Μετάφραση του άρθρου του Rainer Shea για στο Medium

Ο “ολοκληρωτισμός” είναι ένας νεφελώδης όρος που οι ειδήμονες, οι πολιτικοί και οι ακαδημαϊκοί σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο φαίνεται να προσδίδουν μόνο σε χώρες που έχουν εργαστεί ενάντια στην αυτοκρατορία των ΗΠΑ. Παρά την απαράμιλλη καταπίεση και βία που έχουν διαπράξει δεξιές δικτατορίες όπως οι Ναζί και η κυβέρνηση Πινοσέτ κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα, ο “ολοκληρωτισμός” χρησιμοποιείται συνήθως για να περιγράψει κομμουνιστικές και σοσιαλιστικές κυβερνήσεις.

Όταν πραγματικά εξετάζεται τι έχουν κάνει έθνη όπως η Σοβιετική Ένωση, η κομμουνιστική Κίνα και η Κούβα, γίνεται σαφές ότι ο “απολυταρχισμός” -όπως συνήθως χρησιμοποιείται- είναι μια λέξη που στερείται νοήματος. Ο όρος θεωρείται συνήθως ότι αντιπροσωπεύει μια απολυταρχική κυβέρνηση που δεν επιτρέπει καμία διαφωνία. Για να κάνουν τους ανθρώπους να το πάρουν στα σοβαρά όταν εφαρμόζουν αυτή την περιγραφή στις σοσιαλιστικές κυβερνήσεις, οι προπαγανδιστές των αστικών κέντρων πρέπει πάντα να αποφεύγουν εις βάθος αναλύσεις σχετικά με τις χώρες και τους ηγέτες σε βάρος των οποίων διαδίδουν. Το μόνο που κάνουν συνήθως για να τεκμηριώσουν τον χαρακτηρισμό τους είναι να χαρακτηρίζουν αόριστα τους ηγέτες αυτών των εθνών ως “δικτάτορες”, και να αναφέρουν ανεπιστημονικά εκτιμούμενες θανατικές καταδίκες, οι οποίες δεν μπορούν να αποδοθούν ειλικρινά στους ίδιους τους ηγέτες.

Τα πορτραίτα αυτά προδικάζουν επίσης τις εμπειρίες των ανθρώπων που έχουν ζήσει σε σοσιαλιστικές χώρες. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι πάνω από το 60% των Ρώσων πιστεύουν ότι η ζωή ήταν καλύτερη κατά τη σοβιετική περίοδο και ότι το 70% των Ρώσων πιστεύουν ότι ο Στάλιν ήταν καλός ηγέτης. Έχουν αυτές τις απόψεις επειδή η ΕΣΣΔ παρείχε κοινωνικές υπηρεσίες και πολιτικές ενδυνάμωσης των εργαζομένων που η Ρωσία δεν έχει δει από τότε, και επειδή ο Στάλιν ήταν ο ηγέτης που νίκησε τους Ναζί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο διατηρώντας τη Ρωσία σταθερή.

Αυτά τα τεράστια και αδιαμφισβήτητα οφέλη για την κληρονομιά της Ρωσικής Επανάστασης επισκιάζουν τις αρνητικές πτυχές της ιστορίας της ΕΣΣΔ, οι οποίες έχουν διαστρεβλωθεί και μεγαλοποιηθεί από καπιταλιστικές αφηγήσεις. Είναι παραπλανητικό να ισχυρίζεται κανείς ότι ο Στάλιν ήταν δικτάτορας. Όπως έγραψαν ο Sidney και η Beatrice Webb στο “Σοβιετικός Κομμουνισμός: Ο Νέος Πολιτισμός“, η δύναμη του Στάλιν ήταν πολύ πιο περιορισμένη απ’ ό,τι φαίνεται:

“Η αλήθεια είναι ότι, παρακολουθώντας τη διοίκηση της ΕΣΣΔ κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, υπό την υποτιθέμενη δικτατορία του Στάλιν, οι κύριες αποφάσεις δεν εκφράζουν ούτε την ετοιμότητα, ούτε ακόμη την ατρόμητη ισχυρογνωμοσύνη που συχνά διεκδικείται ως η αξία μιας δικτατορίας. Αντιθέτως, η δράση του Κόμματος έχει συχνά ληφθεί μετά από τόσο παρατεταμένη εξέταση, και καθώς το αποτέλεσμα της συζήτησης μερικές φορές ήταν τόσο έντονο, ώστε να φέρει στη διατύπωσή τους τα σημάδια δισταγμού και έλλειψης αξιοπιστίας. Πολλές φορές, η έγκρισή τους έχει καθυστερήσει σε βαθμό που έχει στραφεί κατά της επιτυχίας τους και, αντί να έχει γίνει πεισματικά και αδίστακτα, η εκτέλεση έχει συχνά σημαδευτεί από μια σειρά εντολών που κάθε ένας αντιτίθεται στον προκάτοχό του, και κανένας από αυτούς δεν προσποιείται ότι είναι πλήρης ή οριστική”.

