Χωρίς αμφιβολία ο Δυτικός καπιταλισμός εξασθενεί αργά αλλά σταθερά. Οι «αξίες» του (οικονομικές, ηθικές, πολιτιστικές κ.ά.) που αστραφτοκοπούσαν σαν φρεσκοκομμένο νόμισμα πριν 250 χρόνια, φθείρονται, αποδιοργανώνονται, θαμπώνουν. Στη θέση τους μπαίνει η διαφθορά, ο αριβισμός, η σήψη και παρακμή. Είναι πολύ πιθανόν στην πορεία να αντικατασταθεί με την ανοικτή παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία των χωρών του «Παγκόσμιου Νότου» (BRICS), την απελευθέρωση και τη διευκόλυνση του εμπορίου, τη δημιουργία από κοινού μιας νέας παγκόσμιας αλυσίδας των ίδιων καλογυαλισμένων «αξιών», και την υλοποίηση μιας παγκόσμιας οικονομικής επανεξισορρόπησης, στο πλαίσιο πάντοτε του καπιταλισμού. Προς το παρόν, οι εκτιμήσεις παραμένουν στη σφαίρα του πιθανού, μιας και λείπουν πολλές μεταβλητές -κυρίως από την πλευρά των BRICS- για να επαληθευτούν αυτές οι εκτιμήσεις

Είναι λοιπόν σκόπιμο να αποτιμήσουμε αυτή την κρίση αξιών του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος μέσα από τις αντιθέσεις που το συνθέτουν και που αναμφίβολα το οδηγούν στην ιστορική χρεοκοπία του. Εκ προοιμίου να πούμε ότι οι τρεις βασικές αντιθέσεις (η αντίθεση εργασίας-κεφαλαίου, η αντίθεση ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος έναντι των καταπιεζόμενων εθνών και λαών και τέλος η αντίθεση μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κρατών) που απεικονίζουν τη λυσσαλέα προσπάθεια στο μοίρασμα των σφαιρών επιρροής και των πλουτοπαραγωγικών πηγών, είναι τόσο εμφανείς και ερμηνεύσιμες, ώστε να μην χρειάζονται παραπέρα ανάλυση. Ωστόσο, πάνω στο έδαφος αυτών των αντιθέσεων που εξακολουθούν -και θα εξακολουθήσουν- να υπάρχουν γεννιούνται και αναπτύσσονται καθημερινά εκατοντάδες άλλες δευτερεύουσες ή τριτεύουσες αντιθέσεις, είτε λ.χ. αφορούν στην ΕΕ, όπως οι ενδοευρωπαϊκές συγκρούσεις, οι αντιθέσεις για την κλιματική αλλαγή, για τις σχέσεις με τις ΗΠΑ, για τις σχέσεις με τον BRICS, για τον πόλεμο στην Ουκρανία, για τον Covid-19, για τις σχέσεις με τη Ρωσία, για τις υποκλοπές, για το φυσικό αέριο LNG, για τις σχέσεις με την Τουρκία, για τους αγωγούς φυσικού αερίου, για τη σύγκρουση του γαλλογερμανικού άξονα, για το μεταναστευτικό, για τα ορυκτά καύσιμα, για την Ενέργεια, για το σύστημα δικαιοσύνης, για τις επιδοτήσεις, για το ενταξιακό καθεστώς νέων χωρών στην ΕΕ κλπ, είτε αφορούν τις ενδοαμερικανικές αντιθέσεις δημοκρατικών-Ρεπουμπλικάνων, ΗΠΑ-Κίνας, ΗΠΑ-Ρωσίας, ΗΠΑ-ΕΕ, ΗΠΑ-Λατινική Αμερική, G7-BRIKS, ΗΠΑ-Ιράν, ΗΠΑ-Συρία, ΗΠΑ-κουρδικό ζήτημα, Τουρκίας-Ελλάδας, είτε τις αντιθέσεις Αρμενίας-Ατζερμπαιτζάν, Κυπριακό, Παλαιστίνης-Ισραήλ, Ινδίας-Πακιστάν, το Δρόμο Μεταξιού με τα εμπλεκόμενα κράτη, αντιθέσεις Κίνας-Ταϊβάν, Κίνας-Αφρικής κλπ, κλπ, με αποτέλεσμα οι λαοί να βρίσκονται σε συνεχή αναταραχή. Αυτή η ποσοτική συσσώρευση αυτών των αντιθέσεων οδηγεί αναπόφευκτα σε μία ποιοτική αλλαγή, πολύ δύσκολα αναλύσιμη, μιας και οι BRICS έχουν ίδιο καταπιεστικό καπιταλιστικό πρόσημο! Κατά συνέπεια, θα πρέπει να αποφεύγεται κάθε συμπάθεια προς την ανερχόμενη κυριαρχική ισχύ των BRICS, αφού πρόκειται για το ανεστραμμένο είδωλο του σημερινού καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, με τη μάσκα του ειρηνοποιού.

