Βαγγέλης Γεωργίου

Ο υπεύθυνος για την εξωτερική πολιτική της ΕΕ Ζοζέπ Μπορέλ χαρακτήρισε την Ευρώπη «κήπο» και τον περισσότερο υπόλοιπο κόσμο «ζούγκλα», που «θα μπορούσε να εισβάλει στον κήπο». Μετά τις οργισμένες αντιδράσεις, δικαιολογήθηκε δηλώνοντας πως «κάποιοι παρερμήνευσαν τη μεταφορά ως ‘αποικιοκρατικό ευρωκεντρισμό’». Το δυσάρεστο είναι ότι δεν παρερμηνεύτηκε τίποτα, καθώς τα ευρωπαϊκά αρχεία αποδεικνύουν ότι η ΕΕ ιδρύθηκε από… ρατσιστές.

Συγκεκριμένα, προσπαθώντας να εμπνεύσει διπλωμάτες που συμμετέχουν σε ένα πιλοτικό πρόγραμμα στο Κολέγιο της Ευρώπης για να μάθουν «δεξιότητες ώστε να προωθήσουν τα κοινοτικά συμφέροντα παγκοσμίως», ο Μπορέλ τους είπε: «Οι κηπουροί θα πρέπει να φροντίζουν τον κήπο, αλλά δεν θα τον προστατεύσουν χτίζοντας τοίχους. Ένας μικρός, όμορφος κήπος που είναι περιτριγυρισμένος από ψηλούς τοίχους για να εμποδίσει τη ζούγκλα να εισέλθει δεν είναι λύση. Διότι η ζούγκλα έχει μεγάλες ικανότητες ανάπτυξης και ο τοίχος δεν θα είναι ποτέ αρκετά ψηλός», είπε και προσέθεσε πως «οι κηπουροί θα πρέπει να πάνε στη ζούγκλα. Οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να ασχολούνται πολύ περισσότερο με τον υπόλοιπο κόσμο. Σε διαφορετική περίπτωση ο υπόλοιπος κόσμος θα εισβάλει». Αυτά είπε ο Μπορέλ και προκάλεσε και ορθώς. 

Όταν λοιπόν ο Μπορέλ ήταν 10 ετών το 1957, υπογράφηκε η Συνθήκη της Ρώμης, από έξι ευρωπαϊκά κράτη μέλη, τα οποία έβλεπαν τον κόσμο κάπως έτσι. Αν και στους φοιτητές διδάσκεται μόνο ως γενεσιουργός αιτία της ΕΕ η αποφυγή πολέμου και η ανάπτυξη της αλληλεγγύης -προς εξωραϊσμό-, ωστόσο, οι καθηγητές Peo Hansen και Stefan Jonsson από το Πανεπιστήμιο του Λινσέπινγκ της Σουηδίας, σκαλίζοντας αρχεία στο Ινστιτούτο της Φλωρεντίας καθώς και σε αφρικανικές χώρες, αποκάλυψαν τις νεοαποικιακές βλέψεις των ιδρυτών της ΕΕ. Στην έρευνά μου για την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ (Ελλάς-ΕΟΚ: Εμπιστευτικό) αξιοποίησα στοιχεία της μελέτης τους, δένοντάς τα με αντίστοιχα που αφορούν την Ελλάδα.

Αδύνατον μια ανεξάρτητη Αφρική

Για του λόγου το αληθές, οι Γάλλοι είχαν θέσει ρητά: εάν δεν συμπεριλαμβάνονταν οι αποικίες στο ευρωπαϊκό πρότζεκτ, ξεχάστε την Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Η δήλωση του υπουργού Υπερπόντιων Κτήσεων της Γαλλίας και δεξιού χεριού του Ρομπέρ Σουμάν, Pierre-Henri Teitgen, ήταν ξεκάθαρα απειλητική: «Η γαλλική Εθνοσυνέλευση ενδέχεται να μην επικυρώσει τη συνθήκη για την Κοινή Αγορά σε περίπτωση αποκλεισμού των υπερπόντιων κτήσεων και περιοχών». Την περίοδο των διαπραγματεύσεων για τη δημιουργία των ευρωπαϊκών θεσμών, η Γαλλία κατέσφαζε συστηματικά κόσμο σε Ασία και Αφρική προκειμένου να διατηρήσει τις αποικίες της.

Ο Γερμανός καγκελάριος Κόνραντ Αντενάουερ όχι μόνο δεν είχε αντίρρηση αλλά όλα αυτά παντρεύονταν με την πολιτική του ιδιοσυγκρασία: ήταν ένας βαθύτατα ρατσιστής πολιτικός που όχι μόνο πίστευε στη λευκή υπεροχή, αλλά στελέχωσε εκατοντάδες χιλιάδες κρατικές θέσεις με πρώην μέλη του ναζιστικού κόμματος. Ο στενότερός του συνεργάτης ήταν ο νομικός Hans Globke, ο άνθρωπος που συνέβαλε στους αντισημιτικούς νόμους της δεκαετίας του 1930 και συνεργάστηκε στενά με τον Άντολφ Άιχμαν, τον αρχιτέκτονα του Ολοκαυτώματος.

