Διώκουν ξανά τον αγωνιστή εκπαιδευτικό Ηλία Σμήλιο, ο οποίος έχει πρωτοστατήσει στο κίνημα κατά τον πλειστηριασμών και συμμετείχε πέρυσι στην πορεία για την 47η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, καθώς το Α’ Τριμελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης τον κατηγορεί για «διέγερση σε ανυπακοή» και «παραβίαση μέτρων για πρόληψη ασθενειών», «αντίσταση», «απείθεια» και «φθορά ξένης ιδιοκτησίας».

Όπως μας λέει ο ίδιο ενημερώθηκε ότι παραπέμπεται «σε δίκη άλλες δύο φορές μέσα στους επόμενους μήνες κι έτσι διαμορφώθηκε το πλήρες πρόγραμμα: στις 14/9 ως “οργανωτής” της διαδήλωσης του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ στις 17 Νοέμβρη 2020 στη Θεσσαλονίκη και στις 20/10, 2/12 και 7/12 για συμμετοχή στις δράσεις του ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ενάντια στους πλειστηριασμούς και την αρπαγή της λαϊκής κατοικίας το 2016-18».

Ο κ. Σμήλιος σχολιάζει σκωπτικά πως έτσι βελτιώνεται το προφίλ του «ως μεγαλύτερου εγκληματία αυτής της πόλης βελτιώνεται ακόμη περισσότερο. Πάνω απ’ όλα όμως ανυψώνεται το επίπεδο της “Δημοκρατίας” και της “Δικαιοσύνης”  μας, που μετά από ένα (ακόμη) καλοκαίρι πανδημίας, πυρκαγιών κλπ, καθίζει τετράκις στο εδώλιο του κατηγορουμένου κάποιον τύπο που τόλμησε να διαδηλώσει στις 17 Νοέμβρη, να φωνάξει “ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΥΓΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” και να τραγουδήσει την “Ξαστεριά” ενώ έχει και παλιούς λογαριασμούς καθώς εμπόδιο στάθηκε κι αυτός στον ερχομό της ανάπτυξης με τον πλειστηριασμό κάτι παλιόσπιτων, μαγαζιών και χωραφιών από τις τράπεζες… Εγώ/ΕΜΕΙΣ φυσικά δεν ξεχνάμε: Η Ελευθερία δεν κερδίζεται με ένα χέρι που ζητιανεύει αλλά μ’ ένα χέρι σε υψωμένη γροθιά».

Θυμίζουμε ότι τον Φεβρουάριο του 2020 το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης αθώωσε τον καθηγητή, που τότε διώτηκε γιατί συμμετείχε στη ματαίωση του πλειστηριασμού ενός μικρού χωραφιού-οικοπέδου στον Χορτιάτη.

Στην απολογία του τότε, ο Ηλίας Σμήλιος ανάφερε:

Είμαι εργαζόμενος, πατέρας, δάσκαλος…

(απόσπασμα από την απολογία του Ηλία Σμήλιου, στη δίκη εναντίον του, ως μέλους του ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΩΝ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ και του κινήματος κατά των πλειστηριασμών)

Στον Συντονισμό Συλλογικοτήτων Θεσσαλονίκης και το κίνημα κατά των πλειστηριασμών με αρκετές πολιτικές και συνδικαλιστικές ιδιότητες συμμετέχω, μα τρεις είναι αυτές που στη δράση ιδιαίτερο νόημα δίνουν: Είμαι εργαζόμενος, πατέρας και δάσκαλος!

Είμαι Εργαζόμενος.

Ανήκω σ’ αυτή την τάξη των ανθρώπων που δεν κατέχει τον πλούτο αλλά μοχθεί καθημερινά για να εξασφαλίσει τα αναγκαία για τη ζωή. Κι αγωνίζομαι για μια καλύτερη ζωή για μένα, την οικογένειά μου και την τάξη μου!

Είμαι Πατέρας.

