Πράξη Ιη: Να μείνει στα χαρτιά
Προκειμένου να «μείνει στα χαρτιά» ο (ψηφισμένος) αντεργατικός νόμος Χατζηδάκη, το ΚΚΕ συγκάλεσε συνδικαλιστική σύσκεψη υπό τον (μη δηλωτικό του διοργανωτή) τίτλο: «Κάλεσμα Εργατικών Κέντρων – Ομοσπονδιών – Συνδικάτων για Σύσκεψη». Η Σύσκεψη πραγματοποιήθηκε στις 5 Οκτωβρίου στο γήπεδο Σπόρτινγκ, και, φυσικά, αν δεν είχε τη σφραγίδα του ΚΚΕ, δεν θα μαθαίναμε το παραμικρό γι’ αυτήν ούτε από τον Ριζοσπάστη, ούτε από τον 902, ούτε από την ιστοσελίδα του ΠΑΜΕ, κ.ο.κ..
Εντυπωσιακή υπήρξε η προκαταρκτική απόλυτη ομοφωνία των εν λόγω Εργατικών Κέντρων, των Ομοσπονδιών και των Συνδικάτων που κάλεσαν στην Σύσκεψη: οι συνδικαλιστές τους, πριν την πραγματοποίηση της συνδικαλιστικής συνάντησης στο Σπόρτινγκ, είχαν ήδη αποτυπώσει σε ένα εκτενές κείμενο τις θέσεις τους, σημειώνοντας μεταξύ πολλών άλλων (η έντονη γραφή δική μας):
«Οι Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα, τα σωματεία που υπογράφουμε αυτό το κείμενο καλούμε όλες τις συνδικαλιστικές οργανώσεις της χώρας σε κοινή δράση και αγώνα για να μπλοκαριστεί η αντεργατική επίθεση κυβέρνησης και μεγαλοεργοδοτών και να μείνει στα χαρτιά ο νόμος 4808/2021, ο γνωστός νόμος – “έκτρωμα” του Χατζηδάκη. Για να δυναμώσει η πάλη των εργαζομένων για ζωή με αξιοπρέπεια και σύγχρονα δικαιώματα. (…)

Επιδιώκεται ουσιαστικό χτύπημα στις μαζικές και δημοκρατικές διαδικασίες, στην ανταλλαγή ιδεών και στην ελεύθερη συζήτηση μεταξύ των εργαζομένων, στη λήψη αποφάσεων και δράσης. (…)
Καλούμε τα συνδικάτα, τα Εργατικά Κέντρα, τις Ομοσπονδίες σε καθολική καταδίκη και απειθαρχία στις αντεργατικές διατάξεις. (…)
Κατάργηση της προβοκατόρικης διάταξης περί “άσκησης ψυχολογικής βίας” που αποτελεί όχημα δίωξης αγωνιστών που περιφρουρούν τον αγώνα τους».
Ως εδώ, ας πούμε, καλά.

Πράξη ΙΙη: Να απελευθερώσουμε τους εργαζόμενους (ενν. απεργοσπάστες)

Το νομοθετικό τερατούργημα Χατζηδάκη, δεν επιβάλλει μόνο στα σωματεία να εγγυώνται το «δικαίωμα στην εργασία» όλων των …απεργοσπαστών στις ημέρες που οι συνδικαλιστικές οργανώσεις έχουν προκηρύξει απεργία, αλλά εισαγάγει καινοφανείς παραμέτρους (αφορμές για να κηρύσσεται μια απεργία των εργαζομένων παράνομη), όπως αυτή της …«ψυχολογικής βίας» σε βάρος των απεργοσπαστών. Βέβαια, για τους εργοδότες, «ψυχολογική βία» πιθανότατα νοείται ακόμα και το να στέκεται ένας απεργός δίπλα στην πόρτα της επιχείρησης ή του εργοστασίου διαδηλώνοντας. Στο στόχαστρο μπαίνουν, και εδώ, τα σωματεία και τα διοικητικά τους συμβούλια. Όλα αυτά, σε ένα άρθρο (η έντονη γραφή δική μας):
Άρθρο 93 Προστασία δικαιώματος στην εργασία
1. Η συνδικαλιστική οργάνωση που κηρύσσει απεργία υποχρεούται να προστατεύει το δικαίωμα των εργαζομένων, οι οποίοι δεν συμμετέχουν στην απεργία, ώστε να προσέρχονται και να αποχωρούν ελεύθερα και ανεμπόδιστα από την εργασία τους και να παρέχουν αυτήν χωρίς εμπόδιο και ιδίως χωρίς την άσκηση σωματικής ή ψυχολογικής βίας σε βάρος τους από οιονδήποτε.