Ωστόσο, δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε την μονομέρεια των κυρίαρχων ΜΜΕ, ερευνητών, αναλυτών, κοινωνιολόγων, γιατρών κ.ά., υπέρ του δυτικού κόσμου, οι οποίοι, κρατώντας αμετακίνητο το σύστημα των καπιταλιστικών «αξιών», αποτυπώνουν, αναλύουν, ερευνούν και περιγράφουν την εξωτερική μορφή των αντιθέσεων, το περίβλημα, το εντυπωσιακό, το σκανδαλώδες, το τυχαίο ή το χαώδες. Κι όταν είναι αναγκασμένοι να δώσουν την «ανάλυση» στη δημοσιότητα, το κάνουν κατά τρόπο που το ίδιο το γεγονός να εμφανίζεται σαν κάτι το τυχαίο, κάτι το θηριώδες και ανυπότακτο στις δυνατότητες της επιστήμης και της κοινωνίας.

Κι ας μπούμε στο θέμα μας.

***

Η νίκη της Δύσης στον Ψυχρό Πόλεμο και η πτώση της ΕΣΣΔ το 1990-91 επανένωσε την ενιαία παγκόσμια καθολική καπιταλιστική αγορά και εγκαινίασε μία εποχή κατά την οποία, υποτίθεται, ότι θα επικρατούσε στον πλανήτη ο συνδυασμός μιας εκδοχής του πολιτικού νεοφιλελευθερισμού αφενός και του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού των ελεύθερων αγορών αφετέρου. Αυτή ήταν η λεγόμενη Νέα Παγκόσμια Τάξη κατά τον Μπους τον πρεσβύτερο, κάτω από την ιδεολογική, πολιτική και οικονομική ηγεμονία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που θα καταύγαζε τις παγκόσμιες αντιθέσεις.

Τελικά το «τέλος της Ιστορίας» και η «νέα εποχή» κράτησαν οριακά δυο-τρεις δεκαετίες και τελείωσαν με την ανάδυση άλλων ανταγωνιστικών μεγάλων δυνάμεων οι οποίες απαιτούν το ξαναμοίρασμα των πλουτοπαραγωγικών πηγών, διαμέσου συγκροτημένης ομάδας (Oργανισμός της Σαγκάης, BRICS+), και τη σταδιακή αντικατάσταση του δολαρίου σαν συναλλακτικού και αποθεματικού νομίσματος.

