Τα μέτωπα που ενεργοποίησε και οι αντιθέσεις που πυροδότησε η απόφαση του Τραμπ να αποσύρει από τη βορειοανατολική Συρία 2000 Αμερικανούς στρατιώτες, τροφοδότησαν πυκνές εξελίξεις σε στρατιωτικό και διπλωματικό επίπεδο. Βασικοί “παίκτες¨ παραμένουν οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ΗΠΑ και Ρωσία, εμπλέκοντας και περιφερειακές δυνάμεις, όπως κύρια η Τουρκία, αλλά και το Ιράν, η Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ.
Παρά το «γεωπολιτικό» ανακάτεμα τράπουλας που επιχειρούν οι ΗΠΑ το τελευταίο διάστημα με την αποχώρηση των στρατευμάτων τους από τη Συρία, όποτε και εάν επιλέξουν να την πραγματοποιήσουν, διατηρούν απαράλλακτους τους βασικούς σχεδιασμούς τους, καθώς φαίνεται πως εξυπηρετούνται από μία αναδιάταξη δυνάμεων, όπου κομβικό ρόλο θα παίζουν οι στρατιωτικές δυνάμεις και βάσεις στο Ιράκ.
Η κινητικότητα φαίνεται πως δεν γίνεται μόνο σε στρατιωτικό επίπεδο αλλά και σε διπλωματικό. Η επικράτηση του Άσαντ στον οκταετή πόλεμο δημιούργησε μια νέα κατάσταση στη Συρία, που αναγνωρίζεται από τις χώρες της περιοχής. Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ) και Μπαχρέιν ξανάνοιξαν τις πρεσβείες τους στη Δαμασκό. Αλγερία και Αίγυπτος δραστηριοποιούνται πιέζοντας για συμμετοχή της Συρίας στη Διάσκεψη Κορυφής του Αραβικού Συνδέσμου το Μάρτη στην Τύνιδα. Επαφές έχουν ξεκινήσει ανάμεσα σε Σαουδική Αραβία, ΗΑΕ, Αίγυπτο με στόχο τη μείωση της τουρκικής και ιρανικής επιρροής στη Συρία, προτιμώντας να αναθερμάνουν τις σχέσεις τους με τον Άσαντ.
Στο ίδιο κάδρο ενδοσυμμαχικών αναμοχλεύσεων και αντιπαραθέσεων, η Τουρκία δηλώνει «έτοιμη» να «βοηθήσει», για τα δικά της συμφέροντα, την αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Βόρεια Συρία, μολονότι οι τελευταίες εξακολουθούν να φεύγουν μένοντας, ενώ πιέζουν την Τουρκία δηλώνοντας ότι θα “προστατεύσουν” τους Κούρδους των δυνάμεων YPG και SDF, παρόλο που προβάλλουν σαν «κόκκινο πανί» για την Άγκυρα που τις θεωρεί «τρομοκρατικές». Η επίσκεψη του Αμερικανού συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας, Τζον Μπόλτον, σε Ισραήλ και Τουρκία ανέδειξε τις αντιθέσεις και επιβεβαίωσε την επιλογή των ΗΠΑ να συνεχίσουν τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις τους στην περιοχή με διάφορους τρόπους και με συνδυασμούς παραγόντων ή συμμαχικών σχημάτων. Η «προειδοποίηση» του Μπόλτον, ότι οι ΗΠΑ δεν θα «αποχωρήσουν» από τη Συρία μέχρι η τουρκική κυβέρνηση να εγγυηθεί ότι θα πολεμήσει το «Ισλαμικό Κράτος» και όχι τους Κούρδους, ήταν χαρακτηριστική.
