Καλό είναι να μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους. Όχι ότι δεν έχουν μπει (χρόνια τώρα), αλλά εδώ που τα λέμε, ο -πάλαι πότε οννεδίτης- Κανάκης και το παρεάκι του, είχαν και ακόμα έχουν σημαντική αναγνωρισιμότητα, ειδικά στους κόλπους του νεανικού κοινού για πολλούς… λάθος λόγους.

Μιλάμε για μία αναγνωρισιμότητα, την οποία κέρδισαν πλασάροντας, μεταξύ άλλων, και ένα κάπως εναλλακτικό, φιλοπροοδευτικό προφίλ για χρόνια μέσα από το Ράδιο Αρβύλα, απόρροια προφανώς της κοινωνικής και πολιτικής συγκυρίας του ξεκινήματός του και των πρώτων χρόνων προβολής του (μιλάμε κάπου για το ΄07 κι έπειτα) .

Επειδή όμως δεν είμαστε ούτε στο ’07, ούτε στο ’11, ο Κανάκης και το παρεάκι του έπρεπε κάποια στιγμή να… αποκαλυφθούν. Λέω να αποκαλυφθούν κι όχι να αλλάξουν προφίλ, αφού αυτό για πολλά χρόνια το ίδιο ήταν, απλά οι συνθήκες δεν τους επέτρεπαν να το βγάλουν στη φόρα. Έτσι λοιπόν, πλέον που το έδαφος γι’ αυτό είναι πιο πρόσφορο, ακολουθούν με συνέπεια τη φιλελεύθερη και συχνά εθνικιστική ρητορική τους, ευθυγραμμισμένη στην καλύτερη με αυτή της αντιπολίτευσης (από αυτή τη σκοπιά εξάλλου ασκούν και την όποια «κριτική» στην αντιλαϊκή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ), στη χειρότερη… μπορείτε να φανταστείτε.

Φτάσαμε, λοιπόν, λίγες μέρες πριν, στο σημείο να προχωρήσουν σε μία εκπομπή που -ανεξάρτητα απ’ το αν ήταν και σε τι βαθμό λογική συνέπεια της διαδρομής τους- θα μας μείνει αξέχαστη. Κοντά μισό αιώνα μετά το τέλος της χούντας, είδαμε σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση τη νεκρανάστασή της. Ο λόγος, συγκεκριμένα, για το ξέπλυμα ενός από τους λίγους συνεπείς νοσταλγούς της που διέπρεψε στους τηλεοπτικούς κύκλους κατά τη διάρκεια της επταετίας και που έμεινε, μεταξύ άλλων, γνωστός και για τη συνέντευξη-ανάκριση συλληφθέντων φοιτητών αγωνιστών, λίγες μέρες μετά την κορύφωση των γεγονότων του Πολυτεχνείου.

Κυρίες και κύριοι, ο Νίκος Μαστοράκης, ο άνθρωπος που έχει και «αστείες» αναμνήσεις από τη χούντα, ο άνθρωπος που δούλευε ΓΙΑ τη χούντα (κι όχι απλά την περίοδο της χούντας, όπως ισχυρίζεται). Σε αυτόν αποφάσισαν να δώσουν βήμα οι χαβαλέδες του Βινυλίου, σε μία εκπομπή που θα έπρεπε να προκαλεί τουλάχιστον οργή σε κάθε δημοκρατικό, προοδευτικό άνθρωπο. Παράλληλα, να προκαλεί προβληματισμό σε όλους όσοι προσπαθούν τάχα να πείσουν τους εαυτούς τους, ότι… «άλλο η πολιτική», «εγώ τα βλέπω αυτά για το πολιτιστικό κομμάτι», «ε, μερικά που λένε, είναι αστεία».

Όχι, κύριοι. Οι εποχές της αθωότητας έχουν τελειώσει. Οι δε προσπάθειες του Κανάκη, στο σημείο της εκπομπής, όπου συζητά με τον Μαστοράκη για τη συνέντευξη της ντροπής, να ισορροπήσει κάπως τα πράγματα, δηλώνοντας, πως ζορίστηκε να την παρακολουθήσει, οι προσπάθειές του να ξεπλύνει το γνήσιο τέκνο της επταετίας («πιστεύω, πως δεν θα ξανάπαιρνες αυτή τη συνέντευξη»), δεν νομίζω να πείθουν κανέναν. Όπως δεν πείθει κανέναν ο Μαστοράκης, ότι δεν ήθελε αρχικά να προχωρήσει σε αυτή τη συνέντευξη, ότι ήθελε να διασφαλίσει (αλήθεια από ποιους;), ότι οι φοιτητές που θα μιλήσουν «δεν θα πάθουν τίποτα». Δεν κρύβονται οι μεγάλες αγάπες και ειδικά για τον Μαστοράκη, η χούντα είναι μία από αυτές. Ο δε ρόλος του σαν ανακριτής στη συνέντευξη είναι παραπάνω από προφανής.

Όποιος/α θέλει, ας ανατρέξει στα ντοκουμέντα της ντροπής. Τόσο αυτά της εκπομπής, όσο και αυτά της συνέντευξης-ανάκρισης. Απ’ τα σύννεφα δεν νομίζω να πέσει, σίγουρα όμως θα διαπιστώσει, για άλλη μια φορά, πως η ψυχαγωγία δεν είναι μία έννοια ουδέτερη. Πάντα έχει ταυτότητα. Πάντα κάπου πατάει. Και η ψυχαγωγία των Κανάκηδων πατάει πάνω στα σκατά.

Κ.Α.

Πηγή: antigeitonies3.blogspot.com