Όχι μόνο ο Στάλιν δεν ήταν δικτάτορας, αλλά αυτός και οι σύντροφοί του ήταν πολύ λιγότερο αυταρχικοί από την ολοένα και πιο καταπιεστική κυβέρνηση της σύγχρονης Αμερικής. Το σύνταγμα της ΕΣΣΔ εξασφάλιζε την ελευθερία της θρησκευτικής λατρείας, την ελευθερία του συνέρχεσθαι, την ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι, την ελευθερία του Τύπου και ίσα δικαιώματα ανεξαρτήτως φύλου, εθνικότητας ή φυλής. Αυτό είναι το πραγματικό σύνολο νόμων που ίσχυαν όταν οι άνθρωποι ετέθησαν στις σοβιετικές φυλακές, οι οποίες κρατούσαν πολύ λιγότερους κρατούμενους και ήταν πολύ λιγότερο σκληρές από ό,τι ισχυρίζονται οι καπιταλιστικές αφηγήσεις ότι ήταν”.

Το ίδιο ισχύει και για το πώς οι ιστορικοί των αστικών χωρων χαρακτηρίζουν την κομμουνιστική Κίνα. Το Σύνταγμα της ΛΔΚ του 1954 επέτρεψε σε όλους τους ανθρώπους να ψηφίσουν και να θέσουν υποψηφιότητα στις εκλογές, και τόνισε τις ελευθερίες του λόγου, του Τύπου, του συνέρχεσθαι, της ελευθερίας του συνεταιρίζεσθαι, της λιτανείας, της διαδήλωσης και των θρησκευτικών πεποιθήσεων. Ο Μάο, επομένως, δεν ήταν επίσης δικτάτορας. Και οι ισχυρισμοί ότι “σκότωσε εκατομμύρια” στο Μεγάλο Άλμα Προόδου αγνοούν τόσο την πολύ πιο λεπτή πραγματικότητα της ιστορίας της πρώιμης ανάπτυξης της ΛΔΚ όσο και το γεγονός ότι το βιοτικό επίπεδο αυξήθηκε σημαντικά από την εφαρμογή του σοσιαλισμού στην Κίνα.

Αυτά τα γεγονότα από μόνα τους διαλύουν όλους τους σοβαρούς ισχυρισμούς ότι ο σταλινισμός και ο μαοϊσμός είναι “απολυταρχικές” ιδεολογίες, στο βαθμό που κάποιος προτιμά να χαρακτηρίζει τον “ολοκληρωτισμό” ως καταπιεστική δικτατορία. Οι αντικομμουνιστές χρησιμοποιούν τον όρο αυτό όταν περιγράφουν τις σοσιαλιστικές κυβερνήσεις, και επιτρέπουν να γεμίζει τη φαντασία των ανθρώπων με ιστορικές ανακρίβειες για οράματα αυτών των κυβερνήσεων που καταπιέζουν βάναυσα όλους τους διαφωνούντες ως μέρος της “απολυταρχικής” ατζέντας. Όπως γράφει ο αρθρογράφος Jay Tharappel στην έκθεσή του για την υποκρισία του πώς χρησιμοποιείται συνήθως ο όρος “ολοκληρωτισμός”:

Η λέξη “απολυταρχικός” χρησιμοποιήθηκε αρχικά από τον Μουσολίνι ευνοϊκά το 1925 για να περιγράψει τη φασιστική τάξη που ήθελε να δημιουργήσει στην Ιταλία, οπότε πώς κατέληξε να γίνει ένα αντι-σταλινικό ανάθεμα για να επιτεθούν στην ΕΣΣΔ και τον Στάλιν; Το 1936, ο Leon Trotsky χρησιμοποίησε τη λέξη τρεις φορές στο βιβλίο του “Προδωμένη Επανάσταση” για να επιτεθεί στη Σοβιετική Ένωση, κάτι που χρησιμοποιήθηκε καταχρηστικά στο αντισταλινικό ιδεολογικό οπλοστάσιο από τότε και στο εξής. Δύο χρόνια αργότερα, το 1938, ο Winston Churchill χρησιμοποίησε τον όρο “απολυταρχικό κράτος” αναφερόμενος στην “κομμουνιστική ή ναζιστική τυραννία” προτού γίνει Βρετανός πρωθυπουργός κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Αλλά η καπιταλιστική οπλοποίηση της αντι-αυταρχικής γλώσσας δεν αφορά μόνο τη διαστρέβλωση της ιστορίας για σκοπούς προπαγάνδας. Αντιπροσωπεύει το πώς οι οπαδοί της λευκής υπεροχής, του ιμπεριαλισμού και της ταξικής ανισότητας βλέπουν πραγματικά τα συστήματα και τις ιδεολογίες που επιδιώκουν να εξαλείψουν τις πηγές πλούτου και ισχύος τους.

