Μόνη διέξοδος ο δρόμος της ανυποχώρητης αντίστασης και πάλης

 Ο λαός μας βρίσκεται ξανά αντιμέτωπος με το φάσμα μιας οικονομικής κρίσης και την πολιτική της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Ύστερα από την πανδημία και την υγειονομική κρίση που ακολούθησε εξαιτίας της εγκληματικής διαχείρισής της πανδημίας από την κυβέρνηση Μητσοτάκη, νέα δεινά έρχονται να προστεθούν στο ήδη επιβαρυμένο βιοτικό επίπεδο του λαού. 12 χρόνια μετά την υπογραφή του 1ου μνημονίου και την πρωτοφανή σε μέγεθος και διάρκεια προηγούμενη οικονομική κρίση, ο λαός μας αντιμετωπίζει ένα πρωτοφανές κύμα ακρίβειας σε όλα τα βασικά ήδη λαϊκής κατανάλωσης, με τον πληθωρισμό να σκαρφαλώνει σε δυσθεώρητα ύψη εξανεμίζοντας το ήδη πενιχρό λαϊκό εισόδημα.

 Η κυβέρνηση, αφού τα τελευταία δύο χρόνια άφησε το λαό εντελώς απροστάτευτο απέναντι στην πανδημία, αφού εν μέσω πανδημίας όχι μόνο δεν ενίσχυσε αλλά αντίθετα πετσόκοψε τον προϋπολογισμό για το ΕΣΥ αυτά τα δύο χρόνια κατά πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια, αφού το μόνο μέτρο που πήρε για να αντιμετωπίσει την πανδημία ήταν η ενίσχυση της καταστολής και η προβολή του αφηγήματος της «ατομικής ευθύνης», τώρα μπροστά στις πρωτοφανείς ανατιμήσεις στην ενέργεια, στα καύσιμα και στα τρόφιμα μοιράζει ψίχουλα – κοροϊδία, ενισχύοντας την οργή που ήδη έχει αρχίσει να γενικεύεται σε εκτεταμένα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Το καζάνι της κοινωνικής οργής σιγοβράζει με απρόβλεπτες εξελίξεις, αφού είναι χαρακτηριστικό ότι το ζήτημα της ακρίβειας αποδεικνύεται σε νούμερο ένα πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας.

 Μάταια η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει ότι λίγο πολύ το πρόβλημα της ακρίβειας οφείλεται στον πόλεμο που ξέσπασε το Φλεβάρη στην Ουκρανία. Η ακρίβεια είχε αρχίσει ήδη να σαρώνει το λαϊκό εισόδημα ήδη από τα τέλη του καλοκαιριού του 2021, με την κυβέρνηση να δηλώνει τότε ότι οι ανατιμήσεις και ο πληθωρισμός είναι ζητήματα που θα μας απασχολήσουν για ελάχιστους μήνες. Στην πραγματικότητα, το κύμα ακρίβειας που σάρωνε όλο τον κόσμο δεν ήταν τίποτε περισσότερο από τον τρόπο με τον οποίο οι κυβερνήσεις έστελναν το λογαριασμό στους λαούς για όσα έχασε το μεγάλο κεφάλαιο στην περίοδο της πανδημίας. Τώρα, μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία, οι τιμές όλων των βασικών ειδών λαϊκής κατανάλωσης, της ενέργειας και των καυσίμων οδηγούνται σε νέες ασύλληπτες ανατιμήσεις. Το μεγάλο κεφάλαιο για μια ακόμα φορά φορτώνει τα σπασμένα της ενεργειακής κρίσης στις πλάτες των λαών.

 Την ίδια στιγμή, η φτώχεια γενικεύεται σε ευρύτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, τα ποσοστά της ανεργίας εξακολουθούν να βρίσκονται σε δυσθεώρητα μεγέθη και αναμένεται να αυξηθούν το επόμενο διάστημα ιδιαίτερα για τη νεολαία, οι κοινωνικές δαπάνες κόβονται δραστικά και οι φοροεπιδρομή συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση μέσω των ιδιωτικοποιήσεων έχει παραδώσει και συνεχίζει να παραδίδει τον δημόσιο πλούτο στο ντόπιο και ξένο μεγάλο κεφάλαιο. Πρόκειται για μια σκληρή ταξική πολιτική, για διαιώνιση στην πραγματικότητα της πολιτικής των μνημονίων, που όσο και αν η κυβέρνηση Μητσοτάκη προσπαθεί να την εξωραΐσει, τα καταστροφικά για τον λαό αποτελέσματά της θα οδηγήσουν αργά η γρήγορα τον λαό στον δρόμο του αγώνα.