Αντιδρώντας έντονα, η Άγκυρα έβαλε στο τραπέζι τούς ακόλουθους όρους της Τουρκίας αποσαφηνίζοντας την επιθυμία της να βάλει μπρος την τρίτη κατά σειρά χερσαία επέμβαση στο συριακό έδαφος, και δη στο Μανμπίτζ, πάλι κατά των Κούρδων της Συρίας, που θεωρούνται από τους Αμερικανούς «οι καλύτεροι» και «πιο αξιόπιστοι» σύμμαχοι: α) Να παραδώσουν οι ΗΠΑ 16 από τις στρατιωτικές βάσεις τους στη βόρεια Συρία, β) να πάρουν πίσω τα όπλα που έδωσαν στους Κούρδους των δυνάμεων YPG, γ) να τελειώσουν τις σχέσεις μαζί τους, δ) να συναινέσουν στα σχέδια για τη δημιουργία «σταθεροποιητικής» ένοπλης δύναμης που θα απαρτίζεται «από διάφορα τμήματα» της συριακής κοινωνίας.
Η ένταση στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις οξύνθηκε μετά την απειλή του Τραμπ ότι η χώρα του «θα καταστρέψει οικονομικά την Τουρκία εάν επιτεθεί στους Κούρδους» της Συρίας. Ωστόσο, οι απειλές του Τραμπ δεν συνοδεύτηκαν, τουλάχιστον άμεσα, από μεγαλύτερη κλιμάκωση από τη μεριά του Ερντογάν. Χαμηλώνοντας τους τόνους συζήτησαν τη δημιουργία «ζώνης ασφαλείας», «εκκαθαρισμένης από την τρομοκρατία» στη βόρεια Συρία, κάτι που είναι πάγια επιδίωξη της Άγκυρας από την αρχή του πολέμου στη Συρία. Συμφώνησαν επίσης ότι είναι αναγκαίο να ολοκληρωθεί ο λεγόμενος αμερικανο-τουρκικός «οδικός χάρτης» για την πόλη Μανμπίτζ της Συρίας και να μη δοθεί «καμία ευκαιρία σε στοιχεία που θέλουν να μπλοκάρουν την αμερικανική αποχώρηση». Οι κινήσεις αυτές έγιναν με φόντο τις δύο επιθέσεις κατά κουρδικών και αμερικανικών δυνάμεων με νεκρούς Αμερικανούς στρατιώτες, την ευθύνη των οποίων ανέλαβε ο ISIS.
Η πρόταση για «ζώνη ασφαλείας» απορρίφθηκε από Κούρδους αξιωματούχους της Συρίας ως απόπειρα κατοχής των περιοχών τους από τον τουρκικό στρατό, δηλώνοντας πως το σχέδιο «είναι απειλή για τη Συρία». Αντιπρότειναν να τεθούν οι περιοχές κοντά στα σύνορα με την Τουρκία υπό «διεθνή εποπτεία του ΟΗΕ ή το συριακό στρατό» .
Στην ίδια ρότα κινείται και η Ρωσία, καθώς ο ΥΠΕΞ Λαβρόφ ζήτησε να αναλάβει τον έλεγχο και αυτής της περιοχής ο συριακός στρατός, αμφισβητώντας επί της ουσίας τα σχέδια ΗΠΑ – Τουρκίας για τη δημιουργία δήθεν «ζώνης ασφαλείας» βάθους περίπου 30 χλμ. από τα τουρκικά σύνορα. Χαιρέτισε έτσι με νόημα τις συναντήσεις στη Δαμασκό μεταξύ κυβερνητικών αξιωματούχων και ηγετικών στελεχών των Κούρδων «ώστε να επανέλθει η ζωή σε κανονικούς ρυθμούς υπό μία κυβέρνηση χωρίς ξένη ανάμειξη!». Την ίδια στιγμή άπρακτος έφυγε από την Μόσχα ο Ερντογάν, μετά τη συνάντησή του με τον Πούτιν, καθώς πέρα από φιλοφρονήσεις για “διμερείς συνεργασίες” κ.λ.π. η Ρωσία δεν συμμερίζεται τις τουρκικές φιλοδοξίες στη Συρία, φρενάροντας τους διάφορους εξαγγελόμενους αμερικανοτουρκικούς “οδικούς χάρτες”.
πηγή: Λαϊκός Δρόμος
e-prologos.gr