Η εικόνα αυτής της νέας παγκόσμιας πραγματικότητας απαθανατίζεται στην «οικογενειακή» φωτογραφία των G7 από τη μία πλευρά με αυτή των BRICS+ από την άλλη. Ήδη η σύνθεση της τελευταίας κατά την τελευταία Σύνοδο του μπλοκ στο Γιοχάνεσμπουργκ στις 22-24 Αυγούστου 2023 ήταν ευδιάκριτα διευρυμένη. Οι BRICS+ διεκδικούν με αξιώσεις τουλάχιστον ισότιμο μερίδιο της παγκόσμιας ισχύος με αυτό της Δύσης, χτίζοντας σταδιακά ένα εναλλακτικό καπιταλιστικό μοντέλο οικονομικής συνεργασίας έξω και πέρα από το ακραίο νεοφιλελεύθερο σύστημα που προωθούν η Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και επιπλέον ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα όπου δεν θα κυριαρχεί ούτε το αμερικανικό δολάριο, ούτε το ευρώ.

Αξίζει να σημειώσουμε πως για τριάντα περίπου χρόνια υπήρξε μία ραγδαία ανάπτυξη της βιομηχανίας με μοχλούς ανάπτυξης την βιοχημεία, την τηλεματική και την πυρηνική Ενέργεια. Η παραγωγικότητα της εργασίας αυξήθηκε σημαντικά, με την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, στοιχείο που αύξησε την ανεργία, ενώ παράλληλα γέμισε με κέρδη τη δεξαμενή της υπεραξίας. Η εγκατάλειψη της πυρηνικής Ενέργειας μετά και το ατύχημα του πυρηνικού σταθμού της Φουκουσίμα το 2011, έδωσε ξανά ώθηση στα στερεά καύσιμα, το φυσικό αέριο και τις ανανεώσιμες πηγές Ενέργειας.

***

Όμως, ας δώσουμε μία εξήγηση στο φαινόμενο αυτής της ανάπτυξης.

Είναι γνωστό πως η άνοδος του σταθερού κεφαλαίου (τεχνολογία, νέα μηχανήματα και εργαλεία, νέες μέθοδοι κ.ά.), συνεπάγεται και την μείωση του μεταβλητού κεφαλαίου (απολύσεις πλεονάζοντος εργατικού δυναμικού, συμπίεση των μισθών εργασίας, αύξηση της παραγωγικότητας κλπ) που παρασύρουν προς τα κάτω τόσο την Υπεραξία, όσο και το μέσο ποσοστό κέρδους μιας επιχείρησης (κ’= Υπεραξία στο σύνολό της/Σταθερό κεφάλαιο+Μεταβλητό κεφάλαιοΧ100).

Οι καπιταλιστές το γνωρίζουν πολύ καλά και για να αντισταθμίσουν τη μείωση των κερδών, αυξάνουν τη μάζα της παραγωγής (εντατικοποίηση της παραγωγής, νέες εργασιακές σχέσεις, απλήρωτες υπερωρίες κ.ά.) αντισταθμίζοντας όχι μονάχα ένα μέρος της χαμένης Υπεραξίας, αλλά πολλαπλασιάζοντάς την. Αυτό έχει σαν συνέπεια τη δημιουργία τεράστιων απούλητων εμπορευμάτων εξαιτίας της πτώσης της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων και παράλληλα μία τεράστια δεξαμενή Υπεραξίας, που παρκάρεται στις μέρες μας είτε στα υπεράκτια νησιά, είτε στις τράπεζες του Λιχνενστάϊν, της Ελβετίας, του Λουξεμβούργου κ.α.. Η υπερδιαφήμιση, προκειμένου να διεγερθεί η καταναλωτική συνείδηση, έχει ελάχιστη ανταπόκριση.

Κι ενώ μετά τον Β΄ Π.Π. οι μισθοί και τα μεροκάματα ανέβαιναν, λόγω και της ανάπτυξης ενός προοδευτικού εργατικού κινήματος αλλά και τις ανάγκες μιας καταναλωτικής αγοράς, ωστόσο από το 1970 και μετά (πετρελαϊκή κρίση) παρατηρείται σοβαρή πτώση τους και αύξηση των απολύσεων. Οι βιομηχανίες συνέχισαν να παράγουν αυξάνοντας συνεχώς τη μάζα των προϊόντων, παρά τη μείωση της κατανάλωσης. Συνεχώς νέα μοντέλα τηλεματικής, εκατομμύρια τόνοι ρούχων, εκατοντάδες χιλιάδες τόνοι χημικών, ποταμοί γάλακτος, βουνά κρεάτων κλπ συνθέτουν την εξαγωγή κεφαλαίων σε χώρες της Ν.Α. Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, με μεροκάματα πείνας και ανύπαρκτα συνδικαλιστικά κινήματα. Οι παγκόσμιες ολιγαρχίες αδιαφορούν για τα πλεονάσματα.

