γνωστά ψευτοδιλήμματα μιας κάλπικης προεκλογικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στους δύο βασικούς διεκδικητές της κυβερνητικής εξουσίας, τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Μια αντιπαράθεση που επιχειρεί να αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους και τον λαό από τα πραγματικά τους προβλήματα, προβάλλοντας δευτερεύουσες διαφορές των δύο κομμάτων και συσκοτίζοντας το βασικό που είναι η συμφωνία τους στην εφαρμογή της ίδιας στο περιεχόμενο αντιλαϊκής πολιτικής.

Η ΝΔ, τα τελευταία τέσσερα χρόνια, εξαπέλυσε μια πρωτοφανή επίθεση στα δικαιώματα λαού κι εργαζομένων. Υλοποίησε μια καραμπινάτη ταξική πολιτική ανεργίας, φτώχειας και ακρίβειας, μετατρέποντας λαό και νεολαία σε επαίτες, δίνοντας ψίχουλα ψευτοεπιδομάτων που εξανεμίζονταν πριν προλάβουν να ανακοινωθούν, ψήφισε το αντεργατικό έκτρωμα Χατζηδάκη καταργώντας ανάμεσα στα άλλα το 8ωρο, χτύπησε τη δημόσια υγεία σε μια περίοδο μάλιστα που ξέσπασε η πανδημία κόβοντας εν μέσω αυτής την χρηματοδότηση του ΕΣΥ, επιτέθηκε στη δημόσια παιδεία και σε όλες τις βαθμίδες της χτυπώντας τα μορφωτικά δικαιώματα της νέας γενιάς και βάθυνε ακόμα περισσότερο την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, τα τραγικά αποτέλεσμα της οποίας εκδηλώθηκαν στο έγκλημα στα Τέμπη.

Ταυτόχρονα προχώρησε σε ένταση της καταστολής, αξιοποιώντας σε αυτήν την κατεύθυνση την περίοδο της πανδημίας θεσπίζοντας ένα ολόκληρο αντιδραστικό θεσμικό οπλοστάσιο για να χτυπήσει το δικαίωμα στη διαδήλωση, τα σωματεία και την απεργία. Δεκάδες απεργίες κρίνονταν πριν καν προλάβουν να προκηρυχθούν παράνομες, οι διαδηλώσεις χτυπήθηκαν με χημικά, ΜΑΤ και ανελέητη αστυνομική βία, ενώ εν μέσω πανδημίας ενεργοποιήθηκε δύο μάλιστα φορές η χουντική διάταξη απαγόρευσης των συναθροίσεων.

Την ίδια στιγμή η πολιτική της εξάρτησης εντάθηκε. Νέες συμφωνίες ιμπεριαλιστικής υποδούλωσης υπογράφηκαν είτε με τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές, μετατρέποντας τη χώρα σε ένα απέραντο αμερικανοΝΑΤΟικό ορμητήριο, είτε με τους Γάλλους, προβλέποντας τη συμμετοχή των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων στις πολεμικές εκστρατείες του γαλλικού ιμπεριαλισμού. Χαρακτηριστικό άλλωστε του βαθέματος της εξάρτησης στη χώρα μας αποτελεί και η πολιτική που ακολούθησε η κυβέρνηση Μητσοτάκη στον πόλεμο στην Ουκρανία. Μια πολιτική που ευθυγραμμίστηκε πλήρως με τις υποδείξεις των ιμπεριαλιστικών αφεντικών και εμπλέκει τη χώρα στις επιδιώξεις των αμερικανοΝΑΤΟικών απέναντι στον ρωσικό ιμπεριαλισμό, εγκυμονώντας τεράστιους κινδύνους για τον λαό και τον τόπο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από τη μεριά του μάταια πασχίζει να διαχωρίσει την πολιτική του από αυτήν της ΝΔ. Τα έργα και οι ημέρες του όχι μόνο ως κυβέρνηση, αλλά και ως αντιπολίτευση μαρτυρούν το αντίθετο. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης την περίοδο της πανδημίας συντάχθηκε κανονικά με το κυβερνητικό αφήγημα του «Μένουμε Σπίτι» και του «Θα λογαριαστούμε μετά». Ψήφισε το μισό νομοθετικό έργο της κυβέρνησης της ΝΔ και στην πραγματικότητα με δευτερεύουσες και επουσιώδεις διαφοροποιήσεις στήριξε την αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική.

