«Υπάρχει ένα είδος Αριστεράς που είναι
πιο χρήσιμη από τη Δεξιά. Πρόκειται
για εκείνη την Αριστερά που μπορεί να κάνει
όλα όσα δεν θα
μπορούσε να κάνει η Δεξιά».

T. Ανιέλι, πρόεδρος Fiat

Ας δούμε λίγο την πρόσφατη εμπειρία από δύο γειτονικά μας κράτη, την Ιταλία και την Κύπρο. Γιατί; Μα γιατί η πολιτική του ΣYPIZA κινείται στο πλαίσιο μιας σοσιαλδημοκρατίας τύπου Nτ’ Aλέμα, Λαφοντέν και Mελανσόν που την πολιτική τους την πρόβαλε σαν πρότυπο κατά καιρούς.

Παράλληλα πολύ συχνά, πριν από κάμποσο καιρό, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όταν αναφέρονταν στη δική τους πρόταση αριστερής διακυβέρνησης επιστράτευαν το παράδειγμα της κυβέρνησης του ΑΚΕΛ στην Κύπρο (πριν υπογράψει Μνημόνιο).

Το 1995 ο φανατικός ευρωπαϊστής Ρομάνο Πρόντι (πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής το 1999) γίνεται αρχηγός της κεντροαριστερής συμμαχίας της Ελιάς και κερδίζει τις εκλογές (1996), αναλαμβάνοντας πρωθυπουργός στην πρώτη «αριστερή» μεταπολεμική κυβέρνηση της Ιταλίας.

Μαζί του το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς (PDS, Partito Democratico della Sinistra), που δημιουργήθηκε το 1991 από τμήμα του ΚΚΙ, και ο Μάσιμο ντ’ Αλέμα (Massimo D’ Alema), σημαίνον στέλεχος του Ιταλικού Κ.Κ., γραμματέας του Κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς. Τότε ο ΣΥΝ και η «Αυγή» έβλεπαν την «Κεντροαριστερά» σαν «κλάδο ελπίδας».

Ο Μάσιμο ντ’ Αλέμα αναλαμβάνει υπουργός Εξωτερικών και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης της χώρας επί διακυβέρνησης Πρόντι και το 1998 γίνεται ο ίδιος πρωθυπουργός, ως αρχηγός του αριστερού Συνασπισμού της Ελιάς, διαδεχόμενος τον Ρομάνο Πρόντι.

Λίγα χρόνια αργότερα με τον Πρόντι συμμαχεί ο ηγέτης της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, Φάουστο Μπερτινότι, για «να φύγει η χολέρα», με τη συγκρότηση, σύμφωνα με τα λεγόμενα τόσο του Πρόντι όσο και του Μπερτινότι, μιας «μεγάλης δημοκρατικής συμμαχίας».

Η συνέχεια είναι γνωστή και οδυνηρή. Η πολιτική «προσφορά» του ρεύματος που ξεκίνησε ως «ευρωκομμουνισμός», που πορεύτηκε ως μεταλλαγμένη «Αριστερά» και που κατέληξε να δηλώνει ότι «σήμερα μια αριστερή, εναλλακτική, αντικαπιταλιστική λύση δεν μπορεί να στηρίζεται στην αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας αλλά και στα θέματα του περιβάλλοντος και εκείνων των δικαιωμάτων των γυναικών και των ομοφυλόφιλων» (Φ. Μπερτινότι), είναι πλέον προφανής: πλήρης παράδοση των λαϊκών στρωμάτων της Ιταλίας στον πολιτικό σκοταδισμό.

Η «αριστερή διακυβέρνηση» στην Ιταλία συνέχισε και βάθυνε όλα τα αντεργατικά μέτρα της προηγούμενης κυβέρνησης, ενώ υπηρέτησε από την πρώτη γραμμή τα συμφέροντα και τα φιλόδοξα σχέδια του ευρωπαϊκού κεφαλαίου το οποίο, μέσω της Ε.Ε. και με μοχλό τις πιο ισχυρές χώρες της, επιχειρούσε εκείνη την περίοδο τη μεγάλη αντεπίθεση σαρώνοντας εργασιακές σχέσεις, δικαιώματα και δημοκρατικές λαϊκές ελευθερίες.

Η κατάληξη ήταν η κυριαρχία του Ιταλού μεγαλοεπιχειρηματία και πολιτικού Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ο οποίος διετέλεσε πρωθυπουργός της Ιταλίας τις περιόδους 1994-1995, 2001-2006 και 2008-2011.

Η δεκαετία του ‘90 υπήρξε κομβική περίοδος για τους πάλαι ποτέ «ευρωκομμουνιστές», οι οποίοι βρήκαν θέση στο πολιτικό σύστημα της Ευρώπης συμμετέχοντας ή στηρίζοντας τις 13 από τις 15 κυβερνήσεις των τότε κρατών-μελών της Ε.Ε. και παρέχοντας τα αναγκαία πειστήρια «ανθρωπισμού» όταν η τελευταία εφάρμοζε το Μάαστριχτ, θέσπιζε τη Λευκή Βίβλο και βομβάρδιζε τη Γιουγκοσλαβία.

Η περίοδος της «Κεντροαριστεράς», αυτής της γνήσιας μετεξέλιξης του «ιστορικού συμβιβασμού» και της μετουσίωσης του «ευρωκομμουνισμού» σε κυβερνητική δύναμη, οδήγησε στον Μπερλουσκόνι στην Ιταλία, στον Σαρκοζί στη Γαλλία, στην εκλογική συρρίκνωση της Αριστεράς στην Ισπανία.

Ακόμη πιο σύγχρονο και σε εξέλιξη είναι το παράδειγμα της Κύπρου και του ΑΚΕΛ. Πολύ συχνά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όταν αναφέρονταν στη δική τους πρόταση αριστερής διακυβέρνησης, επιστράτευαν λίγους μήνες πριν το παράδειγμα της κυβέρνησης του ΑΚΕΛ στην Κύπρο. Το τι έγινε στην Κύπρο το γνωρίζει ο κόσμος της Αριστεράς πολύ καλά και δεν χρειάζεται ανάλυση. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του γενικού γραμματέα του ΑΚΕΛ, Δ. Χριστόφια, στις 13/12/2011:

«Χαιρετίζουμε το γεγονός ότι στη σύσκεψη που έγινε στο Προεδρικό λειτουργήσαμε συναινετικά κυβέρνηση και πολιτικά κόμματα. Απομακρύναμε το ανησυχητικό σενάριο της ένταξης της χώρας μας στον Μηχανισμό Στήριξης… Ως ΑΚΕΛ αναλάβαμε το μερίδιο της ευθύνης που μας αναλογούσε και συμπεριφερθήκαμε εποικοδομητικά.

Τολμήσαμε και μειώσαμε τις κοινωνικές δαπάνες, καταργήσαμε το εξάμηνο ανεργιακό επίδομα των συνταξιούχων δημοσίων υπαλλήλων, προχωρήσαμε στη μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων και δεσμευτήκαμε για τη μείωσή τους κατά 5.000 τα επόμενα χρόνια… προωθείται η κατάργηση ημικρατικών οργανισμών, υπερβήκαμε, τολμώ να πω, παραδοσιακές μας θέσεις προκειμένου να αποφύγουμε τα χειρότερα» («Χαραυγή», 14/12/2011, http://www.haravgi.com.cy/site-article-15099-gr.php).

 

Χρήστος Κάτσικας