Στις προεδρικές εκλογές του περασμένου Δεκεμβρίου ο λαός της Χιλής αποφάσισε να απορρίψει την πολιτική κληρονομιά του δικτάτορα Αουγκούστο Πινοσέτ, καταψηφίζοντας τον Χοσέ Αντόνιο Καστ, ο οποίος υποσχόταν την αναβίωσή της. Αυτό είναι κατ’ αρχάς το θετικό γεγονός της όλης υπόθεσης. Μετά από δύο χρόνια μεγάλων λαϊκών κινητοποιήσεων που οδήγησαν στην έναρξη της διαδικασίας αλλαγής του συντάγματος, θα ήταν μεγάλη οπισθοδρόμηση αν νικούσε ο ακροδεξιός Καστ στις εκλογές.
Η εκλογική νίκη του Γκαμπριέλ Μπόριτς επετεύχθη στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών, τόσο επειδή αυξήθηκε η συμμετοχή των ψηφοφόρων σε σχέση με τον πρώτο, όσο και επειδή μια σειρά ρεφορμιστικών κομμάτων, μεταξύ αυτών και το ΚΚ Χιλής, αποφάσισαν να στηρίξουν την υποψηφιότητά του.

Όπως έχουμε ξαναγράψει, η πρώτη του δήλωση ότι «θα υπάρξουν περισσότερα κοινωνικά δικαιώματα, αλλά θα το κάνουμε παραμένοντας δημοσιονομικά υπεύθυνοι», ουσιαστικά επικυρώνει όλη την αντίληψη της νεοφιλελεύθερης αντίδρασης στη Χιλή και αλλού, ότι οι λαϊκές κατακτήσεις συνιστούν πηγή δημοσιονομικής «ανευθυνότητας» και οικονομικής καταστροφής. Απέχει δε από τη δήλωση του καλοκαιριού, ότι η Χιλή θα γίνει ο τάφος του νεοφιλελευθερισμού. Θα λέγαμε μάλιστα ότι είναι απολύτως χαρακτηριστική για τα μελλούμενα, μια τέτοια δήλωση που έγινε αμέσως μετά την εκλογική νίκη.
Σημειωτέον ότι υπάρχουν αναφορές, σύμφωνα με τις οποίες ο Μπόριτς δε θεωρούνταν ιδιαίτερα δημοφιλής, ειδικά από τη νεολαία κατά τη διάρκεια της διετούς εξέγερσης ενάντια στην κυβέρνηση Πινιέρα. Ο Μπόριτς διατηρούσε μια στάση ειρήνευσης με τον πρώην πρόεδρο, προκρίνοντας την ομαλή προσφυγή στις κάλπες, αλλά και ψήφισε το «νόμο ενάντια στα οδοφράγματα» της τότε κυβέρνησης, που αποσκοπούσε στην εντονότερη καταστολή των λαϊκών κινητοποιήσεων.

Υπάρχει όμως και ένα άλλο πεδίο όπου ο νέος φέρελπις πρόεδρος έχει παρουσιάσει ένα πρόσωπο ανησυχητικό. Αυτό αφορά τη στάση του απέναντι στις κυβερνήσεις της Βενεζουέλας, της Κούβας και της Νικαράγουα. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, ο Μπόριτς επιτέθηκε πολλές φορές στις κυβερνήσεις αυτές ασκώντας τους κριτική. Κριτική σε τέτοιου τύπου κυβερνήσεις μπορεί και πρέπει να ασκήσει κανείς, έχει σημασία όμως από ποια σκοπιά και με ποιο σκοπό γίνεται η κάθε κριτική. Η κριτική που διαχρονικά ασκεί ο Μπόριτς στις κυβερνήσεις αυτές είναι πολύ κοντά στην προπαγάνδα και στα χαλκεία των ιμπεριαλιστών. Έχει κατηγορήσει επανειλημμένα την κυβέρνηση της Βενεζουέλας για παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, μια κατηγορία που εκτοξεύεται συχνά από τα φερέφωνα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Έχει ασκήσει κριτική μέχρι και στο ΚΚ Χιλής ακόμη και εν μέσω προεκλογικής περιόδου δηλώνοντας: «Είμαι σίγουρος ότι στο μέλλον το Κομμουνιστικό Κόμμα θα μετανιώσει για τη στήριξή του στην κατάσταση της Βενεζουέλας». Ο Μπόριτς έχει πολλές φορές καταδικάσει την «καταπίεση» στην Κούβα, ακόμη και κατά τη διάρκεια των πρόσφατων διαδηλώσεων στην Κούβα που οργάνωσαν οι Κουβανοί εξόριστοι στη Φλόριντα με την υποστήριξη της αμερικάνικης κυβέρνησης. Το ίδιο ισχύει και για τη Νικαράγουα, την οποία έχει πολλές φορές εγκαλέσει για παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Με βάση όλα αυτά, δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπάιντεν, έσπευσε να συγχαρεί τηλεφωνικώς τον εκλεγμένο Γκαμπριέλ Μπόριτς, λέγοντάς του ότι η εκλογή του θέτει ένα «ισχυρό παράδειγμα για την ευρύτερη περιοχή» και συνεχίζοντας ότι οι δύο χώρες πρέπει να ισχυροποιήσουν τους δεσμούς τους για να υποστηρίξουν μια «πράσινη» ανάκαμψη από την πανδημία, ώστε να αντιμετωπισθεί και η «υπαρξιακή απειλή» της κλιματικής αλλαγής.
Κατά τη διάρκεια της τηλεφωνικής επικοινωνίας ο πρόεδρος Μπάιντεν έβαλε και τον εαυτό του στην άβολη θέση να απολογηθεί για τον ατυχή φόνο της δεκατετράχρονης με καταγωγή από τη Χιλή, Βαλεντίνα Ορελάνα Περάλτα, από αστυνομικό στο Λος Άντζελες…
Ο Γκαμπριέλ Μπόριτς έχει χαρακτηρισθεί από τη νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά στη Χιλή, ως «ακροαριστερός», ακόμη και ως κομμουνιστής, αλλά τίποτα από αυτά δεν ισχύει. Μάλλον ανήκει στην ίδια κατηγορία πολιτικών και εκπροσωπεί την ίδια κατεύθυνση με κυβερνήσεις όπως του Αλμπέρτο Ανχέλ Φερνάντεζ στην Αργεντινή και του Αντρές Mανουέλ Λόπεζ Ομπραντόρ στο Μεξικό. Σίγουρα δεν ανήκει στην ίδια κατηγορία με ηγέτες και κυβερνήσεις όπως της Βενεζουέλας, της Βολιβίας, της Κούβας και της Νικαράγουα.

Οι τελευταίες απέχουν πολύ από το να χαρακτηρισθούν ως το παράδειγμα που πρέπει να ακολουθήσουν οι καταπιεσμένοι λαοί, αλλά τουλάχιστον προσπαθούν να διαφυλάξουν ένα επίπεδο εθνικής ανεξαρτησίας και αντίστασης στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, κάτι που δε φαίνεται διατεθειμένος να πράξει ο Γκαμπριέλ Μπόριτς.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος