Ολοκληρώθηκε η πολυδιαφημισμένη πανελλαδική σύσκεψη του ΠΑΜΕ με τις 17 Ομοσπονδίες, τα 22 Εργατικά Κέντρα, τα 533 σωματεία και τους εκατοντάδες εκλεγμένους συνδικαλιστές. Μαζί με τη «συμμαχία» των αγροτικών μπλόκων, της ΟΓΕ, των φοιτητών, των συνταξιούχων, της μαθητείας, των ξένων αντιπροσωπειών… και τελειωμό δεν έχει.

Κάτω από τους ανεδαφικούς τίτλους της ανόδου των ταξικών δυνάμεων και με ακατάσχετη φλυαρία και βερμπαλισμούς, επί δύο ημέρες τα στελέχη του ΠΑΜΕ επιδόθηκαν σε μια έξαλλη παραχάραξη της πραγματικότητας. Παραχάραξη σε ό,τι αφορά τον πραγματικό ρόλο του ΠΑΜΕ, την κατάσταση στην οποία βρίσκονται όλα αυτά τα εκατοντάδες σωματεία και κυρίως σε ό,τι αφορά το αποτέλεσμα της δράσης τους στις «κατακτήσεις» και τις «επιτυχίες» του κινήματος.

«Απευθύνουμε λοιπόν κάλεσμα σε όλα τα συνδικάτα, σε όσους συνδικαλιστές και συνδικαλίστριες προβληματίζονται, 25 χρόνια από τη δημιουργία του ΠΑΜΕ κάτι νέο έχει γεννηθεί και μεγαλώνει» θα πει ο Πέρος στο κλείσιμο της συνδιάσκεψης. Αλήθεια όμως, 25 χρόνια μετά ποιος μπορεί να δει αυτή την θετική εξέλιξη που επί δύο μέρες περιέγραφαν τα στελέχη του ΠΑΜΕ; Αυτά τα 533 σωματεία, τα ΕΚ και οι Ομοσπονδίες που ελέγχει το ΠΑΜΕ και που πράγματι ως αριθμοί πρεσβεύουν μια πολύ σημαντική δύναμη στο συνδικαλιστικό κίνημα πόσο διαφορετική δράση και αποτελέσματα έχουν να παρουσιάσουν σε σχέση με αυτά που ελέγχονται από τις δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού και τη γραφειοκρατία;

Η πραγματικότητα έξω από τους τοίχους της πανελλαδικής συνδιάσκεψης του ΠΑΜΕ είναι ιδιαίτερα σκληρή για όλα αυτά. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, όλος αυτός ο «ταξικός στρατός» που παρουσιάζει το ΠΑΜΕ δεν είναι τίποτε άλλο παρά σφραγίδες. 25 χρόνια μετά η κατάσταση σε αυτά τα σωματεία που ελέγχει το ΠΑΜΕ είναι παρόμοια με αυτά που ελέγχουν οι «γραφειοκράτες» και σε κάποιες περιπτώσεις χειρότερη. Πρόκειται για σωματεία που η σχέση τους με τους εργαζόμενους εξαντλείται στις εκλογές και που μακριά από αυτούς τον υπόλοιπο χρόνο οι εκλεγμένοι «αγωνιστές» στα ΔΣ τους βγάζουν πύρινους λόγους σε συνδιασκέψεις και αναιμικά απογευματινά συλλαλητήρια. Πρόκειται για σωματεία που τα χαρακτηρίζει η αποστράτευση και η ερήμωση από τα μέλη τους. Ακόμη και τα συνδικάτα των οικοδόμων μέσα σε αυτά τα 25 χρόνια δράσης του ΠΑΜΕ άδειασαν και η σύγκληση συνελεύσεων στις περισσότερες περιπτώσεις είναι κενή περιεχομένου.

Και αν αυτό είναι το πρώτο σημαντικό στοιχείο της πραγματικότητας που με ευκολία ξεπέρασαν στη διήμερη συνδιάσκεψή τους τα στελέχη του ΠΑΜΕ, η δεύτερη μεγάλη παραχάραξη αφορά τις επιτυχίες και τα κέρδη που αποκόμισαν οι εργαζόμενοι από την 25ετή δράση του.

Ένας ατελείωτος κατάλογος «απεργιακών δράσεων» με νίκες σε όλα τα πεδία της πάλης. Σύμφωνα με τους εισηγητές, παντού υπήρχε ένα ΠΑΜΕ που εμπόδιζε την εφαρμογή της κυβερνητικής πολιτικής και σημείωνε κατακτήσεις. Από τα μνημόνια, μέχρι την πανδημία και σήμερα -στον καιρό της πρωτόγνωρης επίθεσης της πολιτικής της ΝΔ- η εικόνα που παρουσίασαν τα στελέχη του ΠΑΜΕ για την παράταξή τους και τη δράση της στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι μια εικόνα ανάτασης και επιτυχιών. Μια εικόνα που βρίσκεται πολύ μακριά από την πραγματικότητα της αποστράτευσης από (όλα) τα σωματεία, της αφαίρεσης δικαιωμάτων και κατακτήσεων (ολόκληρου αιώνα), της διάλυσης των εργασιακών σχέσεων και των μισθών φτώχειας, όπως και της αδράνειας και της αφωνίας με την οποία στέκεται το συνδικαλιστικό κίνημα (του ΠΑΜΕ συμπεριλαμβανομένου) σε όλα αυτά.

Με αυτά τα δεδομένα οι αναφορές σε στρατηγικά αιτήματα και στόχους, όπως αυτού για 7ωρο – 5νθημερο – 35ωρο, σε μια περίοδο που θεσμοθετήθηκε το 16ωρο και οι εργαζόμενοι σε κάποιους κλάδους λιποθυμούν (τουρισμός) από τις εξοντωτικές συνθήκες, αποτελούν καθαρούς βερμπαλισμούς, που επί δύο μέρες συμπλήρωναν το όργιο διαστρέβλωσης της πραγματικότητας και του ρόλου του ΠΑΜΕ.

Στο μόνο που μπορούμε να συμφωνήσουμε είναι ότι «η πράξη είναι το κριτήριο της αλήθειας». Και αυτή είναι αποκαλυπτική για το ρόλο του ΠΑΜΕ για αυτά τα 25 χρόνια.

Είτε αναφερθούμε στην περίοδο των μνημονίων, που το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ απέρριπτε το αντιμνημονιακό περιεχόμενο του αγώνα, ενώ την πιο κρίσιμη στιγμή της ανόδου του κινήματος και της πολιτικής κρίσης, λόγω και του ΣΥΡΙΖΑ, διεκδίκησε στο όνομα του λαού… εκλογές! «για να ανοίξει ο δρόμος στη λαϊκή εξουσία».

Προσφέροντας διέξοδο στο πολιτικό σύστημα που κλυδωνιζόταν.

Όπως και στην πανδημία που -αν και με ευκολία καταγγέλλει σήμερα αυτούς που έβαλαν λουκέτα στο συνδικαλιστικό κίνημα- η αλήθεια είναι ότι το ΠΑΜΕ έπαιξε τον πιο καθοριστικό ρόλο σε αυτό. Όπου με την ιδιαίτερη σημασία και δύναμη που είχε αυτό, το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ προσαρμόστηκε στην πίεση του συστήματος και σε ρόλο υπεύθυνης δύναμης υπηρέτησε με κάθε τρόπο το ολέθριο για το λαό κυβερνητικό αφήγημα «μένουμε σπίτι», βάζοντας -αυτό πρώτο- λουκέτο στα σωματεία του και τοποθετώντας εμπόδια και αυτό (όπως ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ κλπ) στην έξοδο του λαού, στα καλέσματα της ΑΔΕΔΥ τον καιρό των χουντικών απαγορεύσεων.