2. Σε περίπτωση παραβίασης της υποχρέωσης της παρ. 1, η απεργία μπορεί να διακοπεί με απόφαση που λαμβάνεται κατά τη διαδικασία της παρ. 4 του άρθρου 22 του ν. 1264/1982 (Α’ 79). Στην περίπτωση αυτή, για την κήρυξη νέας απεργίας απαιτείται η τήρηση όλων των διατυπώσεων του άρθρου 20 του ν. 1264/1982 και της προθεσμίας της παρ. 1 του άρθρου 19 ή της παρ. 2 του άρθρου 20 του ν. 1264/1982, κατά περίπτωση.
3. Υπαίτια παραβίαση της υποχρέωσης της παρ. 1 γεννά αστική ευθύνη της συνδικαλιστικής οργάνωσης και των υπαίτιων μελών του διοικητικού της συμβουλίου.

Πράξη ΙΙΙη: Η ΑΣΕ – ΠΑΜΕ, στο πλευρό του νόμου Χατζηδάκη

Η Αγωνιστική Συσπείρωση Εκπαιδευτικών (ΑΣΕ) η οποία στηρίζεται από το ΠΑΜΕ, προέβη σε συνεδρίαση της ΟΛΜΕ (πριν την μαζικότατη κινητοποίηση της 11ης Οκτωβρίου) σε μια ομολογουμένως συναρπαστική πρόταση:
Την ώρα που οι Σύλλογοι διδασκόντων βροντοφώναζαν «ΟΧΙ στην αξιολόγηση», με μαζικότατες και δημοκρατικότατες συλλογικές διαδικασίες οι οποίες ήδη είχαν εκφράσει με συντριπτικά και υπερήφανα ποσοστά (70%, 80%, 90%, ή και ακόμη περισσότερο) την πεποίθηση και την αγωνιστική απάντηση των δασκάλων και καθηγητών, η ΑΣΕ ΠΑΜΕ, για λόγους που μόνο αυτή ξέρει, αντιπρότεινε «κάλπες και μυστική ψηφοφορία», ώστε …κάθε συνάδελφος «να πάρει την ευθύνη της απόφασής του» μπροστά στο ερώτημα της συνέχισης ή όχι του αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση.

Πραγματικά, ο νόμος Χατζηδάκη και το άρθρο 93, δεν θα μπορούσε να βρει αξιότερο συμπαραστάτη, και μάλιστα από «Αγωνιστική» μπάντα. Στην πραγματικότητα η ΑΣΕ ΠΑΜΕ (είτε το διατυπώνει είτε όχι) μάλλον διαπιστώνει …ψυχολογική πίεση, από την πλευρά εκείνων που αντιμάχονται την αξιολόγηση, σε βάρος των …δεκάδων χιλιάδων εκπαιδευτικών που μαζικά αποφάσισαν και ψήφισαν στις συνελεύσεις τους απεργία – αποχή από τις διαδικασίες αξιολόγησης. Στην πραγματικότητα η ΑΣΕ ΠΑΜΕ (είτε το παραδέχεται είτε όχι) είναι κανονικός νεροκουβαλητής της Κεραμέως και της κυβέρνησης για να σπάσει η αγωνιστική αντίσταση των εκπαιδευτικών και μάλιστα την πιο κρίσιμη στιγμή (βέβαια το ΚΚΕ είναι ειδικό σε αυτό, και το έχει πράξει πολλάκις στο παρελθόν, με αγρότες, διοικητικούς υπαλλήλους πανεπιστημίων, φοιτητικές κινητοποιήσεις, κλπ…). Στην πραγματικότητα η ΑΣΕ ΠΑΜΕ, και συνολικά το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, όσο περισσότερο διαλαλούν αντεπιθέσεις και κατεδαφίζουν τους καπιταλισμούς, άλλο τόσο διεκδικούν από τα εκάστοτε κυβερνητικά επιτελεία τα εύσημα, διότι γίνονται σημαιοφόροι και κήρυκες των κυρίαρχων κυβερνητικών αφηγημάτων, όπως αυτά της «ατομικής ευθύνης» και της «αλήθειας της κάλπης», υποσκάπτοντας (αν όχι συκοφαντώντας, στην πραγματικότητα) τις αγωνιστικές διεκδικήσεις και τις συλλογικές μορφές αγώνα.
Σε άλλες ειδήσεις, η «Σύσκεψη Εργατικών Κέντρων – Ομοσπονδιών – Συνδικάτων» (του ΠΑΜΕ) αποφάσισε ομόφωνα την κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη.

οι Πύλες του Πολιτικού Παραδόξου

πηγή: Λαϊκός Δρόμος