Ο Τσόρτσιλ ήταν ρατσιστής και ευγονιστής που είπε ότι “Δεν ζητώ συγγνώμη για την κατάληψη της περιοχής των Παλαιστινίων από τους Εβραίους με τον ίδιο τρόπο που δεν ζητώ συγγνώμη για την κατάληψη της Αμερικής των Ινδιάνων από τους λευκούς ή για την κατάληψη της Αυστραλίας από τους μαύρους.” Ως Υπουργός Εσωτερικών το 1910, έστειλε στρατεύματα για να αντιμετωπίσουν τους απεργούς ανθρακωρύχους της Ουαλίας, και κατά τη διάρκεια του ιρλανδικού κινήματος ανεξαρτησίας μεταξύ 1918-23, ενώ ήταν ένας από τους λίγους Βρετανούς αξιωματούχους που τάχθηκαν υπέρ της βομβιστικής επίθεσης διαδηλωτών από τον αέρα. Ως νεαρός αξιωματικός ιππικού στα βορειοδυτικά σύνορα της Ινδίας, έγραψε με χαρά για το πώς αυτός και οι συνάδελφοί του Βρετανοί μαχητές “συστηματικά, χωριό-χωριό, κατέστρεψαν τα σπίτια, γέμισαν τα πηγάδια, κατέστρεψαν τα μεγάλα ξέφωτα, έκαψαν τις καλλιέργειες και έσπασαν τις δεξαμενές, τιμωρητικά. Ο Shashi Tharoor του Bloomberg γράφει ότι “Στην Κένυα, ο Churchill είτε διοργάνωσε είτε ήταν συνένοχος σε πολιτικές που αφορούσαν την αναγκαστική μετεγκατάσταση ντόπιων από τα εύφορα υψίπεδα για να ανοίξει δρόμο για λευκούς αποικιοκράτες και τη φυλάκιση πάνω από 150.000 ανδρών, γυναικών και παιδιών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι βρετανικές αρχές χρησιμοποίησαν βιασμούς, ευνουχισμούς, έσβηναν τσιγάρα σε ευαίσθητα σημεία και έκαναν ηλεκτροσόκ για να βασανίσουν Κενυάτες υπό την εξουσία του Τσόρτσιλ”.

Όταν ένας άνθρωπος σαν αυτόν χαρακτηρίζει τις σοσιαλιστικές χώρες ως “ολοκληρωτικές”, είναι σαφές τι είδους ιδέες και ενέργειες επιθυμεί να συμπεριλάβουν αυτές οι χώρες.

Οι αντικομμουνιστές εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν σοσιαλιστικές ή απο-αποικιοποιημένες χώρες όπως η Κίνα, η Κούβα, η Βενεζουέλα και η ΛΔ Κορέας ως “ολοκληρωτικές” δικτατορίες, όπου οι άνθρωποι αναγκάζονται να συμμορφώνονται με τις μισαλλόδοξες ιδεολογίες. Όπως συνέβη κατά τη διάρκεια των προπαγανδιστικών εκστρατειών της εποχής του Ψυχρού Πολέμου κατά της ΕΣΣΔ και της ΛΔ Κίνας, οι δαιμονοποιημένες χώρες δεν είναι αντικειμενικά δικτατορίες. Η Κίνα, η Κούβα και η ΛΔ Κορέας παραμένουν δημοκρατίες των εργαζομένων όπου τα δημοκρατικά δικαιώματα είναι πραγματικότητα, και η Βενεζουέλα είναι μια χώρα με ανοχή στις διαμαρτυρίες με κάποιες από τις δικαιότερες εκλογές στον κόσμο.

Ωστόσο, οι Τσόρτσιλ σήμερα ισχυρίζονται ότι οι ηγέτες αυτών των χωρών είναι οι πηγές του κακού στον κόσμο. Ο εγκληματίας πολέμου John Bolton, ο οποίος πραγματοποίησε την εισβολή στο Ιράκ που σκότωσε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, αποκάλεσε τα σοσιαλιστικά κράτη της Λατινικής Αμερικής “Τρόικα της τυραννίας.” Ο Donald Trump, ο οποίος έχει εξουσιοδοτηθεί να βάζει χιλιάδες παιδιά μεταναστών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ισχυρίστηκε ότι ο Maduro είναι ένας τύραννος που πρέπει να εκδιωχθεί. Ο Μπέρνι Σάντερς, ο οποίος βοήθησε στην πραγματοποίηση της βομβιστικής εκστρατείας του 1999 κατά της Γιουγκοσλαβίας που στοίχισε χιλιάδες αθώες ζωές, είπε ότι “Όποιος κάνει αυτό που κάνει ο Μαδούρο είναι ένας φαύλος τύραννος.”