Όπως και στην περίοδο μετά την πανδημία μέχρι σήμερα, όπου το ΠΑΜΕ -χωρίς επί της ουσίας να διαφοροποιείται στο ζήτημα της απεργιακής πρότασης-δράσης από τις δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού- …δεν σταματάει να τις καταγγέλλει ως μόνες υπεύθυνες για τη σημερινή κατάσταση. Γιατί αυτή ακριβώς είναι η αλήθεια. Ότι εκτός από τα απογευματινά συλλαλητήρια που το ΠΑΜΕ έχει μετατρέψει σε θεσμό για την «αγωνιστική» εκτόνωση των δυνάμεών του, επί της ουσίας όλα αυτά τα χρόνια δεν διαφοροποιείται πουθενά από το απεργιακό πρόγραμμα των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Ακόμη και αυτές οι «3 πανελλαδικές απεργίες» που επί δύο μέρες συζητήθηκαν και προβλήθηκαν ως κατόρθωμα του ΠΑΜΕ κόντρα στη βούληση του κυβερνητικού συνδικαλισμού, είναι απεργίες που έγιναν από την ΑΔΕΔΥ (τι είναι αλήθεια αυτή;) και με τη συμμετοχή του ΕΚΑ και άλλων περιφερειακών εργατικών κέντρων. Άλλωστε, είναι τόση η διαφοροποίηση του ΠΑΜΕ από αυτές τις δυνάμεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που, όταν ψηφιζόταν ο νόμος Χατζηδάκη, ακύρωσε προκηρυγμένη και «οργανωμένη και καλά προετοιμασμένη» από τις δυνάμεις του απεργία για να συμπέσει… με την «ξεπουλημένη ΓΣΕΕ».

Σε κάθε περίπτωση η πραγματική συμβολή του ΠΑΜΕ σε αυτά τα 25 χρόνια, δεν είναι άλλη από αυτή της διάσπασης και της χωριστής πλατείας, από αυτή της έλλειψης πίστης και προοπτικής στη δύναμη των αγώνων και από την πολύ επικίνδυνη για το κίνημα λογική του εγκλωβισμού λαϊκών δυνάμεων στις εκλογικές αυταπάτες. Το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ σε κάθε κρίσιμη στιγμή του πολιτικού στίβου, είναι εκεί για να δείξει το εκλογικό παραβάν, επιδιώκοντας να μετατρέψει την οργή και την αγωνιστικότητα των εργαζομένων σε ψήφους, οδηγώντας για αυτό διαρκώς σε αδιέξοδα τη λαϊκή πάλη.

Από αυτή σκοπιά, όλα αυτά που ακούστηκαν επί δύο μέρες για την απεργία της 20ής Νοέμβρη θα μπορούσαν να είναι σωστά. Αν το ΠΑΜΕ προσπαθούσε πραγματικά να είναι απεργία σταθμός. Αν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ-ΚΚΕ δηλαδή, σε αντίθεση με αυτές των ΔΑΚΕ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ, όριζαν το βήμα της επόμενης μέρας. Αν έδιναν απεργιακή συνέχεια και προοπτική στον κόσμο, που για μια ακόμη φορά κόντρα στις βουλές όλων των βασικών δυνάμεων του συνδικαλιστικού κινήματος θα δώσει το «παρών» στις απεργιακές συγκεντρώσεις.

Γιατί αυτή ακριβώς η γραμμή χωρίζει τον «απεργιακό σταθμό» από την «απεργιακή τουφεκιά». Γιατί η πράξη, μόνο, είναι το κριτήριο της αλήθειας. Και δυστυχώς, σε αυτό το καθοριστικό ζήτημα και το ΠΑΜΕ καταλήγει να αθροίζεται σε αυτό το «συνδικαλισμό» των κυβερνητικών παρατάξεων των ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος