Τα κυβερνητικά αδιέξοδα πληθαίνουν καθώς τη μνημονιακή πολιτική, διαδέχθηκαν η οικονομική κρίση, οι πλημμύρες, η πανδημία, οι πυρκαγιές και προφανώς θα ακολουθήσουν οι πλημμύρες του Φθινοπώρου-Χειμώνα, καθώς το αποσαθρωμένο έδαφος δεν μπορεί να κρατήσει το νερό της βροχής.

Στο μεταξύ το χάλι της ελληνικής οικονομίας, μετά το ξεπουπούλιασμα του «μαξιλαριού ασφαλείας» που δημιούργησε ο ΣΥΡΙΖΑ από το στύψιμο των εργατολαϊκών νοικοκυριών, είναι απερίγραπτο. Οι τεράστιες ζημιές που προέκυψαν από την οικονομική κρίση, την πανδημία και τώρα από τις φωτιές σε Αττική, Πελοπόννησο και Εύβοια, είναι αδύνατον να καλυφθούν από τον κρατικό κορβανά.

Οι διαβόητες «επενδύσεις» καθυστερούν, αλλά και τα έσοδα σε ότι έχει ξεπουληθεί από αεροδρόμια, σιδηροδρόμους, λιμάνια, τηλεπικοινωνίες, κλπ., οδεύουν στο εξωτερικό.

Σε ότι αφορά το χρέος, που σε καμία περίπτωση δεν στοιχειοθετείται η αντίληψη για τη «βιωσιμότητα» του, συνεχίζει να αυξάνεται με τους δανεισμούς του νέου Μνημονίου, επιβαρύνοντας τον κρατικό Προϋπολογισμό με τόκους. Και τέλος συνεχίζει να ισχύει η αρχή της «αιρεσιμότητας», δηλ. η αυτόματη διακοπή της όποιας «ελάφρυνσης» αν η κυβέρνηση καταφύγει σε προεκλογικές παροχές.

Κάτω απ’ αυτές τις τραγικές συνθήκες για την τύχη του λαού μας, οι ασυναρτησίες Μητσοτάκη περί «ισχυρής Ελλάδας», «περί ελέγχου της πανδημίας», «περί περιβαλλοντικής κρίσης», αποτελούν ανέκδοτα. Χωρίς την επιπλέον κοινοτική βοήθεια του Μηχανισμού Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, (μέσω της εκταμίευσης από το Ταμείο Ανάκαμψης) αλλά μόνο με το φορολογικό στύψιμο του λαού, τις τρομερές περικοπές των κοινωνικών παροχών και το άρπαγμα ό,τι αποθεματικών των Νοσοκομείων, Πανεπιστημίων, κ.α., έχει απομείνει, το πολιτικό μέλλον της κυβέρνησης Μητσοτάκη, είναι αβέβαιο. Από την άλλη πλευρά οι «κοινωνικοί εταίροι (ΣΕΤΕ, ΣΕΒ, ΓΣΕΒΕΕ, κλπ.) δεν δέχονται με κανένα τρόπο τη στήριξη των πυρόπληκτων από τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης.

Ο αέρας μυρίζει κυβερνητική σήψη, καμένα δάση και…εκλογές.

Ο λαός μας θυσία στο βωμό της εξάρτησης

Ο βρόγχος της εξάρτησης σφίγγεται όλο και περισσότερο στο λαιμό των εργατολαϊκών στρωμάτων, με τη νέα Έκθεση της Κομισιόν που συνοδεύει την έγκριση του «Εθνικού Σχεδίου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας» και αποκαλύπτει τόσο  τις παθογένειες της ελληνικής οικονομίας, όσο και τις αμφιβολίες των Γερμανογάλλων ηγητόρων για την υπέρβαση των  δυσεπίλυτων εγγενών προβλημάτων που μετακυλύονται στην εργατική τάξη. Οι διαπιστώσεις των Ευρωπαίων τεχνοκρατών δημιουργούν εύλογα ερωτήματα για το αν είναι πράγματι επιτεύξιμα τα όσα αναπτυξιακά σχέδια διατείνεται πως θα πραγματοποιήσει η κυβέρνηση της Δεξιάς, εξαιτίας της χρόνιας προϊστορίας της στη διαφθορά και τη ρεμούλα (Σχέδιο Μάρσαλ, ΜΟΠ, Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης Ολυμπιακά έργα, εξοπλισμοί). 