Για να ενισχυθεί ο καταναλωτισμός επινοήθηκε ο τραπεζικός δανεισμός με δάνεια και πιστωτικές κάρτες. Το τραπεζικό κεφάλαιο εξαχρειώθηκε. Πολλαπλασιάστηκαν τα παράγωγα χρηματοοικονομικά προϊόντα μέσω της κοινωνικής αναπαραγωγής (πχ προσωπική χρηματοδότηση μέσω ενυπόθηκων δανείων, συντάξεων, υγειονομικής περίθαλψης μέσω ιδιωτικών κλινικών κ.ά.).

Η ανεξέλεγκτη παραγωγή σε συνδυασμό με τον ανεξέλεγκτο δανεισμό των νοικοκυριών και τη ραγδαία πτώση της αγοραστικής τους δύναμης, οδήγησαν αναπόφευκτα στην οικονομική κρίση που διαρκεί από το 2007και σέρνεται μέχρι και σήμερα. Υπάρχει ωστόσο και ένας ακόμα λόγος που όχι μόνον υποδαυλίζει αλλά και συντηρεί την παγκόσμια οικονομική κρίση. Το πλασματικό (άυλο) κεφάλαιο1 που αγγίζει σχεδόν το δεκαπλάσιο του παγκόσμιου ΑΕΠ (=102 τρισ. δολάρια), δηλ. το 1 τετράκις δισ. δολάρια και που αποτελεί μία βόμβα στα θεμέλια της Δύσης!!

Μέσα στο πλαίσιο της παγκόσμιας ολιγαρχίας, συντηρείται ένα πρωτοφανές κλίμα ρευστότητας και εφησυχασμού, σχεδόν αδιάφορο από τις δραματικές εξελίξεις στην πανδημία, την ακρίβεια, την ενεργειακή και επισιτιστική κρίση, τον πόλεμο, την περιβαλλοντική καταστροφή κ.ά. γεγονότα που η ίδια είτε είναι υπεύθυνη, είτε ελέγχει απόλυτα. Κυριολεκτικά ένας άλλος κόσμος. Την ώρα που οι «δυτικές» Εκθέσεις αναδεικνύουν διαρκώς την ανάγκη μιας «επανεκκίνησης» του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος, ή κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, οι ολιγαρχίες παραμένουν τελείως αδιάφορες, γνωρίζοντας ότι ο λογαριασμός θα έρθει στα λαϊκά νοικοκυριά. Ήδη, οι συνέπειες από την πληθωριστική κυκλοφορία του χρήματος βλάπτουν κατ’ εξοχήν τα ασθενέστερα στρώματα της κοινωνίας. Κι αυτό γιατί: αναδιανέμεται το εισόδημα μέσω των Προϋπολογισμών σε βάρος των εργατολαϊκών στρωμάτων, μειώνεται η αγοραστική δύναμη των νοικοκυριών, μειώνεται η κατανάλωση, περιορίζονται η παραγωγή και οι επενδύσεις, αυξάνεται η ανεργία, αυξάνονται τα επιτόκια, αυξάνονται οι τιμές των μεταφορών, των ναύλων και των πρώτων υλών, μειώνεται η ανταγωνιστικότητα των εγχωρίων εμπορευμάτων, αυξάνονται οι τιμές των προϊόντων στην αγορά, επέρχεται νομισματική υποτίμηση και στενότητα χρήματος την ώρα που, όπως είπαμε, κυκλοφορεί πολύ χρήμα στην αγορά. Ποτέ όμως για τους φτωχούς…