Έτσι δεν εκπλήσσει που ο Αντενάουερ συμφωνούσε απόλυτα με την άποψη ότι «ήταν αδύνατο η Αφρική, μια μαύρη ήπειρος, να είναι ανεξάρτητη σαν όλες τις άλλες ηπείρους». Γι’ εκείνον η Αλγερία «δεν ήταν αποικία αλλά επαρχία της Γαλλίας από το 1830, με 1,5 εκατομμύριο λευκούς Γάλλους και λευκές Γαλλίδες» που δικαιωματικά υπερασπιζόταν το γαλλικό κράτος.

Οι Αφρικανοί δεν ξέρουν να κυβερνάνε

Κοντά στις θέσεις αυτές, περί λευκής υπεροχής, κινούνταν και ο πρόεδρος της ομάδας εργασίας που προετοίμασε τη Συνθήκη της Ρώμης, Πωλ Ανρί Σπάακ, θεωρώντας τους μαύρους ανίκανους να αυτοκυβερνηθούν, όπως ακριβώς πίστευαν και οι Αμερικανοί για τους Ινδιάνους τη δεκαετία του 1890. «Αυτό που πάντα έβρισκα το μεγαλύτερο εμπόδιο στις σχέσεις μου με τους Αφρικανούς ήταν η αδυναμία μου να τους κάνω να δείξουν ανησυχία για το μέλλον. Το να κυβερνάς σημαίνει να προβλέπεις. Αν και αυτό το δόγμα πολιτικής σοφίας είναι κοινώς αποδεκτό στη Δύση, οι Αφρικανοί που γνώρισα φαίνεται να μην δίνουν καμία σημασία» έγραφε.

Εφόσον οι Γάλλοι έδωσαν προίκα την Αφρική, πλέον, διασφαλίζονται «οι συνθήκες μιας αυξανόμενης ευημερίας στην παλιά μας ήπειρο» και επιτρέπεται η «συνέχιση της μεγάλης και παγκόσμιας αποστολής της για τον πολιτισμό» κατά τα λεγόμενα του τότε Δανού υπουργού Εξωτερικών. Και όταν λέμε εκπολιτισμό εννοούμε φυσικά με το αζημίωτο. O άνθρωπος κλειδί στη σύνταξη της Συνθήκης της Ρώμης, Pierre Uri, υπενθύμιζε στους Ευρωπαίους ηγέτες τις «πρώτες ύλες των Αφρικανών που ήταν ζωτικές για τη Δυτική Ευρώπη».

Η ώρα των κομισιονάριων 

Η Συνθήκη της Ρώμης θα θεσμοθετούσε μια έξυπνη επεκτατική πολιτική για τους Ευρωπαίους φροντίζοντας να διασφαλίσουν τα αποικιοκρατικά τους συμφέροντα μετά το 1957. Στην πρώτη συνάντηση των Ευρωπατέρων, στο πλαίσιο του περίφημου Κογκρέσου της Ευρώπης τον Μάιο του 1948, οι Ευρωπαίοι ήταν ξεκάθαροι ως προς τις προθέσεις τους: «Η ΕΕ πρέπει, φυσικά, να συμπεριλάβει στην τροχιά της τις επεκτάσεις, τις εξαρτήσεις και τα συνδεδεμένα εδάφη των ευρωπαϊκών δυνάμεων στην Αφρική και αλλού και πρέπει να διατηρήσει τους υπάρχοντες θεσμούς που τις ενώνουν».

Αυτά που εκστόμισε ο Μπορέλ ακούγονται περίεργα, διότι δεν μάθαμε ποτέ ατάκες που ακούστηκαν τη δεκαετία του 1950, όπως εκείνη των Γάλλων ευρωπαϊστών πως «οφείλουμε να δώσουμε την Αφρική προίκα στην Ευρώπη». Η δημόσια σφαίρα έχει βομβαρδιστεί με τις ευρωπαϊκές αξίες, δίχως να δίνεται σημασία με τι συνοδεύτηκαν αυτές. Έτσι το έργο των μισιονάριων του 16ου αιώνα περνάει πλέον στους κομισιονάριους του 21ου αιώνα με έναν εξ αυτών να αναλαμβάνει και την προώθηση του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής, καλλιεργώντας αργά και καθημερινά συμπλέγματα «κηπουρικής» ανωτερότητας των Ευρωπαίων.

πηγή: tvxs