Έχω ένα παιδί 16 χρόνων που θέλω να το δω τα όνειρά του πράξη να κάνει κι όχι μετανάστης να γίνεται για να μπορέσει να ζήσει. Θέλω, όταν κάποτε το παιδί μου, τα παιδιά μας, την κρίσιμη ερώτηση μου κάνουν, «τι έκανες εσύ για όλα αυτά;» να μπορώ να τους κοιτάξω στα μάτια και στεντόρει τη φωνή να απαντήσω: «Μαζί με άλλους φτωχούς ανθρώπους αγωνίστηκα για το μέλλον μας, για το μέλλον σας»!

Είμαι δάσκαλος.

Η πολιτεία μου έχει αναθέσει την εκπαίδευση των παιδιών μας. Η εκπαίδευσή τους αφορά τη γνώση αλλά όχι μόνο αυτήν, καθώς οφείλουμε να μορφώνουμε τα παιδιά μας ως ολοκληρωμένους κοινωνικούς ανθρώπους, να τους παρέχουμε κοινωνική και δημοκρατική παιδεία, να αναπτύσσουμε τις ανθρώπινες ευαισθησίες τους και την αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπό τους. Η εκπαίδευση διενεργείται με την διδασκαλία και με το παράδειγμα. Είμαι δάσκαλος. Δε μου επιτρέπεται το παράδειγμα που θα δώσω στα παιδιά μου να είναι εκείνο του υποταγμένου ανθρώπου, που δουλικά αποδέχεται την καταπάτηση των δικαιωμάτων του, τον εξευτελισμό της ζωής του ίδιου και των συνανθρώπων του.

Ολοκληρώνοντας θα μου επιτρέψετε μια μικρή αναφορά (που ίσως λίγο περισσότερο την υπόθεσή μας φωτίσει), μια αναφορά στον πατέρα μου που πριν δέκα περίπου χρόνια έχασα. Χρόνια ολόκληρα δούλευε διπλή βάρδια, από ένα σπίτι στα παιδιά του για να χτίσει. Στη μνήμη του πατέρα μου, τον ιδρώτα των πατεράδων μας κι όλων αυτών που εύκολη ζωή δεν γνώρισαν, είναι βλασφημία ν’ αφήσουμε τις τράπεζες να τον αρπάξουν!!!

Και κάτι ακόμα. Το πιο ωραίο δώρο, δώρο ζωής, που σαν πήγαινα στην Ε΄ Δημοτικού (σαν τους σημερινούς μαθητές μου) ο πατέρας μου κατάφερε να μου κάνει: Ολόκληρη η σειρά των βιβλίων του Μενέλαου Λουντέμη! Τα ρούφηξα όλα μέχρι να τελειώσω το Δημοτικό. Τον αγάπησα τον Λουντέμη. Ήταν για μένα η πρώτη πολιτικοποίηση και με μια φράση του, που σ’ ένα δικαστήριο καλή ώρα, πριν πολλές δεκαετίες, σε μαύρα κατάμαυρα για τον τόπο μας χρόνια, είπε στους δικαστές, μ’ αυτή τη φράση του θέλω να κλείσω τη σημερινή μου απολογία: «Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο. Δεν θα επιτρέψω να γίνουν πάλι τέσσερα εγώ»!

Γι αυτό αγωνίζομαι, γι αυτό αγωνιζόμαστε, για μια ζωή αξιοβίωτη για όλους όσους ζουν σ’ αυτό τον τόπο!

Θεσσαλονίκη : Η συγκέντρωση και πορεία στο Πολυτεχνείο στις 17 Νοέμβρη 2020

Σε μια υποδειγματική απ’ όλες τις απόψεις πορεία αγωνιστικής μνήμης και τηρώντας απαρέγκλιτα όλους τους προβλεπόμενους κανόνες προστασίας της δημόσιας υγείας, εργαζόμενοι, φοιτητές και δημοκράτες πολίτες, βρέθηκαν εντελώς αναίτια περικυκλωμένοι από εκατοντάδες αστυνομικούς, άνδρες της ασφάλειας και ΜΑΤατζήδες ώστε να μην προσεγγίσουν το προξενείο των ΗΠΑ, αυτό το άβατο του ιμπεριαλισμού.

