O Gunduz Agayev είναι ένας νέος σκιτσογράφος, με ταλέντο, ξυλομπογιές και μια φαντασία που καλπάζει στο όμορφο.
Τον κόσμο που ζούμε, πια δεν τον ανέχεται γι αυτό κατεβαίνει στους δρόμους, διαδηλώνει, συμμετέχει σε κινήματα ενάντια στη φτώχεια, την εκμετάλλευση, τον πόλεμο, το βιασμό της φύσης.
Όταν μένει μόνος, με τις ξυλομπογιές του, βάζει την αδικία, την υποκρισία και τη γελοιότητα πάνω στο χαρτί και τα φτύνει. Όχι πάντως για να μην τα ματιάσει.

Η ασχήμια τότε θολώνει, μουτζουρώνεται και ο Gunduz, με την καλπάζουσα φαντασία, τη μετασχηματίζει σε ομορφιά, τη σατιρίζει, την προκαλεί.
Όπως λέει και ο Μάρκος Μέσκος, που μπήκε πριν λίγες μέσα στη γη αλλά άφησε πάνω της τα ποιήματά του, “Δεν ηττηθήκαμε. Αποτύχαμε” Αυτή η κουβέντα αφήνει περιθώριο στην ελπίδα.
Το ίδιο μήνυμα, με άλλα λόγια, ή μάλλον με χρώματα, προσπαθεί να μεταφέρει κι ο Gunduz. 

Δεν κάναμε πόλεμο στην ασχήμια, τον τελευταίο τουλάχιστον μισό αιώνα. Κάτι αψιμαχίες ναι, αλλά δεν τσακίζεις έτσι ούτε τον πόλεμο ούτε το φασισμό ούτε την αδικία.
Μόνο ο “καλύτερος κόσμος” στο χαρτί ζωγραφίζεται με μπογιές. Όχι όμως και ο καλύτερος κόσμος. 

Κάτι κάναμε λίγο ή κάτι δεν κάναμε σωστά.
Μεγεθύναμε την αψιμαχία; Υποτιμήσαμε το μαύρο; Περιχαρακωθήκαμε ο καθένας στο δικό του κύκλο με την κιμωλία και το δικό του παπικό αλάθητο;
Αυτά δεν είναι ήττα. Είναι αποτυχία.

Δεν στήνουμε στο δρόμο το σπιρτόκουτο και το βαφτίζουμε οδόφραγμα. 

Η κοινωνική δικτύωση δεν είναι στην οθόνη. Τουλάχιστον όχι η αυθεντική. Είναι στο δρόμο, στο σωματείο, στην ομάδα αλληλεγγύης, ακόμη και στην αλάνα.
Ας το πάρουμε λοιπόν απ’ τη αρχή. 

Ο Αϋλάν θα μπορούσε να παίζει στην άμμο, λέει ο Gunduz με τις μπογιές του, αντί να κείτεται παγωμένος και άκαμπτος εκεί που σκάει το κύμα.
Ο καλύτερος κόσμος δεν φτιάχνεται μόνο με μπογιές και περιγραφές.

Έχει σίγουρα ανάγκη από χρώματα, όπως το κόκκινο των πανό, το κίτρινο των γιλέκων, αλλά κυρίως το βαθύ άλικο της απόφασης και της καρδιάς μας.

Νίνα Γεωργιάδου