Δημήτρης Κωστάκος

Θα μπορούσαν να έχουν για παράδειγμα… φυσιολατρικό χαρακτήρα;

Παράνομες κρίθηκαν από το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών, με τις υπ’ αρ. 375, 376, 377, 378 και 379/2023 αποφάσεις του, οι απεργιακές κινητοποιήσεις που είχαν εξαγγείλει κατά της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων , έξι συνδικαλιστικές οργανώσεις!

Προηγήθηκε ανάλογη απόφαση κατά της κινητοποίησης της ΑΔΕΔΥ,  ενώ ο Διοικητής της ΔΥΠΑ προσέφυγε -κατά την προσφιλή τακτική του- κατά των εργαζομένων, οι οποίοι αρνήθηκαν να εφαρμόσουν το «ποινολόγιο» σε βάρος των ανέργων, διεκδικώντας μάλιστα 10.000 ευρώ από την Ομοσπονδία των εργαζομένων και 5.000 ευρώ από τα μέλη της.

Πέραν του γεγονότος ότι η βιομηχανία δικαστικών προσφυγών σε βάρος των εργαζομένων και των συνδικάτων είναι ίσως η μοναδική με τόσο υψηλή παραγωγή την τελευταία τετραετία στη χώρα, εντοπίζονται δύο ακόμη ζητήματα:

• Το πρώτο ζήτημα κάνει και τη διαφορά, καθώς οι εξαγγελθείσες απεργίες θεωρήθηκαν πολιτικές απεργίες και κρίθηκαν παράνομες, με το αιτιολογικό ότι επιχειρούν ουσιαστικά να καταλύσουν το δικαίωμα της πολιτειακής εξουσίας να νομοθετεί, σε ζήτημα μάλιστα που ανήκει στην αποκλειστική ρυθμιστική της εξουσία.

Πολιτική απεργία, λοιπόν.

Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο υπουργός Εργασίας Κωστής Χατζηδάκης, ο οποίος με γραπτή δήλωση στον προσωπικό του λογαριασμό σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, αφού ισχυρίστηκε ότι «η απεργία στη ΔΥΠΑ γίνεται υπέρ των πονηρούληδων και των καταχραστών», επανέλαβε το σκεπτικό της δικαστικής απόφασης με άλλα λόγια: «αντικείμενο της απεργίας τους δεν ήταν η προάσπιση δικών τους εργασιακών αιτημάτων, αλλά να παρεμποδιστεί η εφαρμογή της νομοθεσίας μιας εκλεγμένης δημοκρατικά κυβέρνησης!»

Άραγε, αυτό το ξέρουν στη Γαλλία όπου τα συνδικάτα, οι εργαζόμενοι έχουν ξεσηκωθεί κατά της απόφασης της -επίσης εκλεγμένης δημοκρατικά- κυβέρνησης να προχωρήσει στην αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης;

Να, λοιπόν, μια «βέλτιστη ευρωπαϊκή  πρακτική», την οποία διαρκώς ευαγγελίζονται οι  αρμόδιοι.

Άραγε, όλες οι απεργίες όταν στρέφονται εναντίον αντεργατικών και αντικοινωνικών αποφάσεων μιας κυβέρνησης, δεν είναι πολιτικές; Θα μπορούσαν να έχουν  για παράδειγμα…  φυσιολατρικό χαρακτήρα;

• Το δεύτερο ζήτημα που τίθεται έχει σχέση με το ποιοί, τελικά, είναι οι «πονηρούληδες»; 

Οι εργαζόμενοι ή αυτοί που -όπως καταγγέλλει η ΑΔΕΔΥ- χρησιμοποιούν την τραγωδία των Τεμπών ως άλλοθι για να επιβάλλουν επιλογές όπως η αξιολόγηση;

Οι άνεργοι ή αυτοί που έχουν αφήσει οκτώ στους δέκα ανέργους χωρίς στήριξη και προσπαθούν να εξαφανίσουν από τα στατιστικά  περίπου 500.000 μακροχρονίως ανέργους, ενώ την ίδια ώρα -όπως καταγγέλλει η ΑΔΕΔΥ- κατασπαταλούνται πόροι της ΔΥΠΑ σε προκλητικές αυξήσεις μισθών για τον Διοικητή, τα στελέχη του και «διαφημιστικές εκστρατείες» που αποσκοπούν να μοιράσουν δημόσιο χρήμα προερχόμενο από τις εισφορές των εργαζομένων σε διάφορα ΜΜΕ;