γράφει η Νίνα Γεωργιάδου

Είχαν πάντα όλα τα εργαλεία.
Τον εκβιασμό, το ρουσφέτι, τη βρόμικη προπαγάνδα, την καταστολή, την απόγνωση και πάνω απ’ όλα το φόβο.
Το ποιοι τα είχαν και τα έχουν, το ξέρουμε.
Τα σαπρόφυτα της κοινωνίας.
Αυτοί που δεν κόλλησαν ποτέ τους ένα ένσημο,
δεν χρειάστηκε να περιμένουν στις λίστες των δημόσιων νοσοκομείων,
δεν μετρούν τις τελευταίες δέκα μέρες του μήνα, τις τελευταίες δέκα δεκάρες,
δεν στριμώχνονται στα λεωφορεία,
δεν απειλούνται από εργοδότες,
δεν κρυώνουν, μετρώντας με αγωνία τις κιλοβατώρες,
δεν έχουν φιλότιμο,
δεν έχουν αξιοπρέπεια.

Το για ποιους προορίζουν αυτά εργαλεία, αυτό κι αν το ξέρουμε.
Αρκεί να βγάλουμε το ‘δεν’, από τους παραπάνω προσδιορισμούς.
Κανένα εργαλείο τους δεν στόμωσε ως τώρα.
Όλα είναι καλολαδωμένα.
Η πενιχρή επιβίωση, η ανεργία, το διαλυμένο σύστημα υγείας, ο ρουφιάνος του εργοδότη, ο πετσωμένος δημοσιοκάφρος.

Μόνο που ξαφνικά, το εργαλείο του φόβου μοιάζει να στόμωσε.
Το πολυεργαλείο του ευνουχισμού, μέσα απ’ το φόβο, μοιάζει να μη δουλεύει.
Το κραδαίνουν απειλητικά, δείχνουν το τσεκούρι κάτω από την υπουργική γραβάτα, προβοκάρουν τα ψόφια αντανακλαστικά του νοικοκυραίου καναπεδόβιου με την υστερική τσιρίδα του υπουργοποιημένου πλασιέ, το λαδώνουν, με τη λίγδα του γυμνοσάλιαγκα δημοσιοκάφρου κι όμως το εργαλείο του φόβου μένει στομωμένο.

Έρχεται μια στιγμή, που τα έχεις δει όλα.
Κι όταν κοντά σε όλα, δεις και τα παιδιά σου να δολοφονούνται και τον κυνισμό να χοροπηδά πάνω στα πτώματά τους, τότε δεν έχεις τίποτα πια να φοβηθείς.
Τότε, η επιτύμβια ρήση του Καζαντζάκη, ‘Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι ελεύθερος’ γίνεται συνείδηση και δύναμη.

Και τότε ο φόβος αλλάζει πλευρά.
Αν τους πάρεις το εργαλείο του φόβου, τα σαπρόφυτα και οι γυμνοσάλιαγκες αρχίζουν να τον νοιώθουν.
Και δεν υπάρχει τίποτα πιο γελοίο, από ένα φοβισμένο σαπρόφυτο.