Σημ.1: Το πλασματικό κεφάλαιο κατά τον Μάρξ είναι η μετατροπή του τοκοφόρου κεφαλαίου (δανεισμός) που δίνεται έναντι ενυπόθηκου στοιχείου (εμπράγματου), λ.χ. μία σύμβαση, ένα σπίτι, ένα πακέτο μετοχές κλπ. Αυτά τα χρεόγραφα εισάγονται στην αγορά σαν χρήμα, ανεξάρτητα αν έχει εξοφληθεί ή όχι το αντίστοιχο χρέος (Το Κεφάλαιο 1978 κεφ. 29).

***

Ο κόσμος του 21ου αιώνα αλλάζει. Πρόκειται για έναν πολύπλοκο κόσμο ρευστό, δυναμικό, ακατάπαυστα ασταθή και απρόβλεπτο. Από τη μια μεριά οι γιγαντιαίες διαστάσεις του χρηματιστικού κεφαλαίου που υποτάσσουν στην εξουσία τους τη μάζα των μεσαίων, των μικρών και των πολύ μικρών καπιταλιστικών επιχειρήσεων και νοικοκυριών και από την άλλη η οξυμένη πάλη του με τους άλλους παγκόσμιους διεκδικητές τους οποίους αναφέραμε παραπάνω. Περιττό να σημειώσουμε πως η καπιταλιστική ιδεολογία έχει διεισδύσει από καιρό μέσα στην εργατική τάξη, καταργώντας τα εμφανή σύνορα στο πεδίο των ιδεών με την αστική τάξη.

Προς το παρόν δεν φαίνεται κάποιος συνασπισμός που να κατέχει τη θέση ενός αδιαμφισβήτητου ηγεμόνα. Ωστόσο, το βέβαιο είναι πως «…οι διιμπεριαλιστικές συμμαχίες -με οποιαδήποτε μορφή και αν κλείνονται αυτές οι συμμαχίες, με τη μορφή ενός ιμπεριαλιστικού συνασπισμού εναντίον ενός άλλου ιμπεριαλιστικού συνασπισμού, ή με τη μορφή μίας γενικής συμμαχίας όλων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων- αποτελούν απλώς αναπόφευκτες ανάπαυλες ανάμεσα στους πολέμους. Οι ειρηνικές συμμαχίες προετοιμάζουν τους πολέμους και με τη σειρά τους ξεπηδούν από τους πολέμους, καθορίζοντας οι μεν τους δε, γεννώντας τη μορφή της ειρηνικής και της μη ειρηνικής πάλης πάνω στο ίδιο ακριβώς έδαφος των ιμπεριαλιστικών σχέσεων και των αμοιβαίων σχέσεων της παγκόσμιας οικονομίας και της παγκόσμιας πολιτικής…» (Β.Ι. ΛΕΝΙΝ: «Ο ιμπεριαλισμός»).

Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία -η Ρωσία είχε κάνει λόγο για πόλεμο «μερικών εβδομάδων»- μετατράπηκε σε μία πρωτοφανή κλιμάκωση, όπου οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ μπλέχθηκαν μέσα στις σπείρες του πολέμου, εφοδιάζοντας συνεχώς με νέα όπλα το Κίεβο και δίνοντας διέξοδο στην κρίση που έχει ξεσπάσει μέσα στην αμερικάνικη οικονομική και πολιτική σκηνή καθώς και την αμερικανική κοινωνία. Ο πόλεμος στην Ουκρανία διεύρυνε το οικονομικό και πολιτικό χάσμα μεταξύ Δύσης και «Παγκόσμιου Νότου», όπως αποκαλούνται οι χώρες του BRICS. Η πρόσφατη Σύνοδος στο Γιοχάνεσμπουργκ (22-23/08/2023) έβαλε τον BRICS στο επίκεντρο των παγκόσμιων εξελίξεων και των γεωπολιτικών ανακατατάξεων. Ήδη περισσότερες από 30 χώρες, εκτός από τις 6 (Ιράν, Σ. Αραβία, Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα, Αίγυπτος, Αιθιοπία, Aργεντινή) που εντάχθηκαν στους BRICS, ενδιαφέρονται να γίνουν μέλη, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν μεγάλες ανισότητες μεταξύ τους και ειδικότερα με την Κίνα, σε οικονομικά, πολιτικά, γεωπολιτικά ζητήματα κλπ.

