Δεν πρόλαβαν να κλείσουν τέσσερις εβδομάδες κινητοποιήσεων και τα κυβερνητικά παπαγαλάκια, τα ΜΜΕ, οι διοικήσεις των σχολών και οι πρυτανείες άρχισαν να κάνουν λόγο και να απειλούν τους φοιτητές με «χαμένα μαθήματα», «χαμένες εξεταστικές» κλπ. Χαμένες βέβαια είναι οι ώρες μαθημάτων όταν γίνονται καταλήψεις και διαδηλώσεις, όχι όταν ολόκληρα τμήματα και έτη δεν κάνουν μαθήματα για ολόκληρες εβδομάδες επειδή δεν υπάρχει επαρκές διδακτικό και επιστημονικό προσωπικό. Όταν εξαιτίας των δεκάδων συγχωνεύσεων και καταργήσεων τμημάτων και σχολών, οι φοιτητές δε χωράνε στα αμφιθέατρα και τα εργαστήρια και αδυνατούν να παρακολουθήσουν. Οι σχολές είναι «κλειστές» μόνο όταν οι φοιτητές κάνουν καταλήψεις, αλλά δεν είναι κλειστές και για τους εκατοντάδες φοιτητές που δεν παίρνουν μετεγγραφή και αναγκάζονται να σταματήσουν τις σπουδές τους; Για τους χιλιάδες φοιτητές που απειλεί να διαγράψει τώρα το υπουργείο Παιδείας επειδή έχουν ξεπεράσει ή ενδέχεται να ξεπεράσουν τα ν+2 έτη; Για τους φοιτητές που δεν παίρνουν δωμάτιο στην εστία και αδυνατούν να σπουδάσουν; Για τους φοιτητές που τα τμήματα και οι σχολές τους συγχωνεύτηκαν ή καταργήθηκαν; Απέναντι στην προπαγάνδα τους και τον μπούσουλα των «χαμένων εξαμήνων», απαντάμε πως το φοιτητικό κίνημα αγωνίζεται πρώτα απ’ όλα και πάνω απ’ όλα για ανοιχτές σχολές. Ανοιχτές σχολές με ανθρώπινους όρους σπουδών, που θα χωράνε οι φοιτητές των λαϊκών οικογενειών, που θα παρέχουν πλήρη φοιτητικά δικαιώματα, συγγράμματα, σίτιση και στέγαση. Ανοιχτές σχολές που θα εξασφαλίζουν πτυχία με αξία και όχι διαβατήρια για την ανεργία και την ελαστική εργασία. Απέναντι σ’ αυτούς που πραγματικά κλείνουν τις σχολές μας και μας πετάνε έξω απ’ αυτές, απέναντι στην πολιτική που υποβαθμίζει τα πτυχία μας και τσακίζει το παρόν και το μέλλον μας, η απάντηση είναι μαζικός και ανυποχώρητος αγώνας!

Αναδημοσίευση από το νέο τεύχος του περιοδικού Πορεία που κυκλοφορεί.