Δεν πρόλαβαν να στεγνώσουν οι δρόμοι, τα σπίτια της πόλης και των γύρω περιοχών και με τη νέα βροχόπτωση πολλαπλασιάστηκαν τα προβλήματα των πολιτών. Όλοι οι δρόμοι πλημμύρισαν, τα ρέματα έσπασαν ξανά και η πόλη βυθίστηκε στη λάσπη. Ο δρόμος για τη Λάρισα έκλεισε, ο Άνω Βόλος και οι δρόμοι προς το Πήλιο δεν υπάρχουν και η Αγριά βούλιαξε.

Τα καιρικά φαινόμενα ήταν έντονα και μεγάλης διάρκειας. Όμως οι βασικοί λόγοι που οι νέες βροχές προκάλεσαν τόσο έντονα φαινόμενα έχουν να κάνουν με την πλήρη ανυπαρξία του κρατικού μηχανισμού. Όταν ο Μητσοτάκης πήγε στο Βόλο, αγκαλιά με το δήμαρχο Μπέο, δήλωνε ότι την επόμενη μέρα θα στείλει όλα τα απαραίτητα μηχανήματα για να απομακρύνουν τα μπάζα και όλα τα φερτά υλικά από τα ποτάμια, έτσι ώστε να μην παρατηρηθούν ξανά τα ίδια φαινόμενα.

Όταν όμως έκλεισαν οι κάμερες και έσβησαν τα φώτα της δημοσιότητας, όλα αυτά αποδείχθηκαν κούφια λόγια. Τα μηχανήματα δεν εμφανίστηκαν και μια-δυο μπουλντόζες που μπήκαν στα ρέματα έκαναν ορισμένες παρεμβάσεις που αποδείχθηκαν ακόμα πιο καταστροφικές. Συγκεκριμένα μετέφεραν τα μπάζα και τα κλαδιά απ’ την κοίτη των ρεμάτων προς τα πλαϊνά και με την πρώτη βροχή όλα αυτά τα υλικά μεταφέρθηκαν και πάλι μέσα στα ρέματα με αποτέλεσμα να κλείσουν πάλι οι κοίτες και τα νερά να πλημμυρίσουν όλη την πόλη και κυρίως τις πιο ευαίσθητες, όπως τα Παλιά και η Νεάπολη.

Με το ξεκίνημα της νεροποντής η πόλη βυθίστηκε στο σκοτάδι και διακόπηκε και η υδροδότηση της πόλης, επιστρέφοντας δηλαδή στην ίδια κατάσταση με αυτήν που υπήρχε στην προηγούμενη κακοκαιρία.

Η νέα καταστροφή, όπως και η επόμενη που θα έρθει, δεν θα είναι βέβαια το αποτέλεσμα της διαβόητης κλιματικής κρίσης, όπως επιχειρεί να μας πείσει η κυβερνητική προπαγάνδα και τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ. Είναι κατά κύριο λόγο η κυβερνητική αδιαφορία, είναι οι στρατηγικές επιλογές του πολιτικού συστήματος της χώρας το οποίο αντιμετωπίζει την ανθρώπινη ζωή και τα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα σαν αναλώσιμα υλικά και γι’ αυτό όχι μόνο δεν παίρνει έστω και τα στοιχειώδη μέτρα προστασίας της ζωής, της δουλειάς και της περιουσίας των κατοίκων, αλλά θεωρεί πως και αυτές ακόμα οι ίδιες οι καταστροφές είναι μια χρυσή ευκαιρία για νέες επενδύσεις, δηλαδή για νέα κέρδη των αρπακτικών του κοινωνικού πλούτου.