Επιλέγει να συστηθεί ως δάσκαλος, παρότι καταπιάνεται με τα γαλλικά στη δευτεροβάθμια, ο Στέφανος Γανωτής. Αξιοποιεί τον ελεύθερο χρόνο του με τη συγγραφή παιδικών βιβλίων και διαπρέπει στους παραδοσιακούς χορούς και τις μουσικές. Την περίοδο 2016-2018, παρεμπιπτόντως, χρημάτισε συντονιστής Εκπαίδευσης στο Κέντρο Φιλοξενίας Προσφύγων στη Μαλακάσα. Είχε την καλοσύνη να μου στείλει προχθές προφητικό κείμενό του με θέμα τον πολυσυζητημένο προπηλακισμό καθηγήτριας από μαθητή σε ΕΠΑΛ της Θεσσαλονίκης. «Θεωρώ ότι η συμπεριφορά του παιδιού υποστηρίζεται από την απάθεια του συνόλου σχεδόν των συμμαθητών του, κάτι που οφείλεται στην παντελή άγνοια της θέσης τους ως “μελών μιας κοινότητας”. Στην κοινότητα αυτή ο δάσκαλος θεωρείται de facto “εχθρός” και όχι “συνάδελφος με τον οποίο εργαζόμαστε όλοι μαζί, μαθητές, καθηγητές, διευθυντής, καθαρίστρια, κυλικειάρχης κ.λπ. στον ίδιο χώρο για το ίδιο κοινό καλό”» σημειώνει.
Πριν αλέκτορα, εν προκειμένω Στέφανο, φωνήσαι, το συγκεκριμένο σχολείο τελεί υπό κατάληψη από τους μαθητές σε ένδειξη συμπαράστασης στον οξύθυμο νεαρό. Σχολιάζει την αντίδραση της Νίκης Κεραμέως ο επιστολογράφος μας: «Μου κάνει εντύπωση η ανακοίνωση της υπουργού Παιδείας, που κάνει σαν να μη γνωρίζει ότι η συγκεκριμένη συμπεριφορά του μαθητή είναι κάτι σύνηθες, που σε μεγάλο βαθμό υποστηρίζεται από την ανοχή και τη συγκάλυψη των γονιών, αλλά και κάποιων ανίκανων διευθυντών σχολείων, όπως και πολλών επίτηδες απαξιωμένων και ουσιαστικά ανύπαρκτων 5μελών και 15μελών μαθητικών συμβουλίων. Αλίμονο αν χρειάζεται κρυφή κάμερα ένας υπουργός Παιδείας για να πληροφορείται τι συμβαίνει στα σχολεία. Αν είναι έτσι, καλύτερα να αδειάσει τη γωνιά για κάποιον λιγότερο αδαή».
Απαριθμεί, άλλωστε, σοβαρότερα επεισόδια βίας απέναντι σε εκπαιδευτικούς με δράστες μαθητές, γονείς, λοιπούς συγγενείς και εξωσχολικούς στο σημερινό φύλλο της «Εφ.Συν.» ο Χρήστος Κάτσικας (σελ. 36). «Πίσω από την ψευτομαγκιά του συγκεκριμένου μαθητή βλέπω δύο καταστάσεις που με τρομάζουν» εξακολουθεί ο Γανωτής. «Τη βία που ενδεχομένως έχει ζήσει, βιώσει ή τουλάχιστον έχει συνηθίσει να βλέπει στην πραγματική του ζωή ή στην εικονική, ψηφιακή πραγματικότητα που έχει γίνει πια “δεύτερη φύση των νέων ανθρώπων” και, δεύτερον, την ύπουλη συμπεριφορά του μαθητή για να προκαλέσει την καθηγήτριά του, να τη φέρει εκτός εαυτού, για να βρει ευκαιρία στη συνέχεια να την κατηγορήσει».
Λιθοβολούν εκ των έσω και απαξιώνουν τη δημόσια εκπαίδευση παρόμοια περιστατικά, με την ευθύνη να ανήκει στους εκάστοτε κυβερνώντες, ανεξαρτήτως κομματικής ταυτότητας, οι οποίοι εθελοτυφλούν απέναντι στα κακώς κείμενα, συμπληρώνει ο κειμενογράφος και καταλήγει: «Ο μαθητής (του οποίου τη συμπεριφορά σημειωτέον καταδικάζω απερίφραστα) είναι ένας νέος άνθρωπος, ένας έφηβος, ένα παιδί, από κάπου παίρνει παραδείγματα και τα μιμείται. Ισως είναι ο μόνος που μπορεί να δει ότι “ο βασιλιάς είναι γυμνός” εκεί που όλοι οι άλλοι συζητάμε για το “είδος, την ποιότητα και το χρώμα της κλωστής των ανύπαρκτων ρούχων του γυμνού αυτοκράτορα” μιας θεόγυμνης κοινωνίας».
Πηγή: Δημήτρης Νανούρης – efsyn.gr
e-prologos.gr
