Τις θέσεις του επί του πρόσφατα ψηφισμένου μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής (ΜΠΔΣ) παρουσίασε ο ΣΕΒ την προηγούμενη βδομάδα (21/6) στο εβδομαδιαίο δελτίο που εκδίδει για την ελληνική οικονομία.

Είναι αντιπροσωπευτική η ανάλυση και οι προτάσεις που καταθέτουν οι βιομήχανοι, και είναι εντυπωσιακή και η κυνικότητα με την οποία προβάλλουν τις απαιτήσεις τους.

Που είναι φυσικά σε βάρος των ανθρώπων του μόχθου, σε βάρος των απόμαχων της δουλειάς, των κοινωνικών παροχών, κάθε δυνατότητας για τη βελτίωση των όρων της ζωής της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας.

Θα σταχυολογήσουμε λοιπόν παρακάτω ορισμένες από τις τοποθετήσεις του ΣΕΒ πάνω στο μεσοπρόθεσμο, ενδεικτικές για τις προθέσεις και τις απαιτήσεις που προβάλλουν.

Το υπερπλεόνασμα να μειώσει το μη μισθολογικό κόστος. Επανέρχονται όπως εδώ και χρόνια στην πάγια απαίτησή τους να μειωθούν οι ασφαλιστικές εισφορές εργοδοτών και εργαζομένων ώστε να ελαφρυνθούν τα βάρη των εργοδοτών αλλά και να αυξηθεί το διαθέσιμο εισόδημα των μισθωτών ως απάντηση στην «αφαίμαξη της πραγματικής οικονομίας» από την πολιτική των περικοπών για τη συλλογή των πλεονασμάτων.

Αξιοποίηση του δημοσιονομικού χώρου μετά το 2023. Πως ; Με αύξηση λένε των δημόσιων επενδύσεων σε συμπράξεις με τον ιδιωτικό τομέα φυσικά (για να μη νομιστεί πως έχουμε εδώ καμία σοσιαλμανία…), για «υποδομές, δράσεις, έρευνα και ανάπτυξη επιχειρήσεων», «διευκόλυνση εκκόλαψης νεοφυών επιχειρήσεων» και «κατάρτιση εργατικού δυναμικού… σε επαγγελματικές δραστηριότητες υψηλής τεχνολογικής έντασης».

Μειώσεις φορολογικών συντελεστών και της υπερπροοδευτικότητας του φορολογικού συστήματος. Έτσι, λένε, αμείβεται η επιχειρηματική επιτυχία και η επαγγελματική προσπάθεια που με τη σειρά τους θα συντελέσουν στη δημιουργία πόρων για ιδιωτικές επενδύσεις και για απασχόληση. Εδώ έχουμε την κλασσική συνταγή του παλιού και του σύγχρονου συντηρητισμού, που όπου και όπως εφαρμόστηκε ναι μεν διευκόλυνε την ταχεία εμπλοκή επιχειρηματικών σχημάτων σε «επενδύσεις», με ένα ταυτόχρονο πλαίσιο αφαίρεσης εργατικών κατακτήσεων, και μηδενικό ή ακόμα και αρνητικό ισοζύγιο στο ζήτημα της απασχόλησης.

Μείωση αφορολόγητου = διαρθρωτική αλλαγή μόνιμης απόδοσης. Διθύραμβοι από τον ΣΕΒ για τη μείωση του αφορολόγητου που θα στοιχίσει σε μισθωτούς και συνταξιούχους την απώλεια από έναν έως σχεδόν τρεις μισθούς ή συντάξεις κάθε χρονιά. Υπογραμμίζουν δε πως έτσι αυξάνεται η φορολογική βάση και διασφαλίζεται η υγεία των δημόσιων οικονομικών της χώρας, αφού θα μεγαλώσουν τα βάρη για τα συνήθη υποζύγια της φορολογικής αφαίμαξης, δηλαδή μισθωτούς και συνταξιούχους, και θα ελαφρυνθεί σε συνδυασμό με τα άλλα μέτρα η φορολογική επιβάρυνση των «αναξιοπαθούντων» βιομηχάνων.

Μείωση συντάξεων = προς τη σωστή κατεύθυνση. Και άλλες επευφημίες για τα προς υλοποίηση μέτρα του σφαγιασμού των συντάξεων, που θα είναι υπέρ της …βιωσιμότητας του κοινωνικού κράτους και για τον εξορθολογισμό του συνταξιοδοτικού συστήματος, ώστε «να πάψει να παίζει τον ρόλο του συστήματος κοινωνικής πρόνοιας». Ο κυνισμός υψωμένος στον κύβο!!!

