Πολύς ντόρος, και δικαίως, έγινε για τη χειραψία μεταξύ του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ Κουτσούμπα και του νέου προέδρου της Δημοκρατίας Τασούλα.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, έχοντας αλλάξει τον εκλογικό νόμο για την ανάδειξη προέδρου της Δημοκρατίας, επέλεξε ένα δικό της άνθρωπο και -σε μια φάση που η κυβέρνηση βρίσκεται στριμωγμένη- αποφάσισε να οξύνει την αντιδραστική της πολιτική, όπως φαίνεται και από τον ανασχηματισμό και την επιλογή Βορίδη για το υπουργείο Mετανάστευσης, αλλά και από τις δηλώσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη για την αξιολόγηση και την άρση της μονιμότητας στο δημόσιο τομέα.
Μπορεί ο πρόεδρος της Δημοκρατίας να αποτελεί ένα διακοσμητικό θεσμό, που ανέκαθεν ενέκρινε τις κυβερνητικές πολιτικές ακόμα κι όταν αυτές παραβίαζαν κατάφωρα το αστικό σύνταγμα, αλλά η επιλογή Τασούλα φέρει έναν έντονο συμβολισμό.
Ο Τασούλας κατηγορείται πως είχε στην κατοχή του ως πρόεδρος της βουλής έγγραφα χρήσιμα για την υπόθεση των Τεμπών, τα οποία απέκρυψε, συμβάλλοντας αποφασιστικά στην επιχείρηση συγκάλυψης των ευθυνών για το προδιαγεγραμμένο έγκλημα, όπως και πολλά άλλα κυβερνητικά και κρατικά στελέχη έχουν ανταμειφθεί για τις «υπηρεσίες» τους στην κυβερνητική συγκάλυψη με προαγωγές και ευνοϊκές μεταθέσεις.
Τώρα σε αυτή τη φάση, που ο λαός έχει απομονώσει την κυβέρνηση ύστερα από τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις της 26ης Γενάρη και την ιστορική απεργία της 28ης Φλεβάρη, το ΚΚΕ χαριεντίζεται με τον Τασούλα και εισπράττει για το σύνολο της στάσης του τα εύσημα του αστικού συστήματος ως μια «υπεύθυνη δύναμη», φράση που χρησιμοποιεί και το ίδιο για τον εαυτό του, όχι υπεύθυνο απέναντι στο λαό, αλλά απέναντι στην αστική νομιμότητα. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός επιστράτευσε τις αντικομμουνιστικές αναφορές στο Στάλιν για να χτυπήσει, όχι το ΚΚΕ, αλλά το προσωποπαγές αστικό μόρφωμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, με όλο το λαϊκισμό και τον καριερισμό που τη χαρακτηρίζει, με τις ίσες αποστάσεις από την αριστερά και τη δεξιά και το ξέπλυμα που προσέφερε στην ακροδεξιά συμμετέχοντας στα μακεδονικά συλλαλητήρια, τώρα καβαλάει το κύμα της λαϊκής οργής και οι μονάδες της στις δημοσκοπήσεις εκτοξεύονται. Άλλωστε δεν πάει πολύς καιρός από όταν σε αυτό το πλαίσιο κατέθεσε δικογραφίες για τα Τέμπη στα πρακτικά της βουλής, όταν και πάλι το ΚΚΕ υποκλίθηκε στην αστική νομιμότητα, με το βουλευτή του Λαμπρούλη -που εκτελούσε χρέη προέδρου της βουλής- να απαγορεύει την κατάθεση των δικογραφιών, επικαλούμενος τους κανονισμούς του κοινοβουλευτισμού και του αστικού κράτους.
Στα επικοινωνιακά μέσα του ΚΚΕ κυκλοφορούν μια σειρά από ευτελή επιχειρήματα για την υπεράσπιση της θλιβερής εικόνας με τα χαμόγελα των βουλευτών του. «Είναι μικροαστικό να εξαντλείς την επαναστατικότητά σου σε δευτερεύοντες συμβολισμούς, μήπως και ο Στάλιν δεν έδωσε χειραψίες με τους Τσώρτσιλ και Ρούσβελτ;», έγραψε ο ιστορικός και υποψήφιος του ΚΚΕ Γιώργος Μαργαρίτης. Μόνο που οι ηγέτες των σοσιαλιστικών κρατών τηρούσαν τους τύπους ως θεσμικοί εκπρόσωποι των χωρών τους, ενώ ειδικά ο Στάλιν σύναψε μέτωπο με αυτές τις δυνάμεις, γλιτώνοντας την ανθρωπότητα από τη φρίκη του φασισμού, πράξη που η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ δε διστάζει να λοιδορεί σε κάθε ευκαιρία υπό τη σκοπιά μιας δήθεν «ταξικής καθαρότητας».
Αντίθετα, σήμερα η ηγεσία του ΚΚΕ έχει κάθε λόγο να απέχει από τα καρναβάλια του αστικού κοινοβουλευτισμού μιας λαομίσητης κυβέρνησης, πόσο μάλλον όταν ο νέος πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι γνωστός αντικομμουνιστής, που δήλωνε εντελώς ανιστόρητα πως η εκτέλεση του Μπελογιάννη, εκτέλεση που τότε καταδικάστηκε διεθνώς από όλο το φάσμα των δημοκρατικών δυνάμεων, ήταν μια δίκαιη πράξη αποτροπής «κομμουνιστικής δικτατορίας». Αυτές τις πολιτικές ξεπλένει η ηγεσία του ΚΚΕ με την «υπεύθυνη» στάση της.
Αυτή είναι η πραγματική εικόνα της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ. Μια ηγεσία ακίνδυνη για το αστικό σύστημα, μια ηγεσία που μπροστά σε μια βαθιά πολιτική κρίση της αστικής κυριαρχίας δεν έχει τα αντανακλαστικά να οξύνει τις αντιθέσεις, αλλά το ρίχνει στις χαιρετούρες με τους αντικομμουνιστές και πολιτικούς εγκληματίες.
e-prologos.gr