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα είναι η περίπτωση της ΕΕ η οποία ήδη από την εποχή της πανδημίας και στη συνέχεια της ενεργειακής κρίσης έχει περιθωριοποιηθεί, χωρίς να μπορεί να παρακολουθήσει τον ταχύτατα μεταβαλλόμενο γεωπολιτικό χάρτη. Υπάρχει σοβαρό έλλειμμα ετοιμότητας, αναξιοπιστίας, πραγματισμού, και περίσσευμα διαφθοράς, διαπλοκής, υποκρισίας. Όλ’ αυτά την αποδυναμώνουν και την καθιστούν ανίκανη να ανακτήσει μια σημαντική θέση στο γεωπολιτικό γίγνεσθαι της εποχής μας.
Σύμφωνα με την Eurostat, το 2022, 95,4 εκατ. άνθρωποι, που αντιστοιχούν στο 21,7% του πληθυσμού στην ΕΕ, διέτρεχαν κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού, δηλαδή ζούσαν σε νοικοκυριά που αντιμετώπιζαν τουλάχιστον έναν από τους τρεις σχετικούς κινδύνους: κίνδυνο φτώχειας, σοβαρή υλική και κοινωνική στέρηση, διαβίωση σε νοικοκυριό με γονείς με διακεκομμένο ωράριο εργασίας.

Έχοντας ως στόχο τον περιορισμό του πληθωρισμού ο οποίος έφθασε σε ύψος ρεκόρ (8,6% τον Ιούνιο 2022), η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έπειτα από 11 χρόνια ανακοίνωσε αύξηση των επιτοκίων της, κατά 3,0 μονάδες. Αυτομάτως τίθεται το ζήτημα του κατά πολύ ακριβότερου δανεισμού των χωρών-μελών της ΟΝΕ με τις υπερχρεωμένες χώρες (Ιταλία, Ελλάδα κ.ά.) να απειλούνται ακόμη περισσότερο.

***

Ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ, εμφανίζεται καθησυχαστικός ισχυριζόμενος ότι τα …θεμελιώδη στοιχεία είναι πραγματικά ισχυρά. Από την πλευρά της η ΕΕ έσπευσε να προειδοποιήσει για τον κίνδυνο εκδήλωσης νέας μελλοντικής κρίσης. Σε κάθε περίπτωση, η ΕΚΤ καλεί τα κράτη-μέλη να προχωρήσουν σε κλιμάκωση των αντιλαϊκών «μεταρρυθμίσεων», καθώς βέβαια η νομισματική πολιτική δεν μπορεί να στηρίξει την τεράστια σε μέγεθος κλοπή της υπεραξίας που γίνεται σε βάρος της εργατικής τάξης. Θυμίζουμε πως στην πρόσφατη συνάντηση στο Νταβός είχε συζητηθεί εκτεταμένα το θέμα της συνεχιζόμενης κρίσης και είχαν προταθεί «συγκεκριμένα» νομισματικά και πολιτικά μέτρα για την αναχαίτισή της. Μάταια. Η ίδια η κρίση έβγαλε στο φως την ανικανότητα των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών της ΕΕ να χειραγωγήσουν τους στοιχειώδεις κανόνες του καπιταλιστικού συστήματος.

