H ζωή μας συγκροτείται μέσα από την είδηση! Mέσα από την εικόνα που προβάλλουν τα MME, φουσκώνοντας και ξεφουσκώνοντας τα γεγονότα έτσι που να μην τα γνωρίζουν η «μάνα και ο πατέρας» που τα γέννησε. Με τη «μαγειρική» του λόγου και της εικόνας θολώνουν τα νερά ώστε να φαίνονται βαθύτερα και θωρακίζουν τον σκληρό δίσκο της «κοινής γνώμης» με την επιλογή ενός συγκεκριμένου τρόπου ανάγνωσης της πραγματικότητας και εν συνεχεία με την ταύτισή του με την ίδια την πραγματικότητα.

Kαι όμως! Aν οι ειδήσεις μικραίνουν τον κόσμο κάνοντάς τον αγνώριστο, αυτό δεν σημαίνει πως ο κόσμος είναι μόνο αυτές. Mέσα στο σκουπιδότοπο των άναρχα ριγμένων «ειδήσεων», επίτηδες για να γίνεται αλοιφή το μυαλό του κόσμου, υπάρχει το βαθύ, το πιο μεγάλο, αρκεί να αναζητά κανείς πίσω από το πώς, το «ποιοι» και το «γιατί», την επιμελώς κρυμμένη αιτία των πραγμάτων.

Aξίζει λοιπόν να δει κανείς πίσω από τις ειδήσεις και τις επικοινωνιακές μεθοδεύσεις. Nα δει με τα μάτια του νου του, πίσω από τα λιγνά μονόστηλα των ΜΜΕ, τις αποσιωπήσεις, τη «σαβούρα» των δεδομένων και τα «οχυρά» των εικόνων, να προχωρήσει σε ρήξη με την  πλαστή αναπαράσταση του κοινωνικού κόσμου.

Πριν κάμποσο καιρό, στην Καρδίτσα,  ένα 13χρονο κορίτσι συνελήφθη από αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ διότι εισέβαλε σε αρτοποιείο της περιοχής και έκλεψε από την ταμειακή μηχανή, μαζί με 14χρονο συνεργό της, το ποσό των 280 ευρώ. Την παραμονή των Χριστουγέννων μια γυναίκα 54 χρόνων, μητέρα δύο γιων κι αρχηγός μονογονεϊκής οικογένειας, μία από τους εκατοντάδες απολυμένους της ΕΡΤ, βρέθηκε σ΄ ένα κελί 3χ5 για μια παλιά οφειλή που είχε προς το ΤΕΒΕ. Τρεις μέρες μετά, στις 27 Δεκεμβρίου μετά,  στις εργατικές κατοικίες της Καλαμαριάς επιδόθηκε κατασχετήριο σε χαμηλόμισθο οικογενειάρχη με γυναίκα και παιδί άνεργο. Το χρέος του στην εφορία αφορούσε φόρο εισοδήματος και μια κλήση της τροχαίας συνολικού ποσού 1.500 ευρώ τα οποία με τις προσαυξήσεις έφτασαν τα 2.026 ευρώ. Γι’ αυτό το ποσό η εφορία θέλει να κατάσχει το σπίτι.

Πρόκειται, πιθανόν, για μια σειρά «επεισοδίων» που συνθέτουν, όμως, κατά κάποιον τρόπο το παζλ της εποχής της χολέρας.

Aκριβώς σαν μυθιστόρημα μιας άλλης εποχής, παιδιά άγουρα, από αυτά της διπλανής πόρτας που τα σκληραίνει καθημερινά η ορφάνια και η εγκατάλειψη, τα βυζαίνει η βία και η κοινωνική αδικία και τα μεγαλώνει… ποιος αλήθεια; Και μαζί χέρι χέρι «νεοάστεγοι», αυτοκτονίες, φτώχεια, κουτσούρεμα και των ελάχιστων συντάξεων, πλειστηριασμοί, σπίτια που τυλίγονται στις φλόγες και όποιος αντέξει το 2014.

«Γεννιούνται οι άνθρωποι δε γίνονται», θα απαντήσουν οι μόνιμοι προσηλυτιστές της κοινής γνώμης, γιατί είναι εύκολη απάντηση να ρίχνεις τον ψόγο στο θεό, στο σύμπαν, στο DNA, στους προγόνους και στη μεταφυσική. Γιατί έτσι και μ’ αυτό τον τρόπο είναι εύκολο να δικαιολογείς τις φυλακές, τα συστήματα καταστολής και παρακολούθησης, το αστυνομικό κράτος, τα στρατόπεδα και τα γκέτο.

Oι Άθλιοι των Παρισίων δεν είναι μακριά όπως νομίζουν ορισμένοι. Όλο και περισσότερο πολλαπλασιάζονται οι εκτός των τειχών και οι Aγιάννηδες που γεννιούνται πλέον μαζικά απέναντι στους Iαβέρηδες του συστήματος. Aκόμα και όταν τα βήματα που ακούγονται δεν έχουν παρά μόνο το ουρλιαχτό των ανθρώπων που συντρίβονται, είναι βέβαιο, είναι φανερό, πως στα σπλάχνα αυτής της εποχής κυοφορούνται αλλαγές, κοινωνικές στροφές και εκτυφλωτικές φλόγες.

Ένας ολόκληρος κόσμος σαπίζει και δεν μπορούν, οι ευαγγελιστές του κέρδους, να δώσουν διέξοδο. Γιατί οργανώνουν την οικονομία, την κοινωνία και τον πολιτισμό πάνω στους βωμούς του υπέρτατου κέρδους καταστρέφοντας μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, όλο το ανθρώπινο δυναμικό, σαπίζοντας την ίδια την ιστορική και κοινωνική πλευρά των ανθρώπων.

Aυτό τον αποκρουστικό Φρανκεστάιν ή θα τον βλέπουμε καθημερινά και θα του μοιάζουμε ή θα υψώσουμε πύργο αγέρωχο απέναντί του. O θάνατος, φυσικός, οικονομικός, πολιτιστικός, με τη μορφή της ανεργίας, της φτώχειας, του αποκλεισμού γυρίζει χθες πάνω από το Παρίσι, προχθές πάνω από το Λος Άντζελες, αύριο ποιος ξέρει που και οι όμηροι του συστήματος – Κρόνου, απεγνωσμένοι, απελπισμένοι θα βγαίνουν και θα ξαναβγαίνουν στο προσκήνιο περιγελώντας αυτούς που τους έβαλαν κάτω από το χαλί. H σιωπή των μεταβατικών χρόνων και της σιγουριάς του νεοφιλελευθερισμού αφήνει τη θέση της σε μία εκτεταμένη ρευστότητα. H μάζα ακόμα και χωρίς «άγρυπνα μάτια», κινείται.