Κόντρα σε κάθε λογική και καταστρατηγώντας κάθε κανόνα προστασίας της δημόσιας υγείας οι αστυνομικοί, αφού σταμάτησαν την πορεία, μετέτρεψαν την οδό Τσιμισκή σε μαζικό κρατητήριο. Μετά από ατομικό έλεγχο στους περισσότερους, κάτι που παραπέμπει σε τακτικές των πιο σκοτεινών χρόνων αυτής της χώρας, έκοψαν δεκάδες αναίτια πρόστιμα! Στις αντιδράσεις των μελών του κινήματος, συνέλαβαν διαδηλωτές, ανάμεσά τους τον δάσκαλο Ηλία Σμήλιο, στέλεχος του ΝΑΡ και εκλεγμένο δημοτικό σύμβουλο με την Ανυπακοή στις Γειτονιές Αμπελοκήπων-Μενεμένης.

Δημοσιεύουμε παρακάτω ένα παλιότερο κείμενο του Θανάση Τσιριγώτη για μια άλλη δίκη του Ηλία Σμήλιου.

Ώστε ο δάσκαλος Ηλίας Σμήλιος παραπέμπεται σε δίκη γιατί «υποκίνησε μία ομάδα 100 περίπου ατόμων που φωνασκούσαν, εμποδίζοντας την πρόοδο του πλειστηριασμού» και γιατί «εμπόδισε με βία τον ελεύθερο συναγωνισμό και κατέκλεισε(!) την αίθουσα του Ειρηνοδικείου και οδήγησαν στην ματαίωση του πλειστηριασμού». Για φαντάσου!

Δηλαδή την ώρα που τα κοράκια της αγοράς εκποιούσαν το βιος μιας ζωής, ο δάσκαλος Ηλίας έπρεπε να κάθεται ήσυχος και να παρακολουθεί από το σπίτι του τους τηλεοπτικούς σκουπιδοντενεκέδες.

Δηλαδή όταν οι τράπεζες εφορμούν στη λαϊκή κατοικία, ο δάσκαλος Ηλίας έπρεπε να περπατάει αμέριμνος στην παραλία της Θεσσαλονίκης.

Δηλαδή όταν η αγορά αποφασίζει το ξεσπίτωμα, ο δάσκαλος Ηλίας έπρεπε να αναμασά το «τι με νοιάζει εμένα» και να χαϊδεύει ένα άρρωστο «εγώ».

Ύστερα να πάει στην τάξη του και να κλίνει σ’ όλες τις πτώσεις τις λέξεις αξιοπρέπεια, αγώνας και αλληλεγγύη, τυφλός για όσα συμβαίνουν γύρω του και κουφός στο βογκητό των ανθρώπων. Ένα διχασμένο κορμί, μία σερνόμενη αντίφαση, ένας ασπόνδυλος δάσκαλος, δείγμα προς αποφυγή.

Αντ’ αυτού ο δάσκαλος Ηλίας προτίμησε να βγει στον δρόμο, να ενωθεί με άλλους «δραστήριους δυσαρεστημένους», να σταθεί στο πλευρό των αδύναμων ανθρώπων και στο ύψος των περιστάσεων.

Δηλαδή να σαρκώσει το επάγγελμά του και να κοιμάται ήσυχος τα βράδυα χωρίς να τον «τύπτει» η συνείδησή του.

Να γιατί είμαστε δίπλα στο δάσκαλο Ηλία.

Να γιατί λέμε «No passaran» στους δαίμονες της αγοράς.

Γιατί έτσι πρέπει να ζουν οι δάσκαλοι…

Θανάσης Τσιριγώτης, στέλεχος του Μ-Λ ΚΚΕ