 Την ίδια στιγμή παιδεία, υγεία, κοινωνική προστασία, όλα θυσιάζονται στον βωμό την προώθησης των συμφερόντων της ολιγαρχίας. Τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών και των φοιτητών που χτυπήθηκαν από την εφαρμογή της αντιεκπαιδευτικής τηλεκπαίδευσης συνεχίζονται να δέχονται τα χτυπήματα της πολιτικής της υποχρηματοδότησης, μιας πολιτικής που μεταφράζεται σε χιλιάδες κενά και χιλιάδες χαμένες διδακτικές ώρες στα σχολεία, στο χτύπημα του δημόσιου σχολείου μέσω του νόμου για την αξιολόγηση και τη σχολική αυτονομία, στο πέταγμα χιλιάδων μαθητών από την τριτοβάθμια εκπαίδευση για δεύτερη χρονιά μέσω της εφαρμογής της ελάχιστης βάσης εισαγωγής, στο κλείσιμο δεκάδων πανεπιστημιακών τμημάτων που προετοιμάζεται, στο ακόμα μεγαλύτερο χτύπημα των πτυχίων, στο κόψιμο της χρηματοδότησης για τα πανεπιστήμια. Από την άλλη η υγεία του λαού δέχεται νέα χτυπήματα, ύστερα από δύο χρόνια πανδημίας. Με το νομοσχέδιο για το νέο ΕΣΥ, η κυβέρνηση στοχεύει σε συγχωνεύσεις κλινικών, σε κλείσιμο νοσοκομείων, σε ιδιωτικοποίηση του ΕΣΥ, ενώ το εθνικό σύστημα υγείας είναι έτοιμο να δεχτεί ακόμα ένα χτύπημα με την εκδικητική απόλυση ή τη συνέχιση της αναστολής των χιλιάδων υγειονομικών που δεν έχουν εμβολιαστεί. Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια πολιτική που αδιαφορεί για την υγεία και τη ζωή του λαού, που ξηλώνει καθετί που θυμίζει κοινωνικό κράτος, που οδηγεί σε αύξηση των θανάτων εν μέσω πανδημίας διότι δεν υπάρχουν ΜΕΘ, που οδηγεί σε πλημμύρες το Φθινόπωρο, σε αποκλεισμούς από τα χιόνια στο κέντρο της Αθήνας τον Χειμώνα, σε καταστροφικές πυρκαγιές το Καλοκαίρι, επειδή δεν υπάρχει και δεν υιοθετείται κανένα μέτρο πρόληψης και κοινωνικής προστασίας απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα, με αποτέλεσμα το περίφημο «επιτελικό κράτος» της κυβέρνησης Μητσοτάκη να αποδειχθεί ένα επικών διαστάσεων επιτελικό μπάχαλο σε βάρος πάντα του λαού και των δικαιωμάτων του.

 Η πολιτική της φτώχειας και της εξαθλίωσης, όπως πάντα, έτσι και τώρα πάει χέρι – χέρι με την πολιτική της καταστολής και της κρατικής τρομοκρατίας. Η καρατόμηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, η αστυνομική βία, τα μέτρα χουντικού τύπου που υιοθετήθηκαν στην περίοδο της καραντίνας και των λοκντάουν, εδραίωσαν ένα ολόκληρο αντιδραστικό πλαίσιο που ήρθε για να μείνει και να αξιοποιηθεί απέναντι στους αγώνες του λαού που κυοφορούνται στο έδαφος της αντιλαϊκής πολιτικής και αργά ή γρήγορα και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα ξεσπάσουν. Η εφαρμογή του νόμου Χατζηδάκη, η κήρυξη πολλών απεργιών που χαρακτηρίζονται από τα δικαστήρια ως παράνομες και καταχρηστικές, το χτύπημα των σωματείων και το μέτρο για το φακέλωμα των μελών των διοικητικών συμβουλίων τους μαζί με την απόφαση πως όσα σωματεία αρνηθούν να εγγραφούν στο ΓΕΜΗΣΟΕ θα ανασταλεί πρακτικά η λειτουργία τους αφού δεν θα μπορούν ούτε να προβούν σε διαπραγμάτευση συλλογικής σύμβασης, ούτε και να προκηρύξουν απεργία, καθώς και το χτύπημα των συγκεντρώσεων και γενικότερα των λαϊκών αγώνων αποδεικνύουν ότι το συνδικαλιστικό κίνημα είναι αυτό που μπορεί πραγματικά να βάλει φραγμό στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και για αυτό ακριβώς προσπαθεί η κυβέρνηση να χτυπήσει όσο το δυνατόν περισσότερο τη λειτουργία του.

 Απέναντι στην βάρβαρη, αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, ο μόνος δρόμος για τον λαό είναι αυτός της παλλαϊκής – πανεργατικής αντίστασης και πάλης για την ανατροπή όλων των αντιλαϊκών μέτρων. Ο λαός, ξεπερνώντας τα εμπόδια που του θέτουν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, να υπερασπίσει τα σωματεία του και τα δημοκρατικά του δικαιώματα και να βγει στο δρόμο του αγώνα ενάντια στην πολιτική της φτώχειας, της ακρίβειας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης.

Αναδημοσίευση από το νέο τεύχος του Περιοδικού Πορεία

πηγή: poreia.net