Το Μ-Λ ΚΚΕ και το ΚΚΕ (μ- λ), οι δυο οργανώσεις που ομόηχα αναφέρονται στο μαρξιστικό -λενινιστικό κίνημα, όλα τα χρόνια της ύπαρξής τους -που δεν είναι και λίγα- αντιμετωπίζουν από τα μέσα ενημέρωσης πόρτες και παράθυρα κλειστά για τις δραστηριότητές τους, τις απόψεις και τις θέσεις τους.

Μετά την ανακοίνωση του ΚΚΕ (μ- λ), για την εσφαλμένη όπως τοποθετηθήκαμε απόφασή του να κατέβει μόνο του στις επερχόμενες εκλογές, εκδηλώθηκε ζωηρό ενδιαφέρον για τις υποθέσεις του μαρξιστικού- λενινιστικού κινήματος, μεταδόθηκε και αναπαράχθηκε η είδηση, κυρίως όμως συνοδεύτηκε από χλευαστικά σχόλια για τα δύο «Μ-Λ».

Με πρωταγωνιστές, ιδιαίτερα, το ρεύμα και τους εκπροσώπους του δεξιού «απολιτικού» χαβαλέ και παραδίπλα τον δήθεν πιο ψαγμένο, «αριστερό»  χαβαλέ που ακομπλεξάριστα(…) αναπαράγει τα ίδια «απολιτικά» στερεότυπα.

Τα παιδιά του Θέμου και του Κωστόπουλου, τους Βουλαρίνους και τους Κανάκηδες, την πολιτική της απολιτικής , με τη «φρεσκάδα»  του κενού, που νυχθημερόν αντιγράφουν, μιμούνται και μαϊμουδίζουν κάθε λαμπυρίζουσα αμερικανιά,  που διαδίδουν και δηλητηριάζουν τη νεολαία  με τη «γελαστερή» απάθεια.

Αυτούς που στην περίοδο της ευμάρειας  διαλαλούσαν πως «δεν υπήρχαν προβλήματα», και στην περίοδο της κρίσης πως «φτάνουν πια τα προβλήματα».

Αυτούς που, στο μίξερ του χαβαλέ, ανακατεύουν και χλευάζουν τις ιδέες, και πρώτα από όλα τις αριστερές, τις απεργίες, τους αγώνες και τους αγωνιστές, κάθε τι λαϊκό, μαζί με τις σιλικονούχες  περσόνες, τη ζωή των επωνύμων, τα ευρήματα της κλειδαρότρυπας, μηδενίζοντας τα πάντα, εξυψώνοντας το τίποτε.

Αυτούς που υπηρετούν τη φαιά πολιτική με κίτρινες κηλίδες, σε ψιλή κουβέντα με κάθε τυχάρπαστο σαλτιμπάγκο της πολιτικής , με φασίστες,  με νονούς της μέρας και της νύχτας, στην υπηρεσία των καναλαρχών και της αστικής πολιτικής.

Αυτούς που υπηρετούν μια αστική πολιτική,  που αν πάρει κανείς τις τελευταίες τριάντα μέρες πρέπει να φυλαχτεί από τη μπόχα και τη δυσωδία που αναδύει.

Το αστικό πολιτικό σκηνικό κινείται με μοχλούς την εξαγορά , την ανταλλαγή και τη συναλλαγή, κάτω και πάνω από το τραπέζι. Το λίκνο της αστικής δημοκρατίας, το κοινοβούλιο, παραπέμπει σε χρηματιστήριο συναλλαγών και σε εμπορικό παζάρι. Κόμματα και κομματίδια, κλόουν και αριβίστες της πολιτικής,  φτιάχνονται και συντηρούνται στη θερμοκοιτίδα των μέσων ενημέρωσης, διαλύονται και μεταγράφονται σε ένα βράδυ, αφήνοντας εμβρόντητο το λαό, και άλλα στέκονται ενωμένα όχι από κάποιες πολιτικές αρχές και αξίες, αλλά γιατί  μπροστά τους προβάλλει η προοπτική της εξουσίας και το μεγάλο φαγοπότι.

Έ όχι! Πάει πολύ να μας μιλούν, μέσα από αυτόν το βούρκο, για το μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα και τις οργανώσεις του.

Κι άλλο τόσο, πάει πολύ να μας μιλούν για το μ- λ κίνημα, να καγχάζουν και να χλευάζουν, με διάθεση σοβαρή ή αστεία, τα πέριξ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΚΚΕ.

Το μ – λ κίνημα, ανεξάρτητα από τις αδυναμίες του, σταθερά,  όλα τα χρόνια της ύπαρξής του, έδωσε και δίνει καθημερινά τη μάχη για να στηρίξει και να ενισχύσει την αντίσταση, τους αγώνες της εργατικής τάξης και του λαού μας, ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα των κυβερνήσεων της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και των ξένων αφεντικών της, ενάντια στη ληστρική καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση, καταπίεση και εξάρτηση, έδωσε και δίνει τη μάχη για το μεγάλο ζήτημα της ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος.

Δεν νανουρίστηκε ποτέ στην αγκαλιά των σοβιετικών αντεπαναστατών πατρόνων, όπως αυτές οι δυνάμεις μέχρι τέλους κούρνιαζαν.

Δεν βάφτισε το ψάρι κρέας,  ούτε είδε στην εισβολή στην Πράγα και στο Αφγανιστάν «διεθνιστική αλληλεγγύη», ούτε είδε τα «ρωσικά τανκς να χορεύουν βαλς στην πλατεία της Βαρσοβίας».

Δεν χειροκρότησε τον Χρουστσόφ , τον Μπρέζνιεφ και τον Γκορμπατσόφ , ούτε και την Περεστρόικα που κατεδάφιζε και τα τελευταία ίχνη του «υπαρκτού σοσιαλισμού».

Δεν αντάλλαξε λόγια φιλίας με τη Δεξιά, ούτε μπήκε στις κυβερνήσεις του Τζαννετάκη και του Ζολώτα.

Δεν σιτίστηκε ποτέ από τα κρατικά κονδύλια, ούτε και έγινε ουρά του ΣΥΡΙΖΑ και της «εθνικής του διαπραγμάτευσης».

Και πολλά άλλα…

Το χολερικό ενδιαφέρον των άσπονδων φίλων, που τώρα «εκδηλώνεται» για το μ-λ κίνημα, γιατί άραγε δεν εκδηλώνεται για τις ατέλειωτες διασπάσεις, τα πήγαινε έλα  και τις  ψευτοενότητες με κοινοβουλευτική αγωνία  που συντελούνται στο τόξο ΛΑΕ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

Και  γιατί, άραγε, δεν εκδηλώνεται για το ΚΚΕ που αλλάζει την ιστορία του επαναστατικού ΚΚΕ και τη δική του (του ρεβιζιονιστικού ΚΚΕ) και μαζί με αυτή και την ιστορία του τόπου, σαν να αλλάζει πουκάμισα, που την γράφει και την ξαναγράφει, μέχρι να χωρέσει στο νέο κοστούμι που τώρα διάλεξε;

Χωρίς άλλα σχόλια, προς το παρόν…

Δημήτρης Κοντοφάκας, μέλος της Κ.Ε. του Μ-Λ ΚΚΕ