Είναι φως φανάρι πως η τεράστια ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων που δημιούργησε ο ίδιος καπιταλισμός, ξεπέρασαν το πλαίσιο των αστικών σχέσεων παραγωγής, οι οποίες πλέον μετατρέπονται σε φρένο για την παραπέρα ανάπτυξη αυτών των παραγωγικών δυνάμεων. Και σε αυτό το σημείο, κι επειδή η ανατροπή της κυριαρχίας μιας χούφτας ιμπεριαλιστικών κρατών δεν φαίνεται να επέρχεται από την ανάπτυξη των αντιιμπεριαλιστικών επαναστατικών κινημάτων, τη λύση για τους λαούς φέρνει, δυστυχώς, ο πόλεμος.

Καθώς δεν φαίνονται στον προβλεπτό ορίζοντα είτε σοβαρές λαϊκές αντιδράσεις και εξεγέρσεις που να απειλούν το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα, είτε οι υφιστάμενες λαϊκές κινητοποιήσεις αποδεικνύονται αναντίστοιχες με το τεράστιο σε μέγεθος αντιλαϊκό καταπιεστικό μηχανισμό, ο φόβος ανεξέλεγκτης κοινωνικής αναταραχής στο πολιτικό σκηνικό κατευνάζεται και οι απειλές, η τρομοκράτηση, η καταπίεση και καταστολή εκ μέρους των δυνάμεων του κεφαλαίου παίρνουν γενικευμένο χαρακτήρα. Από τη μία πλευρά οι δυνάμεις του χρηματιστικού κεφαλαίου και εκπρόσωποι του παγκόσμιου καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος σαλπίζουν ακόμα τη νίκη του νεοφιλελευθερισμού ενάντια στα σάπια ρεβιζιονιστικά καθεστώτα, του «σοσιαλισμού της αγοράς» όπως τον θεωρούν, αρνούμενοι να δουν τις βασικές αντιφάσεις και την νομοτελειακή εμφάνιση των αδυσώπητων καπιταλιστικών κρίσεων που οδηγεί αδήριτα στην οικονομική, πολιτική, πολιτισμική παρακμή το ίδιο το σύστημα. Από την άλλη πλευρά οι διασπασμένες δυνάμεις της εργασίας, με επικεφαλής το κυρίαρχο ρεύμα του ρεφορμισμού, σαλπίζουν μάταια για να πέσουν από μόνα τους τα τείχη της Ιεριχούς, με αγώνες συμβιβασμένους στο πλαίσιο των μικροαλλαγών στο εποικοδόμημα. «…Όσο όμως αυτοί οι αγώνες των εργαζόμενων δεν μπολιάζονται με μία επαναστατική ιδεολογία και πολιτική, που μπορεί να τους ενοποιήσει και να τους ανεβάσει σε ένα ανώτερο επίπεδο, να τους δώσει σταθερή προοπτική και στόχο, δεν θα ξεφεύγουν από το σημερινό επίπεδο των ρεφορμιστικών αυταπατών, οι εργαζόμενοι δεν θα ναι σε θέση να υπερασπίσουν αποτελεσματικά τα ταξικά τους συμφέροντα και πολύ περισσότερο να αποκρούσουν την αντιλαϊκή επίθεση και να αμφισβητήσουν σε μια πορεία την εξουσία των κυρίαρχων δυνάμεων. Αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να συντελεστεί αυθόρμητα. Απαιτεί τις συνειδητές οργανωμένες προσπάθειες των κομμουνιστών, απαιτεί πάνω από όλα τη δημιουργία ενός πραγματικού κομμουνιστικού κόμματος που θα χαράξει μια επαναστατική γραμμή, θα ενώσει τους κομμουνιστές, θα συσπειρώσει και θα καθοδηγήσει την εργατική τάξη στους μεγάλους λαϊκούς επαναστατικούς αγώνες ενάντια στην αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό.…». (4ο Συνέδριο του Μ-Λ ΚΚΕ)

Ιωσήφ Σταυρίδης, μέλος της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