Με την επιστροφή στην κανονικότητα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ (που στάθηκε πρωτοσύγκελος στο μέτωπο της εθνικής ομοψυχίας υπό την μπαγκέτα του Μητσοτάκη κατά τη δίμηνη καραντίνα, λειτουργώντας στην πραγματικότητα ως άτυπος «κυβερνητικός εκπρόσωπος») επιχειρεί να διαφοροποιηθεί επικοινωνιακά από τον αρχηγό της ΝΔ προκειμένου να ανακάμψει δημοσκοπικά και να καρπωθεί την εντεινόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια, απότοκο της ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής της κυβέρνησης.
Στα πλαίσια αυτά επαναφέρει στο προσκήνιο ως ξαναζεσταμένο φαγητό το χιλιοπαιγμένο σίριαλ της περιβόητης κεντροαριστερής διεύρυνσης – πασοκοποίησης. Ο Τσίπρας λοιπόν διαβεβαίωσε (και) από το φόρουμ των Δελφών τα ξένα και ντόπια αφεντικά του πως «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το κόμμα που έκανε αντιπολίτευση το 2010 – 2012, ενηλικιώθηκε σε δύσκολες συνθήκες και σήμερα καταλαμβάνει ένα χώρο από το κέντρο και προς τα αριστερά του πολιτικού φάσματος. Είναι ένα άλλο κόμμα σήμερα…». Στέλνει ταυτόχρονα σαφές μήνυμα και σε όσους εκφράζουν διαφοροποιήσεις για τον τρόπο και την έκταση του εγχειρήματος (ομάδα 53 κ.ά.) πως θα πρέπει να ανακρούσουν πρύμναν, διότι «υπάρχουν καμπές που οι ηγέτες πρέπει να ξεπεράσουν τις προσωπικές συμπάθειες και να προχωρήσουν». Εκμεταλλευόμενος στη συγκυρία την αδιαμφισβήτητη κυριαρχία του στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας προαναγγέλλει πως «σε δύο χρόνια θα έχει αναδιαταχθεί η εσωκομματική γεωγραφία». Σε κάθε περίπτωση, τέτοιου είδους τελεσιγραφικές προειδοποιήσεις – απειλές πριμοδοτούν και αναπαράγουν τις κακοφωνίες και τα «συντροφικά αλληλομαχαιρώματα» (όπως έδειξε και η αναζωπύρωση της κόντρας μεταξύ Παπαδημούλη και Κούλογλου).
Απευθυνόμενος κατά τα γνωστά στο θυμικό των παραδοσιακών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στοχοποίησε για την κακοδαιμονία της ελληνικής οικονομίας «την κρίση ελλειμμάτων στην περίοδο Καραμανλή, που μας οδήγησε στα μνημόνια». Πλειοδοτεί παράλληλα σε επιθέσεις φιλίας προς το ΚΙΝΑΛ, που όμως απορρίπτει προς το παρόν τις «ειλικρινείς προτάσεις για συμμαχική κυβέρνηση».
Κατά τα λοιπά ο Τσίπρας υψώνει τους τόνους της ψευτοαντιπολιτευτικής δημαγωγίας με αριστερό περιτύλιγμα, χωρίς να καταφέρνει να κρύψει την ουσιαστική σύμπλευσή του με την αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική σε όλα τα πεδία, πλειοδοτώντας μάλιστα σε «εποικοδομητικές» προτάσεις εξω­ραϊσμού της.
Έτσι, στα ελληνοτουρκικά, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ έκανε λόγο «για συμβιβασμούς όχι τραγικούς» αναφορικά με την «εθνικά επωφελή στρατηγική να προχωρήσει έστω και σε μερική οριοθέτηση και με την Αίγυπτο».
«Εγώ είμαι διατεθειμένος να δώσω συναίνεση σε κρίσιμες αποφάσεις» επαναλαμβάνει μονότονα ο Τσίπρας, κομπορρημονώντας παράλληλα για την «πατριωτική» στάση του «να συγκαλέσει τρεις φορές συμβούλιο πολιτικών αρχηγών ενώ ο Μητσοτάκης (στα προεόρτια της συμφωνίας των Πρεσπών) ενθάρρυνε τους τσολιάδες».
Στο ίδιο μήκος κύματος, στον τομέα της οικονομίας, τον οποίο θεωρεί προνομιακό, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύει τους «ευημερούντες αριθμούς» της διακυβέρνησής του (17% ανεργία και τώρα κινδυνεύει να πάει ξανά στο 26%…, τον Ιούλη του 2019 παραδώσαμε μια οικονομία που έτρεχε με ανάπτυξη 2,8%, ενώ ήδη από το πρώτο τρίμηνο του 2020 έχουμε ύφεση 0,9%), συγκαλύπτοντας τη (μετα)μνημονιακή πολιτική λεηλασίας του λαϊκού εισοδήματος που και ο ίδιος ως πρωθυπουργός πειθήνια εφάρμοσε. Τα (όψιμα) κροκοδείλια δάκρυα του Τσίπρα δεν μπορούν να πείσουν κανέναν, αφού το πρόγραμμα “Μένουμε Όρθιοι” που παρουσίαsε στο Ζάππειο αλλά και οι πανηγυρισμοί για το ταμείο ανάκαμψης της ΕΕ αποτελούν αδιάψευστους μάρτυρες της συμπολιτευόμενης «αντιπολίτευσης» του ΣΥΡΙΖΑ στα ακραία νεοφιλελεύθερα οικονομικά δόγματα της ΝΔ.
Στη συγκυρία εξάλλου κατάθεσης και υπερψήφισης από την κυβερνητική πλειοψηφία του αντιεκπαιδευτικού νομοσχεδίου, το πρώτο που βρήκαν να πουν οι Μ. Ξενογιαννακοπούλου και Ν. Φίλης στη Βουλή ήταν πως το εν λόγω έκτρωμα η Κεραμέως το πέρασε «χωρίς κοινωνικό διάλογο, χωρίς την ελάχιστη συναίνεση».

πηγή: Λαϊκός Δρόμος