Ως κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ εφάρμοσε την ίδια αντιλαϊκή πολιτική της φτώχειας και της ανεργίας, των μνημονίων και της εξάρτησης, αλλά και των ιδιωτικοποιήσεων, έχοντας και αυτός βαρύτατες ευθύνες για την τραγωδία στα Τέμπη. Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το κόμμα που έφερε την πρώτη συμφωνία για την αναβάθμιση των αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων ανοίγοντας το δρόμο για τις επόμενες, και ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας του διαβολικά καλού Τραμπ και του «ανήκουμε στη Δύση».

Ο λαός και η νεολαία, ο αριστερός και προοδευτικός κόσμος δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από μια «αριστερά» σαν αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Η αριστερά δεν υπογράφει μνημόνια, δεν τσακίζει τα εργασιακά και λαϊκά δικαιώματα και δεν ξεπουλά τη δημόσια περιουσία, αλλά στέκεται δίπλα στα συμφέροντα του λαού και του τόπου παλεύοντας για την υπεράσπισή τους κόντρα στην πολιτική της φτώχειας, της ακρίβειας, των ιδιωτικοποιήσεων και της εξάρτησης.

Από την άλλη, ο λαός και η νεολαία δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τα μικρότερα κοινοβουλευτικά κόμματα που εμφανίζονται δήθεν ως κάτι το διαφορετικό ή το νέο, αλλά στην πραγματικότητα προορίζονται για το ρόλο του κυβερνητικού συμπληρώματος. Το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ είναι ένα κόμμα που όσο και αν επιχειρεί να διαχωριστεί από τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, ο λαός μας γνώρισε καλά την πολιτική που υπηρετεί σε προηγούμενα χρόνια. Το ΜΕΡΑ25 από την άλλη είναι ένα καθαρά αρχηγικό κόμμα, με τον αρχηγό του Βαρουφάκη να έχει υπηρετήσει από τη θέση του υπουργού οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ την πολιτική των μνημονίων, να έχει δηλώσει πως το 70% των μνημονίων είναι σε θετική κατεύθυνση και πως θα πούλαγε τον ΟΣΕ ακόμα και για ένα ευρώ. Πρόκειται για ένα κόμμα που αποδέχεται πλήρως το πλαίσιο της εξάρτησης από ΗΠΑ και ΕΕ.

… για μια πραγματική αριστερά

Και αν τα παραπάνω κόμματα αποτελούν στην πραγματικότητα στον ένα ή στον άλλο βαθμό καθαρόαιμους εκφραστές της αστικής πολιτικής, από την άλλη επιζήμια για το λαϊκό κίνημα είναι η πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ που υπονομεύει στην πραγματικότητα τους λαϊκούς αγώνες, όσες αγωνιστικές κορώνες και αν εκτοξεύει. Το ΚΚΕ την περίοδο της πανδημίας στην πραγματικότητα συντάχθηκε με το κυβερνητικό αφήγημα του «Μένουμε Σπίτι» προβάλλοντας ως απάντηση τις λεγόμενες συμβολικές κινητοποιήσεις που στην πραγματικότητα άφηναν ανενόχλητη την κυβέρνηση να προωθεί την αντιλαϊκή της πολιτική. Η ηγεσία του ΚΚΕ, όπου ξέσπασαν αγώνες το τελευταίο διάστημα προσπάθησε να τους ελέγξει για τους δικούς της κοινοβουλευτικούς σκοπούς στοχεύοντας στις στενές εκλογικές της επιδιώξεις, ενώ όπου δεν τα κατάφερε, στάθηκε απέναντί τους από υπονομευτικά έως και εχθρικά. Αυτό έκανε από τους φοιτητικούς και εκπαιδευτικούς αγώνες μέχρι τους αγώνες των υγειονομικών και των καλλιτεχνών, διασπώντας όπου μπορούσε το απεργιακό μέτωπο των εργαζόμενων. Την ίδια στιγμή η ηγεσία του ΚΚΕ αποκηρύσσει σαν εχθρικό και ξένο για τα λαϊκά συμφέροντα το αίτημα για εθνική ανεξαρτησία, εκχωρώντας το στους κάθε λογής εθνοκάπηλους και πατριδέμπορους.