Τα νοσοκομεία… να χρεώνουν τους πελάτες κάποιου εισοδηματικού επιπέδου σε ανταγωνισμό με τα ιδιωτικά. Να σημειώσουμε εδώ τις διατυπώσεις. Για τον ΣΕΒ οι ασθενείς που χρήζουν υγειονομικής περίθαλψης και φροντίδας, δεν κατονομάζονται ως τέτοιοι, αλλά ως πελάτες. Η υγεία, η περίθαλψη δεν αντιμετωπίζονται ως ανάγκη κοινωνικής αρωγής, αλλά ως δραστηριότητα προσπορισμού κερδών από τους «πελάτες». Τα σχόλια και γι’ αυτό περιττεύουν.

Να αυξήσουν οι ΟΤΑ τα έσοδά τους προσφέροντας υπηρεσίες προστιθέμενης αξίας στους πολίτες και κίνητρα στους επενδυτές. Οι περιφέρειες και οι δήμοι αν και έχουν μετατραπεί σε εξαρτήματα και ενεργούμενα των κεντρικών κυβερνητικών πολιτικών, έχοντας χάσει πολλά από τα αυτοδιοικητικά τους χαρακτηριστικά, είναι για το μεγάλο κεφάλαιο χώροι όπου στη βάση της αύξησης της έμμεσης φορολογίας των τελών κλπ θα αναζητούνται επιχειρηματικές ευκαιρίες και κέρδη από την εκμετάλλευση ζητημάτων που κατονομάζονται, όπως οι βρεφονηπιακοί σταθμοί και τα απορρίμματα, για τις οποίες προτείνονται υπεργολαβίες στον ιδιωτικό τομέα.

Καμία από τις προτάσεις – απαιτήσεις των βιομηχάνων δεν βρίσκεται στον αντίποδα των μέτρων που υποχρεώνουν οι λεγόμενοι «θεσμοί», και που πλέον χωρίς δάκρυα, κλαυθμούς και οδυρμούς επιβάλλει η συγκυβέρνηση.

Εντυπωσιακό βέβαια είναι το στοιχείο που παρουσιάζει η μελέτη του ΣΕΒ στα ύστερά της, όταν αναφέρεται στην ανάλυση των στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ για την απασχόληση, όπου αποτιμάται η ανεργία με παραδειγματικό τρόπο στη βάση των στοιχείων της έρευνας απασχόλησης. Έτσι λοιπόν ενώ το 2017 στο πρώτο τρίμηνο για κάθε θέση εργασίας αντιστοιχούσαν 60 άνεργοι, στο πρώτο τρίμηνο του 2018 η σχέση αλλάζει επί το δυσμενέστερο, ώστε να αντιστοιχούν 70 άνεργοι για κάθε θέση εργασίας. Κάτι που αμφισβητεί το κυβερνητικό αφήγημα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ για μείωση των δεικτών της ανεργίας.

Δεν είναι άγνωστη η ατζέντα του ΣΕΒ για τα ζητήματα αυτά που συνοπτικά παρατέθηκαν.

Επίσης είναι γνωστή η ενσωμάτωση με αυτόν ή με παρόμοιο τρόπο στα μνημόνια, στους εφαρμοστικούς νόμους, στα προαπαιτούμενα των αξιολογήσεων που ψηφίζονται απνευστί από τις έτσι ή αλλιώς κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες και υλοποιούνται βήμα – βήμα, με γρηγορότερους ή αργότερους ρυθμούς. Στην πραγματικότητα οι διαπιστώσεις και οι προτάσεις των βιομηχάνων μέσω του ΣΕΒ δεν συνιστούν τίποτε άλλο παρά τον προάγγελο των επόμενων μέτρων και των χειροκροτητών όσων μέσα στα μνημονιακά χρόνια επιβλήθηκαν.

Είναι κατευθύνσεις μακράς πνοής, είναι βλέμμα επιτήρησης όσων εργατολαϊκών κατακτήσεων αφαιρέθηκαν και σχεδιασμού όσων μέτρων στην ίδια κατεύθυνση προσβλέπουν ή επιβάλλουν για υλοποίηση, σε απόλυτη συνάφεια και στήριξη και για τα ιδιαίτερα δικά τους συμφέροντα, αλλά και με τους επικυρίαρχους που τα επιβάλλουν για τα ιδιαίτερα συμφέροντα των αστικών τάξεων που εκφράζουν, και τα γενικότερα συμφέροντα της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας.

Από την άποψη αυτή, ο δικέφαλος αντίπαλος των εργατολαϊκών συμφερόντων είναι όλος μπροστά μας χωρίς φτιασίδια και μάσκες παραλλαγής, αλλά με όλο το οπλοστάσιο της πολιτικής και ιδεολογικής του συγκρότησης.