Οι ευρωπαϊκές επισημάνσεις εντοπίζονται: 1) Στη σχεδόν ανύπαρκτη ανάπτυξη της τελευταίας δεκαετίας, 2) στις αρνητικές επιπτώσεις τόσο στις ντόπιες όσο και στις ξένες επενδύσεις, που έχει το γραφειοκρατικό βραδυκίνητο σύστημα φορολογίας, Δικαιοσύνης και αδειοδοτήσεων, 3) στην αργή (και ίσως σκόπιμη) καθυστέρηση εκκαθάρισης των μη εξυπηρετούμενων δανείων και παράλληλα τη δημιουργία νέων επισφαλών δανείων, 4) στην έλλειψη ευρωστίας του τραπεζικού συστήματος, 5) στο τεράστιο έλλειμμα επενδύσεων σε Έρευνα και Τεχνολογία που επιφέρει με τη σειρά του μείωση της παραγωγικότητας,  6) στην πολύ υψηλή ανεργία (16,3%), στη μετανάστευση ατόμων υψηλής ειδίκευσης («brain drain») σε συνδυασμό με τη γήρανση του πληθυσμού, 8) στη συνεχιζόμενη φτώχεια των εργαζομένων που βρίσκεται πολύ πιο πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Και η Έκθεση καταλήγει στο συμπέρασμα ότι: «Η Ελλάδα θα πρέπει να συνεχίσει να σχεδιάζει και να εφαρμόζει ένα ευρύ φάσμα διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που όχι μόνο θα διασφαλίζουν την πλήρη συμμόρφωση με τις απαιτήσεις της ΕΕ, αλλά θα στοχεύουν επίσης στην επίτευξη ευρωπαϊκών βέλτιστων πρακτικών». Ας μην αναρωτηθεί κανείς ποιο θα είναι αυτό το ευρύ φάσμα των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων». Πρόκειται για την εσαεί φοροληστεία (μείωση αφορολόγητου, διεύρυνση της φορολογικής βάσης, μείωση της έκπτωσης φόρου εισοδήματος, κλπ.), τη δραστική περικοπή μισθών και συντάξεων, τις αυξήσεις εισφορών αγροτών και επαγγελματιών, την αδιάλειπτη συνέχιση των πλειστηριασμών και κατασχέσεων για χρέη στο δημόσιο και τις τράπεζες, το ξεθεμελίωμα των προνοιακών επιδομάτων, την παράλληλη «αναπροσαρμογή» των στεγαστικών επιδομάτων για τα εξαθλιωμένα νοικοκυριά, το ξεπούλημα των «κόκκινων» δανείων στα ξένα funds με όλες τις συνέπειες των πλειστηριασμών, την τροποποίηση επί τα χείρω του νόμου «Περί αφερεγγυότητας των νοικοκυριών», την απλοποίηση του εξωδικαστικού συμβιβασμού μεταξύ δανειοληπτών και τραπεζών/δημοσίου ώστε να μπορούν οι τράπεζες και το Δημόσιο να προχωρούν σε άμεσες κατασχέσεις και πλειστηριασμούς, κλπ. Επιπλέον η κυβέρνηση δεσμεύεται να αναπληρώσει με νέα μέτρα όσα τυχόν ακυρωθούν ως αντισυνταγματικά στα δικαστήρια.