Στον αντίποδα μιας τέτοιας κατεύθυνσης βρίσκεται το Μ-Λ ΚΚΕ και η νεολαία Πορεία εκτιμώντας πως το ένα ή το άλλο αποτέλεσμα στις επερχόμενες εκλογές δεν μπορεί να αποτελέσει πραγματική διέξοδο για τα μεγάλα λαϊκά προβλήματα. Αντίθετα, εκτιμούμε ότι η πραγματική διέξοδος για τον λαό και τον τόπο βρίσκεται στους αγώνες λαού και νεολαίας κόντρα στην πολιτική της φτώχειας, της ακρίβειας, της εξαθλίωσης και της εξάρτησης. Πάνω απ’ όλα θεωρούμε ότι αυτοί οι αγώνες χρειάζεται να συνδεθούν με τα μεγάλα παλλαϊκά αιτήματα για την εθνική ανεξαρτησία της χώρας μας και τον σοσιαλισμό. Αυτό είναι το μήνυμα που θέλει να προβάλει με την αυτόνομη κάθοδό του στις επερχόμενες εκλογές το Μ-Λ ΚΚΕ.

Το Μ-Λ ΚΚΕ πάρα τις μικρές του δυνάμεις βρέθηκε όλη αυτήν την περίοδο στο πλάι του λαού μας σε όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες που έδωσε. Δεν υποτάχθηκε στις κυβερνητικές απαγορεύσεις και την τρομοκρατία κατά τη διάρκεια της πανδημίας, αλλά κάλεσε το λαό στο δρόμο του αγώνα, ενάντια στην πολιτική που έβαζε σε καραντίνα τα λαϊκά δικαιώματα, κόντρα στη γραμμή του «μετά θα λογαριαστούμε» και των συμβολικών κινητοποιήσεων που ακολούθησαν μια σειρά από δυνάμεις που αναφέρονται στην αριστερά και το κομμουνιστικό κίνημα, όχι μόνο το ΚΚΕ, αλλά και κόμματα και οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Σε κάθε τόπο δουλειάς, στις γειτονιές και όπου δρουν και παρεμβαίνουν τα μέλη του, επέμεινε στη γραμμή της παλλαϊκής – πανεργατικής συσπείρωσης και κλιμάκωσης των αγώνων ενάντια στην αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική κόντρα στη γραμμή του κλεισίματος των κινητοποιήσεων και των αγώνων που εξέφρασαν οι κυρίαρχες συνδικαλιστικές ηγεσίες και κάθε λογής «αριστερά» συμπληρώματά τους. Κράτησε ψηλά τη σημαία της πάλης για την εθνική ανεξαρτησία της χώρας μας και δεν την εκχώρησε σε πατριδοκάπηλους και φασίστες, όπως κάνει το ΚΚΕ και μια σειρά οργανώσεων του αντικαπιταλιστικού χώρου. Ταυτόχρονα, το Μ-Λ ΚΚΕ παλεύει όλα αυτά τα χρόνια για την ανασυγκρότηση του λαϊκού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος, ενάντια στην γραμμή της ηττοπάθειας, της συνθηκολόγησης και της υποταγής, η απόρριψη της οποίας αποτελεί πρώτο όρο για να αποκτήσουν οι αγώνες του λαού μας σταθερό προσανατολισμό που θα ανοίγει τον δρόμο για να γίνουν πραγματικότητα τα μεγάλα ιδανικά της εθνικής ανεξαρτησίας και του σοσιαλισμού.

από το περιοδικό “Πορεία”, τ. 56, που κυκλοφορεί