Δυο άψυχα σώματα. Ένας άνδρας κι ένα παιδί. Το μικροσκοπικό χεράκι του μικρού κοριτσιού είναι ακόμη περασμένο στο λαιμό του πατέρα του. Και οι δυο τους, πεσμένοι μπρούμυτα, νεκροί.

Ένας 26χρονος πατέρας, ο Όσκαρ, και η μόλις 23 μηνών κορούλα του, η Βαλέρια πνίγηκαν στην προσπάθειά τους να διασχίσουν τον ποταμό Ρίο Γκράντε. Τους βρήκαν νεκρούς και αγκαλιασμένους στην πλευρά του Μεξικού. Ήθελαν να περάσουν στις ΗΠΑ και να ζητήσουν άσυλο. Ήθελαν να ζήσουν. Χάθηκαν…

Κάποιοι θυμούνται τον μικρό Αϊλάν.

Αλλά πόσοι μικροί Αϊλάν, πόσα παιδιά, πόσες γυναίκες και άντρες πρέπει να χαθούν για να αναζητήσουμε τους ενόχους;

Ε, λοιπόν, οι θύτες είναι αυτοί που εξαθλιώνουν τους ανθρώπους, που τους καταδικάζουν σε πείνα, είναι και αυτοί που τους εμποδίζουν να έχουν πρόσβαση στην ελπίδα, είναι οι Τραμπ, Ορμπάν, Σαλβίνι, είναι και οι Έλληνες ομοϊδεάτες τους, είμαστε κι εμείς που λυπόμαστε για μια στιγμή κι ύστερα γυρίζουμε πλευρό. Και την επόμενη ψηφίζουμε τους ντόπιους Σαλβίνι…

Πηγή: artinews.gr

——————-Δείτε και αυτό:

Της Γιάννας Κουκά

Ο τρόπος που ακουμπάει το χέρι της πάνω του.

Ο τρόπος που την έβαλε μέσα στη μπλούζα του.

Κι αυτά τα μικρά, μικροσκοπικά της παπούτσια.

Α, ρε λουλούδι, α, ρε Βαλέρια έγινες σκίτσο, ζωγραφιά, ο κόσμος να σε δείξει. Να σε περιφέρει στις Παγκόσμιες του μέρες. Κι είναι που ούτε και που θα ’ξερες τούτες τι σημαίνουν.

Μήτε κι όλα όσα συμβαίνουν. Ούτε δυο χρόνων δεν ήσουν ρε Βαλέρια πού να ’ξερες πως ο κόσμος είναι σκληρός κι άδικος. Α, ρε μικρό μου.

Ησυχάστε ρατσιστές κι αφιλόξενοι του κόσμου. Ούτε αυτοί θα ‘ρθουν. Πνίγηκαν κι αυτοί. Μόνο τούτο έχετε στο νου.

Ήταν αγκαλιά.

(Σκίτσο του Antonio Rodriguez Garcia)