Από τη δική τους οπτική γωνία, οι καπιταλιστές και οι ιμπεριαλιστές λένε την αλήθεια όταν λένε ότι οι κομμουνιστές της ιστορίας έχουν παραβιάσει τα “ανθρώπινα δικαιώματα” και έχουν αφαιρέσει τις “ελευθερίες” των ανθρώπων. Όπως έγραψε ο Kim Jong Il στο έργο του το 1994, ο Σοσιαλισμός είναι Επιστήμη:

Τα “ανθρώπινα δικαιώματα” που διαφημίζονται από τους ιμπεριαλιστές είναι προνόμια των πλουσίων, προνόμια να κάνουν οτιδήποτε με τη δύναμη του χρήματος. Οι ιμπεριαλιστές δεν αναγνωρίζουν το δικαίωμα των ανέργων να εργάζονται, ή το δικαίωμα των ορφανών ή των ανθρώπων χωρίς στήριξη να τρώνε και να επιβιώνουν, για παράδειγμα, ως ανθρώπινα δικαιώματα. Καθώς δεν παρέχουν στους εργαζόμενους στοιχειώδη δικαιώματα στην ύπαρξη και καθώς ακολουθούν αντιλαϊκές πολιτικές και πολιτικές φυλετικών και εθνικών διακρίσεων και αποικιοκρατίας, οι ιμπεριαλιστές δεν έχουν δικαίωμα να μιλούν για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι ιμπεριαλιστές είναι ο πιο ειδεχθής εχθρός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Παραβιάζουν το δικαίωμα του λαού για ανεξαρτησία και παρεμβαίνουν στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών με το πρόσχημα της “προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων”.

Οι καπιταλιστές επισημαίνουν την εκστρατεία του Στάλιν κατά των αστών κουλάκων, την στόχευση των μικροκαπιταλιστών κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Άλματος προς τα εμπρός του Μάο, και όσων σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της Κουβανικής Επανάστασης, και λένε ότι οι κομμουνιστές είναι “ολοκληρωτιστές” που σκοτώνουν όσους έχουν διαφορετικές πεποιθήσεις. Αλλά όποια και αν είναι η ηθική φιλοσοφία του καθενός για τη βία, είναι γεγονός ότι τέτοιες συγκρούσεις ήταν απολύτως απαραίτητες για την απελευθέρωση των ανθρώπων που υπέφεραν επί μακρόν υπό την κυριαρχία εκείνων στις ανώτερες τάξεις της χώρας τους. Όπως έγραψε ο κομμουνιστής Alexander Finnegan σχετικά με το περιεχόμενο πίσω από την εμπλοκή του Che Guevera σε ορισμένες από αυτές τις ταξικές συγκρούσεις:

Πολέμησε σε μάχες. Στον πόλεμο υπάρχουν ομάδες πυρπόλησης. Ο Τσε έθεσε τους βασανιστές, τους εκτελεστές και άλλους εγκληματίες πολέμου του [καπιταλιστή δικτάτορα] Μπατίστα στο εκτελεστικό απόσπασμα. Αισθάνθηκε μια αίσθηση δικαιοσύνης ότι αυτοί που έκαναν τόσο μεγάλο λάθος είχαν τελικά πάρει αυτό που τους άξιζε. Επειδή ήταν ένας επαναστατικός πόλεμος δεν υπήρχε τρόπος να τους φυλακίσουμε και αν τους άφηνε να φύγουν, απλά θα επέστρεφαν και θα προσπαθούσαν να σκοτώσουν τους επαναστάτες για άλλη μια φορά.

Είναι μαχητές της ελευθερίας και ο κομμουνισμός είναι το όπλο που χρησιμοποιούν για να κερδίσουν αυτή την ελευθερία. Αν οι καπιταλιστές και οι αποικιοκράτες μας αποκαλούν κομμουνιστές “ολοκληρωτιστές” επειδή θέλουμε να προωθήσουμε αυτή την τάση, δεν θα πρέπει να μας νοιάζει τι σκέφτονται για εμάς.

Το μάθημα από την αστική εκστρατεία για τη δυσφήμηση των κομμουνιστών είναι ότι είσαι πάντα ο κακός στην ιστορία κάποιου άλλου, ακόμα και αν είσαι ένας μεγάλος ήρωας όπως ο Στάλιν, ο Μάο, ο Τσάβες, ο Κιμ, ο Κάστρο ή ο Γκεβάρα.

πηγή: guernicaeu