Στο σχόλιο μας προχθές με τίτλο «Η Κίνα απαντά στις ΗΠΑ σαν “έτοιμη από καιρό”», σημειώναμε στην αρχή του: «Όσο περνούν οι μέρες μετά τις 2 Απρίλη, την «ημέρα απελευθέρωσης των ΗΠΑ», την ημέρα δηλαδή που εξαπέλυσε ο Τραμπ μια παγκόσμια οικονομική επίθεση επιβολής δασμών … τόσο αποκαλύπτεται πως αυτή η παγκόσμια οικονομική σύγκρουση που ξεκίνησαν οι ΗΠΑ στοχεύει πρωταρχικά να πλήξει την κινέζικη οικονομία και τη σαρωτική επέκτασή της όχι μόνο στις αγορές του τρίτου κόσμου αλλά και στις ίδιες τις αγορές των καπιταλιστικών χωρών της Δύσης».

Δεν πέρασαν δύο μέρες και αφού το Πεκίνο είχε επιβάλει νέα αντίμετρα στους δασμούς του Τράμπ, ο τελευταίος εκτόξευσε τους δασμούς στην Κίνα στο 125% και ταυτόχρονα ανακοίνωσε άμεση παύση, αναστέλλοντας για τρεις μήνες τους δασμούς που είχε επιβάλει σε όλες τις άλλες χώρες, την Τετάρτη 2 Απρίλη, την ημέρα μάλιστα που είχε ονομάσει «ημέρα απελευθέρωσης των ΗΠΑ». Ο Τραμπ έδειξε ότι ο στόχος του είναι κυρίως το Πεκίνο, αποφασίζοντας να επικεντρώσει την εμπορική μάχη του κατά της Κίνας.

Στο σχόλιό μας σημειώναμε επίσης ότι « διόλου απίθανο κάτω από τις τεράστιες πιέσεις το επόμενο διάστημα να εξαναγκασθεί σε υποχωρήσεις ο Τραμπ». Και πραγματικά ενώ κατρακυλούσαν τα χρηματιστήρια ο Τραμπ εμφανιζόταν ανυποχώρητος και έστελνε μήνυμα πως δεν πρόκειται να κάνει πίσω στους δασμούς που είχε επιβάλει «την ημέρα της απελευθέρωσης», χαρακτηρίζοντας ανόητους όσους τρόμαζαν από αυτή την κατρακύλα. Όταν βέβαια άρχισαν να εκτοξεύονται τα αμερικανικά κρατικά ομόλογα χρέους και να αιμορραγεί ακατάσχετα η αγορά χρέους των ΗΠΑ, αποδείχτηκε πως ήταν ζήτημα χρόνου να υποχωρήσει. Και αυτό έκανε. Έκανε παύση για 90 μέρες στους πανύψηλους δασμούς σε όλες τις χώρες, πλην Κίνας, αφήνοντας δασμούς 10% που είχε αρχικά ανακοινώσει και τώρα τις καλεί σε διαπραγματεύσεις και βλέπουμε… Το πιθανότερο είναι μετά το πρώτο τρίμηνο να παραταθεί η αναστολή για ένα νέο τρίμηνο κ.ο.κ, επιδιώκοντας να αποσπάσει μέσα από τους εκβιασμούς και τις απειλές των «διαπραγματεύσεων» όσο γίνεται πιο ευνοϊκούς όρους, προκειμένου να μειώσει κάπως τα θηριώδη εμπορικά ελλείμματα και αυτά του χρέους για να ανταγωνιστεί τα θηριώδη εμπορικά πλεονάσματα και αποθεματικά της Κίνας που της δίνουν την δυνατότητα να διεισδύει οικονομικά στον τρίτο κόσμο, μετατρέποντάς τον από εφεδρεία του αμερικάνικου σε εφεδρεία του κινέζικου ιμπεριαλισμού. Αν με τις άλλες χώρες, την ΕΕ, την Ιαπωνία κλπ μπορούν οι ΗΠΑ να καταλήξουν σε κάποιες συμφωνίες, με την Κίνα φαίνεται δύσκολο να επιτευχθεί έστω και κάποιος προσωρινός συμβιβασμός, γιατί σε αυτό το επίπεδο της οικονομίας τούς χωρίζει χάος. Όμως το βασικότερο είναι γιατί ο ένας θεωρεί τον άλλο στρατηγικό αντίπαλο για την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία.

Όπως σημειώνουν σχετικά οι αποφάσεις του 7^ου Συνεδρίου του Μ-Λ ΚΚΕ (Μάης 2024): «Η ραγδαία άνοδος της Κίνας και η προοπτική να εκθρονίσει τα επόμενα χρόνια τις ΗΠΑ από την κορυφή δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από την αμερικάνικη ηγεσία. Γι’ αυτό ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός κηρύσσει τον οικονομικό και πολιτικό πόλεμο ενάντιά της, αφού -όπως αποφαίνεται η ηγεσία του- αποτελεί «τον πιο σημαντικό στρατηγικό ανταγωνιστή μας που έχει την πρόθεση να αναδιαμορφώσει τη διεθνή τάξη» και «προετοιμάζεται να επικρατήσει σε σύγκρουση» μαζί της. Η ηγεσία των ΗΠΑ, από κήρυκας της παγκοσμιοποίησης μέχρι πριν λίγα χρόνια και της ελεύθερης διακίνησης εμπορευμάτων και κεφαλαίων, όταν διαπίστωσε πως η παγκοσμιοποίηση μετατράπηκε σε όπλο στα χέρια του κινέζικου ιμπεριαλισμού, κηρύσσει απροσχημάτιστα τον οικονομικό και εμπορικό πόλεμο, επιβάλλει υπέρογκους δασμούς στα κινέζικα προϊόντα, γίνεται κήρυκας της «αποσύνδεσης» των οικονομιών τους, πιέζοντας τους συμμάχους της στην Ευρώπη και την Ασία να ορθώσουν και αυτοί τείχη στην κινέζικη οικονομία».