Από την πλευρά του ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός κάνει πως δεν καταλαβαίνει ότι η μετατροπή της χώρας μας σε ξέφραγο αμπέλι, είναι δικό της δημιούργημα, προκειμένου αφενός να δημιουργήσει αγορά για τα δικά του προϊόντα τεχνολογίας, αφετέρου να τη χρησιμοποιήσει σαν διαμετακομιστικό άξονα. Άλλωστε είναι πολύ γνωστός ο καταμερισμός που δόθηκε στην Ελλάδα ήδη από το 1981, σαν χώρας του τριτογενούς παρασιτικού τομέα. Επομένως οι δήθεν διαπιστώσεις της Έκθεσης, ναι μεν αποτυπώνουν μία ζοφερή κατάσταση, αλλά υποκρύπτουν και τη συγγνωστή δολιότητα των ξένων επικυρίαρχων.

***

Θεωρείται πλέον βέβαιο ότι ο επερχόμενος Χειμώνας θα περιλαμβάνει όλα τα στοιχεία μιας βαθιάς οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης. Τα λαϊκά εισοδήματα θα στραγγιστούν μέχρις αίματος στην προσπάθεια της κυβέρνησης να βγει από αυτή την κρίση, δίνοντας άθλια δείγματα υπακοής, εθελοδουλείας και υποτέλειας στα αφεντικά των Βρυξελλών. Το σχέδιο «Ελλάδα 2.0» (που γίνεται προσπάθεια να τροποποιηθεί) αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα συμβιβασμού μεταξύ των κομμάτων της ντόπιας ολιγαρχίας (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, κ.α.) και των θεσμοθετημένων οργάνων του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού (Κομισιόν ΕΚΤ, και ESM) προκειμένου ο τελευταίος να ελέγξει απόλυτα και κυριαρχικά τη γη, τη θάλασσα και τον αέρα της χώρας μας. Παράλληλα, δίνεται και ζωτικός χώρος στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό ώστε να διασφαλιστεί η από κοινού και χωρίς εντάσεις εκμετάλλευση της γεωστρατηγικής θέσης που κατέχει η Ελλάδα. Αυτή η άνευ όρων παράδοση των πολιτικών εκφραστών της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης προς την κυριαρχία του μονοπωλιακού κεφαλαίου, δίνει αποστομωτική απάντηση στα δεξιά και αριστερίστικα ιδεολογήματα της «ισχυρής Ελλάδας», της «ισότιμης σχέσης με τα ισχυρά κράτη-μέλη της Ευρωζώνης», της «ιμπεριαλιστικής Ελλάδας», του «Κάτω η κυβέρνηση», κλπ., κλπ.

Και δεν χωρεί καμία αμφιβολία πως ο ελληνικός λαός δεν επιθυμεί τη μετατροπή της χώρας του σε εξάρτημα και υποχείριο του ιμπεριαλισμού. Τα συμφέροντά του είναι ριζικά αντίθετα με την ακολουθούμενη πολιτική κατεύθυνση και κατά συνέπεια έχει κάθε λόγο να την απορρίψει. Κι ακόμα παραπέρα, δεν έχει καμία θέση μέσα στο αντιδραστικό οικοδόμημα της Ε.Ε. και των Αμερικάνων, όπου του αφαιρούνται τα εθνικά κυριαρχικά του δικαιώματα, του χαλκεύονται όλο και πιο βαριά οικονομικά δεσμά, του αποστερείται κάθε δυνατότητα παρέμβασής του στην ανάπτυξη της χώρας του, του περιορίζεται η προσφυγή στη δημόσια Υγεία και Παιδεία, του επιβάλλεται νέα εκτεταμένη αστυνόμευση και καταστολή, του ελέγχεται με αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις η πορεία της πολιτικής και κοινωνικής του ζωής, του επιτάσσεται με το «έτσι θέλω» να σέρνεται στο άρμα των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων.

Ιωσήφ Σταυρίδης, μέλος της ΚΕ του Μ-Λ ΚΚΕ